Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Η αναπηρία στον καιρό της ιντερφερόνης

Ένα από τα πιο ηχηρά ψέματα που εκστομίζονται από τους κλινικούς νευρολόγους είναι ότι οι ιντερφερόνες επηρεάζουν θετικά (επιβραδύνουν) την εξέλιξη της νόσου και ότι η έγκαιρη έναρξη της χρήσης τους μπορεί να καθυστερήσει σημαντικά την έλευση της αναπηρίας. Στα πλαίσια του τελευταίου, όλες οι κατασκευάστριες εταιρίες ιντερφερονών έχουν διεξαγάγει έρευνες για να λάβουν έγκριση χρήσης και στα μεμονωμένα επεισόδια, ενώ όλο και περισσότεροι νευρολόγοι παγκοσμίως είναι πρόθυμοι να συνταγογραφήσουν "θεραπεία" αμέσως μετά το πρώτο επεισόδιο, "για να προλάβουν τα χειρότερα".


Επιπλέον, οι ίδιοι νευρολόγοι προβάλλουν την υποτιθέμενη ευεργετική δράση των ιντερφερονών ως απόδειξη της αυτοάνοσης προέλευσης της ΠΣ, για όσους δύσπιστους τολμούν να τους αμφισβητήσουν. Έτσι, η προς απόδειξη πρόταση γίνεται αυταπόδεικτο αξίωμα, και οι ασθενείς μένουν να απορούν γιατί η αποδεδειγμένη θεραπεία δεν δουλεύει για αυτούς.


Εάν όμως οι θεράποντες γιατροί ήταν περισσότερο πρόθυμοι να ακούσουν προσεκτικά τους ασθενείς τους, αντί να αμφισβητούν όλα τους τα λεγόμενα και με προσκρούστιο τρόπο να προσπαθούν να χωρέσουν την κλινική τους εικόνα στο φάντασμα της ΠΣ που έχουν λανθασμένα διαμορφώσει στο μυαλό τους, τότε η επόμενη έρευνα δεν θα έλεγε τίποτα καινούργιο:


Relationship between early clinical characteristics and long term disability outcomes: 16 year cohort study (follow-up) of the pivotal interferon β-1b trial in multiple sclerosis.


Πίσω από  τον τίτλο-σιδηρόδρομο βρίσκεται η μέτρηση της επίδρασης του Betaseron πάνω στην αναπηρία των ασθενών, 16 χρόνια μετά τη λήξη της κλινικής έρευνας στην οποία συμμετείχαν. Η έρευνα αυτή έγινε στο διάστημα 1989-1993, ήταν η πρώτη που αφορούσε ιντερφερόνες, και οδήγησε στην αδειοδότηση του Betaseron (Betaferon στην Ευρώπη). 16 χρόνια μετά, το 2005, 432 ασθενείς της αρχικής έρευνας εξετάστηκαν για να διευρευνηθεί η μακροπρόσθεσμη επίδραση του φαρμάκου στην εξέλιξη της ασθένειάς τους. Παραδόξως, τα αποτελέσματα χρειάστηκαν 6 χρόνια για να σχηματοποιηθούν στην παραπάνω εργασία που τελικά δημοσιεύθηκε στις 21/12/2011.


Παρά τη στρυφνή διατύπωση του κειμένου, τα λεγόμενα είναι αποκαλυπτικά:




Accumulation of plaque burden measured by MRI did not correlate with late physical disability or with cognitive outcome.


Η συσσώρευση του φόρτου (σκληρωτικών) πλακών μετρημένη με μαγνητική τομογραφία δεν συσχετίστηκε με την ύστερη φυσική αναπηρία ή το γνωστικό αποτέλεσμα.



Με άλλα λόγια, το πλήθος και το μέγεθος των εστιών δεν είχε σχέση ούτε με τη φυσική αναπηρία ούτε με τις γνωστικές δυσλειτουργίες.




Multivariate regression analysis using stepwise elimination demonstrated that baseline variables contributed independently to predicting long term outcomes while trial outcome variables contributed little.


Η πολυπαραγοντική ανάλυση παλινδρόμησης με βαθμιαία απαλοιφή (σ.σ. στατιστικοί όροι) έδειξε ότι οι μεταβλητές που μετρήθηκαν προ της έναρξης της έρευνας συνεισέφεραν ανεξάρτητα στην πρόβλεψη των μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων, ενώ οι μεταβλητές-κριτήρια της έρευνας συνεισέφεραν λίγο.



Δηλαδή η εικόνα του ασθενούς μετά από 16 χρόνια είχε περισσότερο σχέση με την αρχική του κατάσταση, ενώ η επίδραση των σημείων που βελτίωσε το Betaseron, επηρέασε ελάχιστα την τελική του εικόνα. Ακόμα πιο απλά, το πλήθος των υποτροπών και των εστιών που υποτίθεται ότι ελάττωσε η ιντερφερόνη (κατά το περιβόητο 30%) δεν είχε σοβαρή σχέση με την κλινική εικόνα 16 χρόνια μετά.




Although on-trial change in some short term clinical measures correlated with long term physical and disability outcomes, the proportion of the variance explained by single commonly employed on-study variables was often small or undetectable.


Αν και η αλλαγή σε κάποιες βραχυπρόθεσμες κλινικές μετρικές κατά τη διάρκεια της κλινικής έρευνας συσχετίζονταν με τα μακροπρόθεσμα σωματικά και αναπηρικά αποτελέσματα, το ποσοστό της διαφοράς που εξηγούνταν από μεμονωμένες, κοινώς χρησιμοποιούμενες μεταβλητές εντός των ερευνών ήταν συχνά μικρό ή ανύπαρκτο.



Η παρατηρούμενη αναπηρία, 16 χρόνια μετά, δεν ήταν δυνατό να εξηγηθεί από τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση της ιντερφερόνης. Δηλαδή, το φάρμακο ήταν εξαιρετικό, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.


Χρειάζονται άραγε ανάλογες έρευνες και για τις υπόλοιπες ιντερφερόνες για να μάθουμε το ίδιο πράγμα; Ποιός ξέρει, μπορεί και να είναι έτοιμες από χρόνια.

8 σχόλια:

  1. Σε συνέδριο για την πολλαπλή σκλήρυνση που έγινε τον περασμένο Μάιο στο Μόντρεαλ παρουσιάστηκε και η παρακάτω εργασία:
    DISABILITY OUTCOMES OF DISEASE-MODIFYING
    DRUGS IN MULTIPLE SCLEROSIS

    Walter J. Hader Physical Medicine, University of Saskatchewan, Saskatoon, SK, Canada
    Background: The benefcial effects of disease-modifying drugs (DMDs) in decreasing attacks and reducing cerebral lesions in relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) have been previously reported. However, the results related to disability outcomes and the reduction of disease progression in the shorter-term pivotal trials, and the few longer studies are variable and inconclusive.
    Objectives: To determine the utilization and compare the disability outcomes of DMDs in RRMS over 10 years.
    Methods: A prospective open-label cohort of 262 patients with clinically defnite MS, 78 men and 184 women, with two attacks in the past 2 years and a disability level as measured by the Disability Status Scale (DSS) of ≤5.5, were enrolled consecutively from December 1997 to November 1999 and followed for 12 years. This study had ethics committee approval, and informed consent was obtained from participants. A baseline questionnaire and database were completed, and annual neurologic evaluations (DSS) were recorded. The drug chosen for treatment was at the discretion of the patient and physician. The reasons for drug switching and discontinuation were tabulated. A descriptive analysis of the cohort and individual drug outcomes and switches was performed. The results were compared with studies of the natural history of MS.
    Results:
    At 10 years, 72/262 participants (27.5%) remained on the initial prescription, and 64/72 (88.9%) had a DSS level of ≤3.0. A total of 126/262 (48.1%) had continued on a drug including 54 switches), and 136 (51.9%) had discontinued at a mean duration of 55.5 months. At baseline, 232/262 (88.5%) had a DSS level of ≤3.5, decreasing to 43.5%
    including switched prescriptions. A total of 59/262 (22.5%) who started and stopped therapy had a DSS level of ≤3, 24/262 (9.2%) had a DSS level of 3.5 to 5.5, and 37/262 (14.1%) had a DSS level of ≥6. Three patients have died. The DSS levels of the individual DMDs were recorded. A total of 30/131 patients (26.9%) taking Betaseron, 28/102 (30.4%) taking copaxone, and 14/28 (50%) taking Rebif remained on the initial prescription.
    Conclusions: This study does not support a beneficial impact of DMDs on the reduction of disease progression in MS in the longer term.

