Αποδοχή

Η πλέον φορτισμένη λέξη και υπερτιμημένη συμπεριφορά, που συνοδεύει τις χρόνιες ασθένειες. Αυτές που συνοδεύει συνήθως και η κατάθλιψη, σε ποσοστό μεγαλύτερο από άλλες ομάδες του πληθυσμού. Αναρωτιέμαι μήπως αποτελούν, η αποδοχή και η κατάθλιψη, εναλλακτικές εικόνες της ίδιας κατάστασης.

Δε μιλάμε γενικά, αλλά για την σκλήρυνση.  Μία χρόνια ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος που επιφέρει μόνιμες αναπηρίες στις πλέον παραγωγικές ηλικιακές ομάδες, 20 έως 40.  Και που ήταν και είναι, οφείλουν να το γνωρίζουν αυτό όλοι, μία νόσος αγνώστου αιτιολογίας.  Και όχι αποδεδειγμένα αυτοάνοση.

Υπάρχει ένας υγιής εγωισμός στους Homo Sapiens που υπαγορεύεται από την ίδια την εξέλιξη.  Είναι θεμιτό και λογικό να μη θέλει κανένα δίποδο να απωλέσει ικανότητες που το ξεχωρίζουν από τα εύρωστα μέλη της ομάδας.  Σημειώστε ότι δε χρησιμοποιώ υποτιμητικά το επίθετο 'δίποδο', αφού τρέφω μεγάλο σεβασμό στη θεωρία της εξέλιξης και χαίρομαι που χάρη σε αυτήν, την εξέλιξη, είμαστε προσιτοί και συμπαθητικοί, σαν τους πιθήκους, και ενίοτε δυσπρόσιτα ευφυείς, σαν τους κοσμοναύτες.  Στη βάση του υγιούς εγωισμού, θεωρώ πως η αποδοχή, σε μία χρόνια ασθένεια, είναι μάχη δύσκολα κερδισμένη.

Στην πολλαπλή σκλήρυνση, υπεισέρχεται και το ενοχλητικό σχήμα του να χάνεις ξανά και ξανά αυτό που κερδίζεις λίγο λίγο.  Την όραση, την αίσθηση αφής, την ισορροπία, to name only a few.  Ναι, θυμίζει λίγο τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.  Χάνεις μία φορά κάτι, το ξαναβρίσκεις, όταν το χάνεις για δεύτερη φορά χάνεις μαζί με αυτό και τη δυνατότητα να ψάξεις να το ξαναβρείς.  Η φύση της ασθένειας είναι τέτοια που σε αναγκάζει να αντιμετωπίζεις την απώλεια επανειλημμένα.

Κάπου εδώ αρχίζει και γίνεται λόγος από τους "ειδικούς"  για "αποδοχή".  Μόνο που είναι οι ίδιοι οι ειδικοί οι οποίοι αδυνατούν να θεραπεύσουν την ασθένεια.  Σε αυτό το σημείο νομίζω χολαίνει οποιαδήποτε βιολογική αξία μπορεί να έχει η ικανότητα της αποδοχής.  Με την τρέχουσα θεωρία (αυτοάνοση), η MS μένει αθεράπευτη και επιδεινώνεται.  Με την τρέχουσα θεωρία, λοιπόν, το βάρος της ευθύνης μετατίθεται στον ασθενή, που οφείλει να αποδεχθεί αυτή τη μη αναστρέψιμη κατάσταση.  Αν δεν καταφέρει να το αποδεχθεί, παραπέμπεται σε ψυχολόγο.  Κανείς γιατρός, άλλωστε, δεν επιθυμεί έναν γκρινιάρη ασθενή, τα ερωτήματα του οποίου αναδεικνύουν την ανεπάρκεια του γιατρού.

Είναι λίγο Truman Show η κατάσταση.

Να τονίσω πως η αποδοχή έχει βιολογική αξία, γιατί προάγει την συντήρηση της ζωής και την εξέλιξη.  Όμως η αποδοχή οφείλει να λαμβάνει χώρα μόνο κατόπιν συμπερασμάτων, και όχι κατόπιν υποθέσεων.  Έως τότε, αυτός που δεν αποδέχεται την κατάσταση δεν είναι κατ' ανάγκην ιδιότροπος ή καταθλιπτικός - αν και κινδυνεύει να γίνει το δεύτερο, φοβάμαι, αφού πάντα η οδός της προσωπικής ευθύνης και ελεύθερης επιλογής συνιστούσε την οδό τη λιγότερο εφησυχασμένη.

Το "αποδέχομαι" είναι ρήμα αποθετικό (αποθετικά είναι τα ρήματα που δεν έχουν ενεργητική φωνή) και απωθητικό.  Θα ήθελα κάτι πιο ενεργητικό για τους ασθενείς με σκλήρυνση.  Προτείνω τα: διαβάζω, κρίνω, απορρίπτω, γνωρίζω.