Είναι η πρώτη εργασία που δείχνει in vivo (σε ζωντανό οργανισμό) την εμφάνιση των εστιών της πολλαπλής σκλήρυνσης γύρω από φλέβες. Δημοσιεύτηκε το 2000 σε νευροακτινολογική επιθεώρηση ως έρευνα μαγνητικής φλεβογραφίας σε δεκαεφτά ασθενείς με σκλήρυνση που σκοπό είχε να "επιβεβαιώσει ότι οι εστίες της σκλήρυνσης βρίσκονται γύρω από φλέβες, και η μορφή τους (των εστιών) καθορίζεται από την τοποθεσία και κατεύθυνση των φλεβών".
MR Venography of Multiple Sclerosis
Ιστορικά, η περιφλεβική κατανομή των εστιών στην σκλήρυνση ήταν γνωστή μόνο μετά από νεκροψίες που χρονολογούνται πίσω στην πρώιμη εποχή της σκλήρυνσης, στις παρατηρήσεις των Rindfleisch and Charcot (1863). Στην παραπάνω έρευνα του 2000, εξετάστηκαν ζώντες ασθενείς με μαγνητική φλεβογραφία, από τους οποίους προέκυψε ένα συνολικό δείγμα ενενήντα πέντε εστιών. Σαράντα τρεις από αυτές τις εστίες εντοπίστηκαν περικοιλιακά, ενώ πενήντα δύο σε άλλες περιοχές. Μόνο μία εστία παρατηρήθηκε χωρίς φλέβα στο κέντρο της. Σε όλες τις λοιπές ενενήντα τέσσερις, υπήρχε φλέβα στο κέντρο της εστίας, και μάλιστα στις περικοιλιακές εστίες υπήρχαν ακόμη και δύο φλέβες σε κάθε εστία, ενώ η εστία εξαπλωνόταν κατά την κατεύθυνση και το σχήμα της φλέβας:
Only in one strongly enhancing subcortical lesion did venography fail to depict a central vein. In all periventricular and deep white matter lesions, a vein could be seen coursing centrally through the lesion. Especially in periventricular lesions, more than one vein could often be identified within a lesion (Fig 2). The form and orientation of the lesions clearly followed the course of the veins running through these lesions.
Να σημειώσουμε ότι η νευρολογία και η αυτοάνοση θεωρία δεν έχουν απαντήσει ακόμη γιατί οι εστίες της σκλήρυνσης εμφανίζουν αυτή την ιδιαίτερη κατανομή, κυρίως περικοιλιακά και σχεδόν πάντα περιφλεβικά. Αν η σκλήρυνση είναι αυτοάνοση, γιατί το ανοσοποιητικό εκφράζει τοπολογικές προτιμήσεις; Γιατί το ανώμαλο ανοσοποιητικό επιμένει να εκφράζεται σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου;
H φλεβική υπόθεση της σκλήρυνσης, αντίθετα, έχει ήδη προτείνει πως η συμμετρική περικοιλιακή εμφάνιση των εστιών στην σκλήρυνση είναι σημάδι υδροδυναμικής ανισορροπίας (Dr. Beggs), με τις φλέβες του εγκεφάλου να αναλαμβάνουν περισσότερο όγκο αίματος από όσο μπορούν να φιλοξενήσουν, λόγω εξωκρανιακών στενώσεων, με τελικό αποτέλεσμα την διάρρηξη του αιματεγκεφαλικού φραγμού και την εμφάνιση εστίας.
Ακόμη νωρίτερα από το CCSVI, ο Dr. Schelling είχε ασχοληθεί εκτενέστατα με τα τυπικά "Dawson's fingers" (περιφλεβικές περικοιλιακές εστίες) της σκλήρυνσης, που ονομάστηκαν έτσι από τον Charles Lumsden, εις μνήμην του Σκωτσέζου παθολόγου James Walker Dawson, ο οποίος πρώτος όρισε αυτό το φαινόμενο το 1916. Για τον Dr. Schelling λοιπόν, και ήδη από τη δεκαετία του 90, ίσχυε πως η σκλήρυνση δε μπορεί παρά να είναι φλεβική παθολογία:
The specific brain plaques of multiple sclerosis can only be caused by energetic venous back-jets set in motion by intermittent rises in the pressure in the large collecting veins of the neck, but especially of the chest.
Οι ιδιαίτερες εστίες του εγκεφάλου στην πολλαπλή σκλήρυνση μπορούν μόνο να προκληθούν από απότομες μετατοπίσεις προς τα πίσω αίματος μέσω φλεβών, μετατοπίσεις που ενεργοποιούνται από διαλειμματικές αυξήσεις στην πίεση των μεγάλων φλεβών του λαιμού, και ιδιαίτερα του στήθους.
Έχουμε, λοιπόν, το 2000 την πρώτη έρευνα που αποδεικνύει in vivo πως οι υποθέσεις/παρατηρήσεις άλλων μελετητών επιβεβαιώνονται με μαγνητική φλεβογραφία. Και έχουμε, το 2008, την μεγάλη ιδέα του CCSVI να συνοψίζει, σε μία ολοκληρωμένη παθολογία, τα πρότερα ευρήματα, εντοπίζοντας ακριβώς τις φλέβες του λαιμού και τους στήθους που έψαχνε ο Dr. Schelling. Και είχαμε, έχουμε, θα έχουμε τη νευρολογία να μην απαντάει ικανοποιητικά γιατί οι εστίες της σκλήρυνσης εμφανίζονται γύρω από φλέβες και γύρω από τις κοιλίες.
Η περικοιλιακή κατανομή των εστιών και συγκεκριμένα τα Dawson's fingers είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό της ΠΣ που τη διαφοροποιεί απεικονιστικά από οποιαδήποτε άλλη απομυελινωτική ή νευροαποδομητική νόσο του ΚΝΣ. Θα περίμενε λοιπόν κανείς κάθε απόπειρα έρευνας να αυτοελέγχεται πρώτα στη δυνατότητα εξήγησης αυτών των εστιών. Κι όμως οι αυτοάνοσοι και ιολόγοι ερευνητές το θεωρούν δευτερεύον ζήτημα που θα εξηγηθεί όταν θα ενωθούν όλα τα κομμάτια του παζλ της ΠΣ κάποια στιγμή στο μέλλον (νευρολογική τελεολογία, αναμένουμε την ανέγερση νευρολογικού τεμένους να τη δοξάσουμε). Αυτή τουλάχιστον ήταν η απάντηση του Gavin Giovannoni στη σχετική ερώτηση που του απευθύναμε (βλ forum).
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, ο νευρολόγος της γειτονιάς έχει έτοιμη και μια πρόχειρη απάντηση: Οι εστίες είναι γύρω από φλέβες γιατί από εκεί εκπορεύονται τα μνησίκακα παλιο-Τ-κύτταρα που από τότε που τρελάθηκαν θέλουν μόνο να μασουλήσουν μυελίνη. Αφενός, αυτή είναι μια ημιτελής εξήγηση γιατί πάλι δεν απαντά στην περικοιλιακή προτίμηση, αφετέρου δεν είναι καν λογικά αποδεκτή. Εάν πράγματι για τις εστίες ευθυνόταν κάποιος παράγοντας μέσα στο αίμα (Τ-κύτταρο ή ιός) τότε θα προτιμούσε να εξέλθει από τα φλεβίδια αμέσως μετά τα τριχοειδή αγγεία γιατί εκεί τα τοιχώματα είναι λεπτότερα και η ταχύτητα ροής μικρότερη, άρα οι συνθήκες ιδανικότερες για να πλησιάσει ο εχθρικός παράγοντας το ενθοθήλιο και να σκάσει μύτη στο κεφάλι. Τότε όμως οι εστίες θα ήταν πολλαπλές και ελαχίστου μεγέθους και μόνο από μακριά θα έδιναν την εντύπωση μιας μεγάλης εστίας. Να όμως που εδώ και 140 χρόνια είναι γνωστό ότι οι εστίες είναι συμπαγείς και ενιαίες, σαν να φτιάχτηκαν μεμιάς.
Τέλος, εκτός από τα Dawson's fingers που εντοπίζονται περικοιλιακά, ενδεικτικά είναι και τα Steiner's splashes, εστίες στη λευκή αλλά και φαιά ουσία σε μεγαλύτερες αποστάσεις από τις κοιλίες. Αυτές μάλιστα δεν είναι ανάγκη να έχουν την εστία στο κέντρο τους αλλά στο πλάι δεδομένου ότι παράγονται από μικρότρες πιέσεις που εκτονώνονται σε τμήμα μόνο της εσωτερικής φλεβικής επιφάνειας λόγω του σχήματος (πχ στροφή φλέβας).