Προτιμώ να τιτλοφορήσω έτσι το σημερινό άρθρο, γιατί αυτό ακριβώς συνέβη: ασθενής, η οποία διαγνώστηκε με αμφοτερόπλευρη στένωση των σφαγίτιδων και έκανε αγγειοπλαστική στην Πολωνία, κατέληξε με θρομβωμένη την αριστερή σφαγίτιδα, λόγω στεντ, και μετατοπισμένα και τα δύο στεντ της δεξιάς σφαγίτιδας προς την βραχιοκεφαλική και άνω κοίλη φλέβα.
Το αποτέλεσμα αυτής της δραστικής, προς το χειρότερο, αλλαγής στη ροή ήταν η απότομη αύξηση του EDSS από 4.5, πριν την επέμβαση, σε 6.
Προφανώς και υπάρχει μία αιτιακή σχέση ανάμεσα στο πολύ χειρότερο CCSVI και την πολύ χειρότερη MS. Ωστόσο, οι συγγραφείς της εργασίας προσπερνάνε αυτό το δεδομένο, νευρολόγοι γαρ, τονίζοντας μόνο πως η έννοια CCSVI είναι αμφιλεγόμενη και οι επεμβάσεις πρέπει να αποφεύγονται.
Ως παρατηρήτρια του CCSVI εδώ και τρία χρόνια, διαπιστώνω πολλές παραλείψεις, πρώτα πρώτα από τη μεριά του Πολωνού γιατρού: έβαλε τρία (!) στεντ στις σφαγίτιδες, όταν ξέρουμε πως οι σφαγίτιδες έχουν διάμετρο που ποικίλλει, ανάλογα τη στάση του σώματος, και είναι συνεπώς πολύ εύκολο τα στεντ εκεί να αποτύχουν - μόνο εξαίρεση, όταν δεν έχει και πολλά να χάσει κανείς, τα στεντ σε θρομβωμένη σφαγίτιδα. Έπειτα, οι συγγραφείς νευρολόγοι της εργασίας κάνουν το ίδιο λάθος που κάνουν και οι περισσότεροι νευρολόγοι: νομίζουν ότι το CCSVI αφορά στενές φλέβες. Άπειρες φορές έχει ειπωθεί και δειχθεί πως οι πλέον προβληματικές φλέβες είναι συνήθως ευμεγέθεις και διογκωμένες, αλλά με προβληματικές βαλβίδες. Τα γραφόμενά τους είναι δείγμα μηδαμινής μελέτης του φαινομένου του CCSVI.
Thinner calibre of vein does not automatically mean venous insufficiency and vice versa, large dilated veins do not mean adequate venous function. Whole concept of endovascular treatment of venous insufficiency is incorrect and does not respect basic physiological and physical principles. Procedure itself can damage valve structures and alter their function.
Το μόνο στο οποίο θα συμφωνήσω είναι πως ναι, μία "αποτυχημένη" επέμβαση μπορεί να κάνει την MS πολύ χειρότερη, και αυτό κοστίζει σε φλέβες, κοστίζει σε χρόνο, σε υγεία και σε ψυχικό σθένος των ασθενών. Μπορεί να βρήκαμε, ως φαίνεται, τη βασική αιτία της MS, αλλά δεν καταλήξαμε στον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης αυτής της αιτίας: τί θα κάνουμε, και ποιός θα το κάνει, στους ασθενείς που γίνονται πολύ χειρότερα μετά από μία επέμβαση;
Αυτό ακριβώς είναι που λέω τόσον καιρό κι εγώ .Αν η επέμβαση σου πετύχει γίνεσαι πολύ καλύτερα απ' οτι ήσουν , είναι μια άλλη ζωή , μια ευτυχία !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς όμως υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πετυχαίνουν (πχ η δική μου αριστερή σφαγίτιδα) .
Το Plan Β λέει μεταμόσχευση . Κι αυτή όμως δεν έχει δοκιμαστεί όσο θα ήθελα στο χρόνο . Ευτυχώς οι Ιταλοί κάνουν βήματα αλλά ακόμα υπάρχει ανασφάλεια δεδομένου οτι και το bypass έχει κίνδυνο θρόμβωσης .
Δύσκολα τα πράγματα και αυτό πρέπει να το λαμβάνουν υπ' οψιν και οι ασθενείς πριν προχωρήσουν . Πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι ωστε να συζητήσουμε με το γιατρό το αν θα μπαλοναριστεί μια δύσκολη στένωση .
Όσο κάποιοι ηλίθιοι νευρολόγοι όμως λένε τα δικά τους τόσο θα καθυστερούμε .
Έτσι είναι. Δυστυχώς με λυπεί που τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα για όλους, του τύπου "κάνω επέμβαση-γίνομαι καλά". Πρέπει να προστεθούν ειδικά κριτήρια αγγειοπλαστικής, μετά τη διάγνωση με φλεβογραφία, π.χ. έχω σκεφτεί κι εγώ μήπως είναι σκόπιμο, αν διαγνωστεί αριστερή σφαγίτιδα με μεγάλη στένωση, να μη γίνει αμέσως αγγειοπλαστική σε αυτή τη φλέβα, αλλά να αντιμετωπιστούν πρώτα άλλες στενώσεις. Ασθενείς που επαναστένωσαν πάνω από τρεις φορές επίσης υπόκεινται σε ιδιαίτερη κατηγορία πλέον. Είναι δύσκολο να ξέρεις τί φταίει και να μη μπορείς να το διορθώσεις, και επειδή μιλάμε και για διατροφή, είναι δύσκολο άνθρωποι που έχουν χρεωθεί μία, δύο, τρεις αποτυχίες (φάρμακα, επέμβαση κλπ.) να πρέπει να προσπαθήσουν αυτοί οι ίδιοι να κάνουν κάτι, ακόμη και δίαιτα. Το καταλαβαίνω. Κάποιες φορές θέλεις απλά να λυθεί το πρόβλημα χωρίς να πρέπει να προσπαθήσεις προσωπικά γι αυτό. Η MS κλέβει από την υπομονή όλων μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή