Η ματαιότητα της αυτοάνοσης υπόθεσης

Θα συνεχίζουμε να αναφερόμαστε στα άρθρα του Νευρολόγου Peter O Behan ο οποίος κατακεραυνώνει το αυτοάνοσο μοντέλο και τις συνέπειές του στην έρευνα της πολλαπλής σκλήρυνσης, για τρεις λόγους: α. είναι Νευρολόγος, β. οι απόψεις του είναι προκλητικές και γ. οι απόψεις του είναι και εμπεριστατωμένες.

Άρθρο

Είναι πολυάριθμες οι κλινικές δοκιμές που προέκυψαν για την υποστήριξη της αυτοανοσίας βάσει της Πειραματικής Αλλεργικής Εγκεφαλοπάθειας (πάθηση των ποντικών, τα οποία εμβολιάζονται με ξένους ιστούς με αποτέλεσμα εστίες στον εγκέφαλο και παράλυση) - 50 εργασίες το 1965 και περισσότερες από 300 έως το 2000.  Τα σφάλματα των κλινικών δοκιμών είναι εξίσου πολλά.

Υπήρχαν δοκιμές στις οποίες η ομάδα πλασέμπο απέδωσε καλύτερα από την υπό αγωγή ομάδα  (Steiner I, Wirguin I. Multiple sclerosis – in need of a critical reappraisal.)  Κλινικές δοκιμές για την ιντερφερόνη-β και το Copaxone ήταν προβληματικές: η αδυναμία των φαρμάκων να είναι αποτελεσματικά περισσότερο από το ταπεινό 33% έδωσε βάση στην υπόθεση πως ακόμη και αυτό το 33% οφείλεται σε πλασέμπο, εφόσον οι ασθενείς που παίρνουν φάρμακα δεν είναι blinded - εφόσον αντιλαμβάνονται δηλαδή, από τις παρενέργειες των φαρμάκων, πως είναι υπό αγωγή.

Studies of these agents showed that “the inability to go beyond the 33% line raised the possibility the entire observed benefit is only a placebo effect, and that the significant deviation from the true placebo might be the outcome of partial unblinding of patients by the side effects.

Επιπλέον, ο οργανισμός Cochrane, που σκοπό έχει να διαφυλάξει πως λαμβάνονται "well-informed decisions about human health care" (ενημερωμένες αποφάσεις για την ανθρώπινη υγεία) επισήμανε μεθοδολογικά λάθη και παραλείψεις σε έρευνες που, ενώ ξεκινάνε με σκοπό να μετρήσουν την αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου, δε συμπεριλαμβάνουν στα τελικά ποσοστά ασθενείς που ξεκίνησαν την κλινική δοκιμή αλλά την εγκατέλειψαν γιατί επιδεινώθηκαν, παρά τη λήψη αγωγής.  Τα τελικά αποτελέσματα προέκυψαν από ασθενείς που παρέμειναν στη μελέτη, γιατί τα πήγαιναν καλά - και όλοι ξέρουμε πόσο επισφαλές κριτήριο είναι να αποδώσεις την καλή τους κλινική πορεία στο φάρμακο.

Παρά την αδυναμία της αυτοάνοσης υπόθεσης/φαρμακευτικής να θεραπεύσει έστω και έναν ασθενή, ο ζήλος και ο ενθουσιασμός για τη διατήρηση των τακτικών τους είναι αμείωτος - ακόμη και όταν ένα σκεύασμα χειροτερεύει τον ασθενή (βλέπε ιντερφερόνη γ).  Το αποτέλεσμα είναι η οδός της αυτοανοσίας να είναι ακόμη και επιζήμια για τους ασθενείς:

it could be argued that over the years the autoimmune hypotheses have been harmful to a considerable number of patients (Gulcher JR, Vartanian T, Stefansson K. Is multiple sclerosis an autoimmune disease?)

Και για να θυμηθούμε τον Μαρξ και τη δική του θεώρηση πως κάθε σχέση στην κοινωνία έχει θεμελιώδη συναλλακτική/οικονομική αξία, 12.5 δισεκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται στην Ευρώπη ετησίως για την πολλαπλή σκλήρυνση.  Δεδομένου του μέσου όρου ζωής των ασθενών, που ελάχιστα επηρεάζεται προς τα κάτω,  η εύφορη αγορά της MS θα προκαλούσε ένα  πικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του Μαρξ.