Τη δεκαετία του 60 ένας "εκκεντρικός" γιατρός από τη Βοστόνη, πατέρας σήμερα της ειδικότητας της Επεμβατικής Ακτινολογίας, πρότεινε νέους και καλύτερους τρόπους αντιμετώπισης των ασθενειών χωρίς χειρουργείο. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Charles Dotter στην Επεμβατική Ακτινολογία ήταν ο καθετήρας, που απλοποίησε πλέον τις επεμβάσεις στα αγγεία, καθιστώντας αχρείαστα τα μεγάλα χειρουργεία, τη γενική αναισθησία και τους κινδύνους που τους συνοδεύουν.
Dotter's greatest contribution in radiology was the interventional catheter. Prior to “catheter therapy,” all vascular procedures were done as open surgeries. These involved general anesthesia, several days in the hospital, and all the complications associated with a surgical wound. Understandably, Dotter was very excited about a procedure that gave patients the same benefits they would receive from vascular surgery without as much risk. Throughout his career, his goal remained the same: to treat the patient without the scalpel, lowering morbidity and mortality.* Although it would be many years before vascular surgeons would willingly refer their patients to radiologists for interventional procedures, vascular surgeons eventually accepted percutaneous transluminal angioplasty, calling it “endoluminal surgery.” 1
Το σύνθημά του ήταν “that if a plumber can do it to pipes, we can do it to blood vessels.” Το 1964 θεράπευσε την πρώτη ασθενή, 82 ετών, που έπασχε από φλεβικά έλκη στο αριστερό πόδι και γάγγραινα στα δάχτυλα του ίδιου άκρου. Αντί για ανοιχτό χειρουργείο, αντί για τη λύση του ακρωτηριασμού που είχε επίσης προταθεί, ο Dr. Charles Dotter εντόπισε στένωση στην μηριαία αρτηρία, την οποία άνοιξε με "καθετήρα διαστολής". Η επέμβαση πήγε καλά, και λίγα λεπτά μετά το πόδι της ασθενούς θερμάνθηκε και άρχισε να αιματώνεται σωστά. Μία εβδομάδα μετά, εξαφανίστηκε ο πόνος και το έλκος άρχισε να επουλώνεται. Όταν η ασθενής πέθανε τρία χρόνια μετά από άλλο λόγο, ήταν ακόμη στα πόδια της.
Ήταν μία πρώτη επέμβαση που θα άλλαζε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι αγγειακές παθήσεις. Αν και είχε σαφή και ορατά αποτελέσματα, η τεχνική του Dr. Dotter παρέμεινε αντικείμενο χλευασμού για περίπου μία δεκαετία, μέχρι δηλαδή το 1974, όταν ένας Καρδιολόγος από τη Ζυρίχη εξέλιξε τον καθετήρα-μπαλόνι. Η ιστορία, και εδώ, πήρε σοβαρή τροπή μόνο όταν μία άλλη, ήδη υφιστάμενη ειδικότητα, ασχολήθηκε σοβαρά με το καινούριο σπορ που ονομαζόταν Επεμβατική Ακτινολογία. Δείτε όμως με τί πικρία θυμάται ο Dr. Charles Dotter τις πρώιμες μέρες της ειδικότητας που ανακάλυψε, αλλά και τα υποτιμητικά σχόλια που δέχτηκε για την πρώτη του επιτυχημένη επέμβαση:
Things have been both rewarding and at times frustrating. In the early days of transluminal angioplasty I had to accept a lot of unpleasant backbiting such as ‘He's a nut, you can't trust his uncontrolled, poorly documented case experience,’ and worse. I'm glad I was thick-skinned enough to stick with it and even more glad that there's so much still to be done and so many others to help do it.
Τα γεγονότα ήταν άλλοτε ενθαρρυντικά, άλλοτε απογοητευτικά. Τις πρώιμες μέρες της αγγειοπλαστικής έπρεπε να δεχτώ ένα σωρό δυσάρεστα πισώπλατα σχόλια του τύπου "είναι άσχετος, δε μπορείς να εμπιστευτείς το άνευ ελέγχου, ελάχιστα τεκμηριωμένο περιστατικό του" και χειρότερα. Χαίρομαι που ήμουν αρκετά παχύδερμος ώστε να επιμείνω και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν ακόμη και πολλοί συνάδελφοι που μπορούν να βοηθηθούν για να τα κάνουν".
O Dr. Dotter επέμεινε γιατί ήξερε πως η μοίρα των μεγάλων ιατρικών ανακαλύψεων είναι η αργή αποδοχή τους. Οποία δικαίωσις, όμως, για τον γιατρό που προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1978, και του οποίου το paper του 1964, εκείνο που υποτίθεται προερχόταν από έναν "άσχετο" και "επικίνδυνο", παραμένει βασικό στη βιβλιογραφία της Επεμβατικής Ακτινολογίας.
history repeating
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έλεγε ο Νίτσε. Υπάρχει μόνο η αέναη επανάληψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή