Η ξανακερδισμένη Ευρυδίκη

Αυτή, η Ευρυδίκη, δαγκώθηκε και πέθανε από ερπετό. Αυτός, ο Ορφέας, με τη μουσική του παρακάλεσε τους θεούς του Κάτω Κόσμου να του τη δώσουν πίσω. Αυτοί, οι θεοί, ενέδωσαν, με τον όρο να περπατάει ο Ορφέας μπροστά της και να μη γυρίσει να τη δει μέχρι να βγουν από τον Άδη.  Η αγωνία έκανε τον Ορφέα να μην ακούει καν τα βήματά της.  Γύρισε να δει αν η ξανακερδισμένη Ευρυδίκη τον ακολουθεί αλήθεια.  Και τότε ένα σκοτάδι τη ρούφηξε πίσω στον Άδη για πάντα.

Η τραγωδία του Ορφέα δεν είναι ότι έχασε την Ευρυδίκη, αλλά ότι την ξανα-έχασε.

Ένα τραύμα εμπεδώνεται ως "τραύμα" στην επανάληψή του.  Την πρώτη φορά που θα συμβεί, είναι "γεγονός".  Τη δεύτερη φορά γίνεται "τραύμα", γιατί έχει και την ανάμνηση της πρώτης.  Αν ο Ορφέας θρηνεί κάτι, είναι το γεγονός ότι την ξανακέρδισε μόνο και μόνο για να την ξαναχάσει.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την αέναη επανάληψη της απώλειας στην σκλήρυνση.  Την πρώτη φορά που δε μπορούσες να δεις, είχες μπροστά σου ένα φριχτό γεγονός: δε μπορούσες να δεις.  Κάποια στιγμή αυτό έστρωσε.  Κάποιοι σε καθησύχασαν πως "όλα καλά" από εδώ και πέρα.  Και ξαφνικά, κάποια χρόνια μετά, ένα σκοτάδι ξαναρούφηξε την όραση - αυτή τη φορά χωρίς πολλές δυνατότητες επιστροφής της.  Το ίδιο συνέβη, συμβαίνει ή θα συμβεί με ένα σύνολο σωματικών ικανοτήτων για πάντα.

Δεν είναι καθόλου δίκαιο αυτό, δε βγάζει νόημα, είναι μάταιο, είναι σκέτη φθορά, δε θα έπρεπε να συμβαίνει, δεν είναι μάχη στην οποία διάλεξες να συμμετέχεις, δε γίνεται επί ίσοις όροις αυτή η μάχη - συμμερίζομαι όλες αυτές τις προτάσεις-σκέψεις του μυαλού.  Και ενώ στοχοποιώ συγκεκριμένους "θεούς" που το επιτρέπουν να συμβαίνει, αφήνω έξω από αυτό το μυθικό ποστ τους ανθρωπόμορφους Άδεις.

Υπάρχει κάποιος εκεί έξω σίγουρα που προσπάθησε με νύχια και με δόντια, με παρακάλια και προσευχές και επικλήσεις, με φροντίδες και φάρμακα και αγωγές, με καλή διάθεση και πίστη να μην ξαναχάσει όσα έχασε.  Έκανε ό,τι οι θεοί του είπαν.  Και εκεί που νόμισε πως ξανακέρδισε τις ικανότητές του, τότε τις έχασε ξανά.  Και κάπως έτσι περνάνε δέκα, είκοσι χρόνια από τη ζωή του.  Κάπως έτσι περνάει όλη του η ζωή.  Η τραγωδία του είναι χειρότερη από του Ορφέα.  Τουλάχιστο η απώλεια του Ορφέα ήταν οριστική, χωρίς νέες ελπίδες.

Ένα κριτήριο για να δεις αν ζεις τη ζωή που θέλεις να ζεις, είπε ο Νίτσε, είναι να φανταστείς ότι επαναλαμβάνεις αυτή τη ζωή στην αιωνιότητα.  Θα μπορούσες να το κάνεις;  Είναι η ζωή σου αρκετά ωραία ώστε να την επαναλαμβάνεις αέναα;  Αν όχι, άλλαξέ την μόνος σου, και μην ελπίζεις να αλλάξει μόνη της.  Η ελπίδα είναι μάστιγα της ανθρωπότητας.

Έχουμε πάρα πολλούς περιορισμούς, και δεν έχουμε την ελευθερία να αλλάξουμε τα μυαλά των νευρολόγων για να αλλάξουμε τη ζωή μας.  Και κάποιοι έχουν πολλές μη αναστρέψιμες απώλειες.  Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως πρέπει να δεχόμαστε τον Κάτω Κόσμο των θεών και τους δικούς τους όρους.

H σκλήρυνση άρχισε να περιγράφεται για πρώτη φορά το 1868.  Λίγα χρόνια αργότερα, το 1890, η ψυχανάλυση απέδωσε τον όρο "nachtraeglichkeit" (afterwardsness) για να περιγράψει γεγονότα που θεμελιώνονται ως τραύματα όταν το άτομο τα ξαναζεί δεύτερη φορά, και μόνο τότε θυμάται πως τα έχει ζήσει και πρώτη ή καταλαβαίνει τη σημασία της πρώτης φοράς.  Την πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι άσχημο, πιθανόν θα το απωθήσεις, θα το ξεπεράσεις, θα το ξεχάσεις.  Τη δεύτερη φορά που θα (ξανα)συμβεί, θα ξεθάψεις και την πρώτη φορά.  Την Ευρυδίκη.

Κι έτσι, μόνο το 2011 καταλαβαίνεις τί συνέβαινε στο κεφάλι σου το 1999, όταν ένα ανεξήγητο, τότε, κύμα θλίψης ερχόταν και έφευγε, ως κύμα, ή όταν το 2002 δεν έβλεπες.  Δέκα χρόνια, και αρκετές απώλειες μετά, καταλαβαίνεις όλη τη ματαιότητα του τότε, και δυστυχώς το παρελθόν δε μπορείς να το αλλάξεις.  Μόνο εσύ άλλαξες - όχι επειδή η κακή σου όραση δε βλέπει τα χρώματα το ίδιο καλά, αλλά επειδή χρειάστηκε να μη δεις για να "δεις" και κατανοήσεις τον κόσμο καθαρά.

Η μυθολογία είναι γεμάτη από τυφλούς προφήτες.  Ο Τειρεσίας.  Ο Οιδίποδας.  Ακόμη και μετά το CCSVI, δε βρίσκεις ποτέ ξανά τον αθώο τρόπο με τον οποίο, πιθανόν, κάποτε κοιτούσες τον κόσμο, τότε που νόμιζα κι εγώ η αφελής ότι η επιστήμη δεν είναι μεν θεός, αλλά ξέρει πολύ καλά τί κάνει, και ό,τι όρους μου βάζει καλό είναι να τους δεχτώ.

Αυτή η "παρα-μυθένια" εικόνα του κόσμου είναι η δική μου forever lost Ευρυδίκη.