Κούρσα εξοπλισμών

Οι ιντερφερόνες, ως το πρώτο φάρμακο για την πολλαπλή σκλήρυνση, εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 90.  Συγκρινόμενες με την έλλειψη οποιασδήποτε θεραπείας, όπως ήταν το καθεστώς πριν, είχαν το πλεονέκτημα πως ήταν κάτι.  Και επειδή οι περισσότεροι, πολλώ μάλλον οι χρόνια ασθενείς, για πολλούς λόγους, θεωρούμε το 'κάτι' καλύτερο από το τίποτα, οι ιντερφερόνες γρήγορα έγιναν μέρος μίας ενδεδειγμένης θεραπείας.

Οι τύποι της πολλαπλής σκλήρυνσης προέκυψαν το 1996, να καλύψουν την ανάγκη διαχωρισμού των ασθενών για την χορήγηση θεραπείας, καθώς και την ανάγκη πιθανής πρόγνωσης της νόσου βάσει παρελθούσας πορείας.  Έτσι έχουμε τους relapsing-remitting, secondary progressive, primary progressive.  ΄Εχουμε, ταυτόχρονα, τη γνώση πως οι ιντερφερόνες δεν επηρεάζουν την αναπηρία, παρά μόνο το πλήθος των υποτροπών και εστιών, και αυτό σε ποσοστά που κυμαίνονται από 18-38%, ενώ ταυτόχρονα είναι γνωστό πως δεν υπάρχει αυστηρή συσχέτιση μεταξύ εστιών, υποτροπών και αναπηρίας.  Αυτό μας κάνει να αμφισβητούμε σοβαρά όχι μόνο την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων, αλλά και τους τύπους καθεαυτούς, τουλάχιστο τους relapsing-remitting σε σχέση με τους secondary progressive.  Εφόσον η υποτροπή δεν είναι κριτήριο αναπηρίας, δε θα έπρεπε να είναι και αυστηρό κριτήριο κατηγοριοποίησης.  Αλλά είπαμε: η κατηγοριοποίηση προέκυψε για να διατεθούν φάρμακα που αντιμετωπίζουν τη φλεγμονώδη πλευρά της νόσου.

Είναι προφανές πως χρειάζονται επιπλέον κριτήρια για την ασφαλή κατηγοριοποίηση και/ή πρόγνωση των ασθενών.  Το CCSVI, πολύ πιο εύστοχα, εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί οι primary progressive διαφέρουν από τους relapsing και τους secondary.  Από πλευράς κατανομής των φλεβικών ανωμαλιών, οι δύο τελευταίες κατηγορίες δε διαφέρουν.

Εκτιμάται, επίσης, ότι 17-41% των νεαρών ασθενών εγκαταλείπουν τη θεραπεία (ιντερφερόνη), και μάλιστα οι περισσότεροι τα πρώτα δύο χρόνια.

Pharmacy Coverage Policy

Στη φύση, ο ανταγωνισμός είναι ο κανόνας.  Ένα είδος θριαμβεύει, γιατί "εξοπλίζεται" διαρκώς έναντι των εχθρών του.  Όσο πιο γρήγορα τρέχει το λιοντάρι για να φτάσει τη ζέβρα, τόσο καλύτερα μαθαίνει να κρύβεται αυτή.  Και όσο καλύτερα κρύβεται αυτή, τόσο πιο γρήγορα τρέχει το λιοντάρι.  Είναι η λεγόμενη "κούρσα εξοπλισμών".  Τέτοια κούρσα οδηγεί στη συμμετρική βελτίωση και των δύο εμπλεκομένων.

Ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι και ασύμμετρος.  Σε αυτή την περίπτωση, ένα είδος θα κυριαρχήσει και το άλλο θα χαθεί.  Όπως στην περίπτωση γραμμόφωνου και cd player.

Αστείες οι μεταφορές σε σχέση με την σκλήρυνση.  Τί θα γίνει με την αυτοάνοση θεωρία και τα φάρμακά της;  Πιστεύω πως, αναγκαστικά, θα υποκύψει στον ανταγωνισμό που έχει ορθωθεί μπροστά της.  Δε θα γίνει αμέσως αυτό, είναι λογικό οι εκπρόσωποί της να υπερασπιστούν τη "χωροεπικράτειά" τους.  Καλούνται, όμως, στην κούρσα που έχει ξεκινήσει, να υποβάλουν καλύτερες ιδέες, αν έχουν, για τη συρρίκνωση του κεντρικού νευρικού συστήματος, αποτελεσματικότερες και ασφαλέστερες προσεγγίσεις, ει δυνατόν, από την αγγειοπλαστική και μία τουλάχιστο πρόταση (δεν έχουν καμία) για την παύση της επιδείνωσης.

Ο "ανταγωνιστής" (κακή λέξη)  θα επικρατήσει αναγκαστικά όσο το αυτοάνοσο μέτωπο δε μπορεί να αναπτύξει κανέναν "εξοπλισμό" απέναντι στα επιχειρήματα της χρόνιας συγκέντρωσης σιδήρου, της υποξίας, της παλίνδρομης ροής και της βελτίωσης της κλινικής εικόνας των ασθενών μετά την αγγειοπλαστική.

Είναι ζήτημα εξέλιξης.  Και η εξέλιξη δε χαλαλίζεται σε κανέναν, παρά μόνο στον ικανότερο.