Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Αυτοάνοσες νόσοι

Οι επαίοντες ας διαφωτίσουν και τους υπόλοιπους, γιατί πλέον πραγματικά αγνοώ ποιες, αν υπάρχουν, χαρακτηρίζονται αυτοάνοσες νόσοι αποδεδειγμένα.  Η σκλήρυνση δεν είναι.  Μια βιαστική ματιά στο google μας κάνει να διερωτώμαστε αν είναι και κάποιες από τις υπόλοιπες.  Δείτε ενδεικτικούς τίτλους:


Rheumatoid arthritis may not be autoimmune


Relationship between inflammation and tissue hypoxia in a mouse model of chronic colitis


The pathogenesis of psoriatic arthritis and associated nail disease: not autoimmune after all?


Στην πρώτη περίπτωση, της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, εντοπίζεται παραγωγή μονοξειδίου του αζώτου (nitric oxide), το οποίο εντοπίζεται και στη σκλήρυνση (βλέπε άρθρο με τίτλο Dr. Dana Spence - στα πλαίσια του CCSVI εικάζεται πως το μονοξείδιο παράγεται γιατί έχει αγγειοδιασταλτικές ικανότητες και διευκολύνει, έτσι, μία συμφορημένη ροή).  Στη δεύτερη περίπτωση της νόσου του Crohn παρατηρείται υποξία, αλλαγές στον αιματοκρίτη και την πυκνότητα των αγγείων, ενώ για την ψωρίαση εγείρονται αμφιβολίες στο κατά πόσο ταιριάζει στο προφίλ των T-mediated αυτοάνοσων διαταραχών.


Ο όρος "αυτοάνοση" αποδίδεται σε καταστάσεις που πληρούν τα τρία κριτήρια κατά Ernst Witebsky (1957, αναθεωρημένα το 1994):





  • Direct evidence from transfer of pathogenic antibody or pathogenic T cells

  • Indirect evidence based on reproduction of the autoimmune disease in experimental animals, and

  • Circumstantial evidence from clinical clues



 Σε οποιαδήποτε θεωρούμενη αυτοάνοση νόσο, η αυτοανοσία μελετάται ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων: το περιβάλλον μπορεί να πυροδοτήσει μία αυτοάνοση νόσο, σε άτομα που είναι γενετικά επιρρεπή, και βιώνουν ταυτόχρονα κάποια απορρύθμιση του ανοσοποιητικού τους συστήματος.




Requirements for the development of autoimmune disease: The environment can trigger autoimmunity in genetically predisposed individuals under conditions of immune dysregulation.



An array of possibilities for the study of autoimmunity

Τρέχα γύρευε.  Αν κρίνω από την περίπτωση της σκλήρυνσης, μπορώ να συμπεράνω πως ο πολυπαραγόντικος χαρακτήρας ήταν διαχρονικά πιθανή εξήγηση ελλείψει κατανόησης της ικανής και αναγκαίας συνθήκης που λέγεται ΧΕΝΦΑ.  Στις άλλες "αυτοάνοσες" είναι όντως έτσι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου