Risk Sharing Scheme

Οι ιντερφερόνες λανσαρίστηκαν ως θεραπεία τροποποιητική της σκλήρυνσης στην αρχή της δεκαετίας του 90, όταν Καναδικές μελέτες είχαν δείξει τη θετική επίδραση αυτών στον αριθμό των υποτροπών και των εστιών στη μαγνητική.

Προκειμένου τα ακριβά αυτά φάρμακα να διατεθούν έχοντας πιστοποιημένο όφελος, το Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε το 2002 το Risk Sharing Scheme, ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο όσοι ασθενείς με την υποτροπιάζουσα μορφή ήθελαν να πάρουν ιντερφερόνη βήτα και κοπαξόνη θα παρακολουθούνταν στενά ώστε, αν τα φάρμακα δεν ήταν αποτελεσματικά, να μειωθεί η τιμή τους και να γλιτώσει έτσι ο προϋπολογισμός κάτι από τις 8.000 αγγλικές λίρες για κάθε ασθενή τον χρόνο.

Analysis.full

Η πρώτη αναφορά δημοσιεύθηκε το 2009, και περιείχε λεπτομέρεις για την ανταπόκριση των ασθενών στα φάρμακα κατά τα έτη 2005-7.  Σύμφωνα με την αναφορά, η επιδείνωση της νόσου στους ασθενείς που έλαβαν φάρμακα ήταν όχι μόνο χειρότερη από αυτή που είχε αρχικά προβλεφθεί, αλλά και χειρότερη από την (ιστορική) ομάδα ελέγχου, που δεν είχε λάβει θεραπεία.  Το συμπέρασμα του NICE τότε έλεγε πως οι ενδείξεις δε μιλούσαν για καθυστέρηση της αναπηρίας.  Ωστόσο οι τιμές των φαρμάκων δε μειώθηκαν, ούτε τα φάρμακα διακόπηκαν, με το επιχείρημα πως ήταν πολύ νωρίς για να κρίνουν την επίδραση των φαρμάκων στην αναπηρία.

Εν ολίγοις, δεν τηρήθηκε το διάγραμμα που έλεγε πως η τιμή των φαρμάκων θα καθοριζόταν από τη δράση αυτών στη διετία, και έτσι οι πραγματικά κερδισμένες από το Risk Sharing Scheme ήταν οι φαρμακευτικές εταιρείες - σίγουρα όχι οι ασθενείς, για τους οποίους ο Καθηγητής Κλινικής Νευρολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης G. C. Ebers είπε, το 2010, πως "συνεχίζουν, για δύο δεκαετίες από το 1990 και μετά, να εκτίθενται σε κλινικές μελέτες με υπολογίσιμους κινδύνους - μελέτες που χρησιμοποιούν τα ίδια άκυρα μεγέθη".

Ο Dr. Ebers αναφέρεται στη μέτρηση των υποτροπών και των εστιών ως αναξιόπιστα μεγέθη αξιολόγησης της αναπηρίας.  To στοίχημα της σκλήρυνσης θα κερδηθεί στην παύση του progression, και όχι στη μείωση των υποτροπών.  Η χρήση των φαρμάκων στους ασθενείς του Risk Sharing Scheme φάνηκε να μειώνει μεν τον αριθμό των υποτροπών, αλλά να μη συνδέεται με τη διάρκεια της νόσου στον χρόνο, ούτε με τον χρόνο που υπολείπεται ως τον θάνατο ή την αναπηρία.  Πέρασαν 20 χρόνια από τη χρήση των φαρμάκων, και θα έπρεπε να είχαμε σαφή ένδειξη πως αυτά λειτουργούν θετικά στη σκλήρυνση, αλλά δεν έχουμε τέτοια ένδειξη.

Σήμερα, το 2012, ο Dr. Ebers δηλώνει πως

The Lancet has published several studies using unvalidated outcomes having had its industry funded reviewers reject the papers clearly showing these outcomes have little meaning in the context of the real disability patients fear.

"Πληρωμένοι" κριτικοί αναγνώστες επιστημονικών εργασιών επιλέγουν να μη δημοσιεύσουν εκείνες τις μελέτες που επαναλαμβάνουν τα λεγόμενα του Dr. Ebers.

Σιγά μη δεν υπήρχε και αντίλογος από τους γνωστούς αγνώστους.  Ο Dr. Alastair Compston, καθηγητής νευρολογίας του Cambridge, παραδέχεται μεν τις αδυναμίες του Risk Sharing Scheme, αλλά αισιόδοξα δηλώνει πως χάρη σε αυτό το αμφιλεγόμενο scheme έχουμε τώρα καλύτερα φάρμακα για τη σκλήρυνση.

Ναι, ο Compston είναι αυτός που απέρριψε απνευστί τη μονογραφία του Dr. Schelling πάνω στη φλεβική προέλευση της MS, έχοντας καταλάβει άλλ'αντ'άλλων από αυτή:

"Ένας Αυστριακός γιατρός μου έστειλε σε ηλεκτρονική μορφή την κριτική του ανάλυση πάνω στην αιτολογία της σκλήρυνσης, εννοώντας πως οι περικοιλιακές εστίες προκαλούνται από διαπλάτυνση των οπών του κρανίου από όπου βγαίνουν φλέβες.  Βρίσκουμε την υπόθεσή του ελάχιστα προκλητική, και θα αποθαρρύναμε τους αναγνώστες μας από το να τη διαβάσουν".