Με αυτόν τον κομψό τίτλο βαφτίζει ο Haacke το πάντρεμα της καρδιοαγγειακής και νευροαγγειακής έρευνας στην πολλαπλή σκλήρυνση. Δε μπορούμε να αφήσουμε τις φλέβες απέξω πλέον, πιστεύει, και δεν είναι ο μόνος.
Πώς παντρεύει κανείς το ανοσοποιητικό με τις φλέβες; Άξιες οι προτάσεις έως τώρα. Ο Bergan, πριν τον Ζαμπόνι, στην εργασία με τίτλο Pathogenesis of primary chronic venous disease: insights from animal models of venous hypertension, έδειξε πως η διακοπή της ροής εντελώς σε μία φλέβα αρουραίου επέτρεψε σε κύτταρα του ανοσοποιητικού (λευκοκύτταρα) να μεταναστεύσουν από τα φλεβικά τείχη στους ιστούς. Πολλαπλές μικροαιμορραγίες συνέβησαν από το σημείο στένωσης και πάνω, όπως και φλεγμονές και εξαγωγή ελεύθερων ριζών. Ο Simka, κατά Ζαμπόνι, θεωρεί πως η παλίνδρομη ροή και αυξημένη πίεση αίματος σε μία φλέβα ευνοεί την παρουσία μορίων πρόσδεσης, τα οποία με τη σειρά τους είναι αυτά που χαλαρώνουν τα τοιχώματα των φλεβών και επιτρέπουν σε κύτταρα του αίματος, ανοσοποιητικά, να εξέλθουν.
Τη δεκαετία του 80 οι Swank et al έδειξαν πως υπήρχε μείωση της ροής του αίματος στον εγκέφαλο ασθενών με σκλήρυνση, η οποία μείωση μάλιστα ήταν αντίστοιχη της σφοδρότητας της νόσου. Το αίμα έκανε περισσότερη ώρα να διέλθει από τη λευκή ουσία του εγκεφάλου, έδειξαν οι Law et al.
Ο Zamboni κοίταξε έξω από το κουτί της MS, τον εγκέφαλο, να βρει ανωμαλίες και τις βρήκε. Συμβουλή του Haacke είναι να μην αγνοήσουμε τα ευρήματα.
Περισσότερες λεπτομέρεις στο άρθρο του:
http://www.expert-reviews.com/doi/pdf/10.1586/ern.10.174
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου