Positive Thinking, Negative Thinking, Just Thinking: Το Τέλος της Αθωότητας

Θετική σκέψη.  Όλα θα πάνε καλά.

Χμμ...

Έχουν αυτές οι φράσεις αγγειοδιασταλτικές ικανότητες; Όχι από μόνες τους.

Μπορεί, πιθανόν, το αντίθετό τους, το οποίο συχνά καλούμε άγχος, να επηρεάζει τους χτύπους της καρδιάς, να επηρεάζει τον ρυθμό της αναπνοής και να ευνοεί, έτσι, τα back jets (απότομες επιστροφές αίματος) μέσω μίας σφαγίτιδας στο κεφάλι.  Μπορεί το άγχος να επηρεάζει επίσης, προσωρινά, τη διατομή των αγγείων.

Δε μπορώ να σκεφτώ, όμως, κάτι χειρότερο από το να αφήνεις το πρόβλημα του CCSVI άλυτο εξ αρχής.  Κι αν είναι αυτό η αιτία;

Το negative thinking, ως υγιής αντίδραση στην Κοελική εποχή όπου ακόμη και το σύμπαν αφουγκράζεται μικρές ανθρώπινες επιθυμίες (αδιασταύρωτο πώς), δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.  Είναι καλό να υπολογίζεις πως τα πράγματα μπορεί πάντα να μην πάνε καλά, για να έχεις back up σενάριο επιβίωσης.   Γιατί, κακά τα ψέματα, μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε όλη την ελευθερία επιλογής και κάθε δέσμευση ευθύνης.

Αυτή η ιστορία που άνοιξε με το CCSVI μπορεί να επαναφέρει σε αρκετούς ασθενείς κάποιες από τις χαμένες ικανότητες/δυνατότητες, αλλά ερήμην της επέφερε και μία μη αναστρέψιμη βλάβη: μια βαθιά απογοήτευση για το πώς λειτουργεί ο κόσμος - αρχής γενομένης από έναν Νευρολόγο.  Τον έχεις ανάγκη, θέλεις να σε βοηθήσει, τον πιστεύεις, θέλει και αυτός ίσως να βοηθήσει.  Δέκα χρόνια μετά εσύ εξακολουθείς να έχεις τη νόσο και αυτός εξακολουθεί να μη μπορεί να την εξηγήσει.

Τα ευχολόγια δε βοήθησαν ποτέ κανέναν.  Όχι, τουλάχιστο, όταν οι αιτίες των γεγονότων μας διαφεύγουν.  Η θετική σκέψη δε μπορεί να κάνει μία άκαμπτη βαλβίδα να μετακινηθεί από τη θέση της, αφού ούτε καν η κριτική σκέψη δεν κάνει έναν άκαμπτο Νευρολόγο να αναθεωρήσει το δόγμα του.

Η επιστήμη, είναι αλήθεια, απομυθοποίησε τον κόσμο και έτσι απο-γοήτευσε πολλούς, αφού προτείνει μοντέλα εξήγησης υλικά, πεπερασμένα, φυσικά και φθαρτά, τα οποία δεν έχουν σχέση ούτε με την εποχή της θεοκρατίας (μεσαίωνας), ούτε φυσικά με την εποχή της μαγείας (προϊστορία).  Όμως έχει αποδειχθεί, η επιστήμη, το πλέον αξιόπιστο μοντέλο για την κατανόηση του κόσμου και την επιβίωση του ανθρώπου σε αυτόν.  Τη μέθοδο της επιστήμης μπορεί να την εφαρμόσει οποιοσδήποτε, γιατρός ή μή, είτε μελετάει τη σκλήρυνση είτε το πέσιμο των φύλλων το φθινόπωρο.  Βασίζεται σε πέντε απλά βήματα, υπόθεση-πείραμα-παρατήρηση-επαλήθευση-συμπέρασμα.  Αν οποιαδήποτε υπόθεση αποτυγχάνει στα επόμενα στάδια, παραμένει υπόθεση.  Ειδάλλως, γίνεται απόδειξη.  Στην περίπτωση της σκλήρυνσης, η αυτοανοσία είναι υπόθεση εδώ και δεκαετίες.  Το πείραμά της ήταν λάθος μεταφορά από τα ποντίκια στον άνθρωπο.  Οι παρατηρήσεις που έχουν γίνει πάνω σε εστίες αμφισβητούν την υπόθεση της αυτοανοσίας, αφού στο ένα τρίτο των εστιών υπάρχει απόπτωση ολιγοδενδροκυττάρων χωρίς φθορά μυελίνης και χωρίς κύτταρα του ανοσοποιητικού.  Η επαλήθευση δεν έγινε ούτε μέσω φαρμάκων - το γεγονός ότι η δράση τους είναι περιορισμένη σημαίνει πως δε μπορεί να αναπαραχθεί με ασφάλεια στον ίδιο ασθενή το ερώτημα: είναι καλά ο ασθενής γιατί τον βοηθά το φάρμακο ή θα ήταν καλά ούτως ή άλλως;  Τα συμπεράσματα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, είναι πως η αυτοάνοση υπόθεση πάσχει σοβαρά.

Απαιτούμε από τους γιατρούς που "θεραπεύουν" τον εγκέφαλό μας, το όργανο με το οποίο θα σκεφτούμε, θα υποθέσουμε, θα απογοητευτούμε, να εφαρμόζουν τουλάχιστο αυτή την οδό στη δίκαιη (just) σκέψη τους.  Και να μην απορρίπτουν, συνεπώς, την πρόταση του CCSVI αυθαίρετα και αδικαιολόγητα.  Ο,τιδήποτε ισχυρίζονται, πρέπει να μπορούν να το αποδεικνύουν.  Ειδάλλως η σκέψη τους απλά δεν είναι επιστημονική.