Them, children.

Γράμμα στη σκλήρυνση, από ένα παιδί.

A Letter to Multiple Sclerosis

Μπήκες σα σκουλήκι σε πολλές ζωές, αλλά γιατί στου μπαμπά μου;  Επειδή τον σέβονται και τον αγαπάνε πολλοί άνθρωποι;  Επειδή είναι ο έξυπνος άνδρας που πήγε στην Οξφόρδη και έπαιξε ποδόσφαιρο και προσπάθησε να γίνει κάποιος;  Ή επειδή ήταν ο καλύτερος και ευγενέστερος άνθρωπος που γνώρισες ποτέ;  Μπορεί να είσαι μεγάλο κομμάτι της ζωής του μπαμπά μου τώρα, και να του έχεις πάρει σχεδόν τα πάντα (ο μπαμπάς του παιδιού είναι σε αναπηρικό καροτσάκι), αλλά δε θα του πάρεις ποτέ το χιούμορ του και την προσωπικότητά του.  Σε εκλιπαρώ να σταματήσεις. Έχεις ήδη εμποδίσει έναν άνθρωπο από το να διδάξει στον μοναχογιό του το άθλημα που αγαπούσε.  Εμπόδισες έναν άνθρωπο από το να ολοκληρώσει την καριέρα του.  Τον εμπόδισες από το να ζήσει τη ζωή του.  Όσο ζεις μέσα στους ανθρώπους, κλέβοντας κάθε κομμάτι της ζωής τους, τί καταλαβαίνεις;  Φύγε και άσε τους ανθρώπους να ζήσουν τις ζωές που τους έμειναν.  Εύχομαι να μη σε είχα συναντήσει ποτέ.

Υπό συνθήκες, το γράμμα αυτό δε θα είχε γραφτεί ποτέ και το παιδί αυτό δε θα αναγκαζόταν στην εναγώνια διατύπωση ερωτημάτων που "προσωποποιούν" τη σκλήρυνση, ως τον φίλο/εχθρό που επιτίθεται ασύστολα και είναι αθεράπευτη.

Η άγνοια και το ακατανόητο έχει ήδη πονέσει τον συγγραφέα του γράμματος.  Φανταστείτε, αύριο μεθαύριο, πόσο θα πονέσει η γνώση της αλήθειας.

Ένα ποστ αφιερωμένο στα παιδάκια που επωμίζονται τον πόνο των μεγάλων.

(υπό συνθήκες, ο παραλήπτης αυτού του γράμματος, το β ενικό πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται το παιδί, είναι άλλος ένας νευρολόγος)