    Αναρωτήθηκαν: έχουν τα ανοσοτροποποιητικά θετική επίδραση στην αναπηρία μετά από 10 χρόνια; Απάντησαν: όχι. Ωραία. Πείτε το τώρα και στους νευρολόγους που δεν έχουν ίντερνετ για να διαβάζουν τις εξελίξεις, να σταματήσουν να εκφοβίζουν τους ασθενείς πως αν δεν πάρουν την ένεσή τους θα γίνουν πολύ χειρότερα. Eπικεφαλής της δεκαετούς έρευνας ήταν νευροχειρουργός. Τρεις ασθενείς τούς πέθαναν στην πορεία. Οι υπολοιποι, είτε έπαιρναν Rebif/Copaxone/Betaseron, είτε διέκοψαν την αγωγή (ένα σημαντικό ποσοστό). Τα ποσοστά αναπηρίας κυμαίνονταν ανεξάρτητα από την αγωγή: κάποιοι διατήρησαν χαμηλό DSS σκορ αν και δεν έπαιρναν φάρμακα, κάποιοι συσσώρευσαν αναπηρίες, ακόμη κι αν δοκίμαζαν διαφορετικά φάρμακα. Ο επίλογος της δεκαετίας είναι αναπόφευκτος: τα ανοσοτροποποιητικά δεν έχουν καμία θετική δράση μακροπρόθεσμα. Το progression συνεχίζεται κανονικά. Merry Christmas, κύριοι (σκρουτζ)νευρολόγοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όρίστε κατάσταση! Όποιος πάσχει από σκπ έχει ανεχτεί απειλές κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα από τους καλούς μας "γιατρούς" πως αν δεν πάρει τα φάρμακα που του συνταγογραφούν θα μείνει ανάπηρος κτλ κτλ ...
    Και τώρα έρχεται η ώρα που παραδέχονται οι ερευνητές πως η ιντερφερόνη δεν κάνει τίποτα .Πόσοι ( μαζί κι εγώ) παιδεύτηκαν χρόνια ολόκληρα θεωρώντας πως κάνουν αυτό που πρέπει για την αρρώστια με την ελπίδα πως θα ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα της κατάρρευσης .,Ποιος θα αποζημιώσει τον κόσμο για όλο αυτό? Τι φιάσκο και ψέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ πάντως επειδή το έψαξα λίγο το θέμα με τους νευρολόγους βρήκα αυτόν που μου απάντησε : Όσο ζώ αν ποτέ κανένας σου πει να πάρεις ιντερφερόνες να έρθεις και να μου πεις ποιός ήταν για να του απαντήσω. Οι περισσότεροι άλλωστε ήταν μαθητές μου.
    Μεγάλος και καλός άνθρωπος, καθ. Παν. Αθηνών και Διευθ. στο Αιγινήτειο (δεν είμαι σίγουρη αν είναι ακόμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ti mou lete twra?κανω αυτη τη παλιοενεση για το τιποτα??οχι μονο εγω,ολοι μας!για πιο λογο τοτε?για να τα περνουν οι γιατροι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άσε φίλη Μαρία , 2μισι χρόνια έκανα τις παλιοενέσεις τους και υπέφερα από τις παρενέργειες κυριολεκτικά για το τίποτα . Μόνο το κακό μου έφεραν , με έκαναν να νιώθω ανάπηρη εκεί που δεν ήμουν, σαν να τιμωρούσα τον εαυτό μου για κάτι . Τώρα πλέον είναι αργά να γκρινιάζω για το παρελθόν , τουλάχιστον δεν βάζω στο αίμα μου τίποτα από τα άχρηστα φαρμάκια που κοιτάνε να ποτίσουν τον κόσμο με σκπ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι ασθενείς το έχουν τούμπανο και οι νευρολόγοι κρυφό καμάρι. Την έρευνα τη χρηματοδότησε η Bayer, η κατασκευάστρια του Betaseron. Φαντάζομαι ότι θα ήθελε πολύ να ήταν διαφορετικά τα αποτελέσματα για να τα διαφημίσει. Δεν ήταν όμως, κι έτσι τα κράτησε στην άκρη για 6 χρόνια μέχρι να εμφανιστούν καινούργια φάρμακα στην αγορά ώστε η δυσφήμιση των παλιών να λειτουργήσει ως διαφήμιση για τα νέα. Με σεβασμό στον ασθενή πάντα, εννοείται.
    Ο μόνος λόγος που οι ιντερφερόνες συνταγογραφούνται είναι επειδή έχουν άδεια κυκλοφορίας και ουρά δισεκατομμυρίων. Η θεραπευτική τους αξία είναι μηδενική. Πάνω σε αυτό έχει χτιστεί ένας μηχανισμός μεταφοράς ευθυνών στον ασθενή με πίεση την ιατρική αυθεντία και την πολιτικώς ορθή "τυφλή" υπακοή σε αυτήν, κυρίως από το συγγενικό περιβάλλον των ασθενών: "Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε, εσύ φταις που δεν κάνεις υπομονή για τα συμπτώματα". Φυσικά, το ζήτημα της αποτελεσματικότητας δεν θίγεται ποτέ, αφού υπάρχει το κορυφαίο επιχείρημα που όλα τα εξηγεί και όλα τα διορθώνει:

    "Έτσι είναι η ΣΚΠ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπορείς να κάνεις κάτι απλό. Να τυπώσεις τις 2 έρευνες, αυτή που ανέβασε η Neutralis και αυτή που ανέβασε ο mortal_engine και να τις δείξεις στον γιατρό σου. Είναι πιθανό να μην τις γνωρίζει. Είναι πιθανό να τις "πετάξει στα σκουπίδια" και να σου πει ότι αυτά είναι βλακείες. Είναι πιθανό να τις πάρει υπόψη του. Ότι και να γίνει εσύ θα μάθεις αν ο γιατρός σου λειτουργεί σαν γιατρός ή σαν κάτι άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. παντως θα το πω: ειναι κριμα να ταϊζουμε τους νευρολογους με τα πολυτιμα εναπομειναντα νευρα μας. Ας τους ταϊσουμε χαλβαδοπιτες!
    Κι ας μαζευουμε στοιχεια για την μερα της κρισης, η οποια πλησιαζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή