Υπολογίζεται ότι περίπου 10-15% των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση, έχουν την καλοήθη μορφή της νόσου, όπου καλοήθεια σημαίνει μεγάλα διαστήματα υφέσεων ανάμεσα στις υποτροπές, ή ελάχιστη αναπηρία ακόμη και μετά το πέρας μίας δεκαετίας.
Καθώς όμως η πολλαπλή σκλήρυνση συχνά χρειάζεται ακόμη και δεκαετία ώσπου να διαγνωσθεί ως τέτοια, εικάζουμε, εκ των υστέρων, ότι τα αραιά επεισόδια ενός ασθενούς που προηγήθηκαν στον χρόνο ήταν συμπτώματα σκλήρυνσης. Σε αυτή την περίπτωση, η καλοήθεια αφορά μόνο το παρελθόν και σε καμία περίπτωση δε μπορεί να προβλεφθεί η διατήρηση αυτής της πορείας στο μέλλον.
Δεν υπάρχει προγνωστικό εργαλείο για την πορεία της πολλαπλής σκλήρυνσης, και η υπόθεση πως μία παρελθούσα καλοήθεια σημαίνει κάτι για το μέλλον είναι μόνο υπόθεση και δεν πρέπει να ανακοινώνεται στον ασθενή ως βεβαιότητα.
Αυτά παρατήρησε μία μεγάλη καναδική έρευνα προ τετραετίας. 169 ασθενείς με, υποτίθεται, καλοήθη σκλήρυνση παρακολουθήθηκαν για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Η έρευνα ήθελε να δει αν όντως η αρχική καλοήθεια είναι μία υπόθεση που αφορά και τη μελλοντική πορεία των ασθενών. Η αλήθεια είναι πως αρκετοί από αυτούς έφτασαν σε EDSS 6 (χρήση βακτηρίας) μέσα στην εικοσαετία, πολύ κοντά στον γενικό μέσο όρο των ασθενών, που φτάνουν στον ίδιο βαθμό στην κλίμακα αναπηρίας σε περίπου 16 χρόνια. Επισημαίνουν, επίσης, πως δε διέθεταν, ούτε στη δεκαετία, στοιχεία βάσει των οποίων θα μπορούσαν να προβλέψουν τελικά ποιοί από τους 169 θα παρέμεναν με καλοήθη σκλήρυνση και ποιοί όχι.
Το συμπέρασμα είναι πως δεν υπάρχουν στοιχεία βάσει των οποίων μπορείς να προβλέψεις, και συνεπώς να ανοικοινώσεις στον ασθενή, μία καλοήθεια. Η καλοήθεια, βέβαια, είναι ένα ζητούμενο και αυτή, επισημαίνουν οι ερευνητές, αφού έχουν παρατηρήσει και οι ίδιοι αλλαγές στη λευκή και τη φαιά ουσία του εγκεφάλου ακόμη και όταν η συμπτωματολογία δεν είναι έντονη. Εικάζουν πως, απλά, όση ζημιά δεν εκδηλώνεται αρχικά, μπορεί κάλλιστα να εκδηλωθεί σωρευτικά μετά τη δεκαπενταετία.
Εφόσον η πρόγνωση είναι αδύνατη, καλύτερα να αποφεύγεται η χρήση του όρου καλοήθεια.
Προσωπική παρατήρηση: Το 10-15% των ασθενών με καλοήθη σκλήρυνση μου θυμίζει το 14% των ασθενών του Zamboni που είχαν τον τύπο CCSVI C, δηλαδή προβλήματα στις σφαγίτιδες αλλά όχι στην άζυγο. Δεδομένου ότι η άζυγος έχει σχετιστεί με μία πιο επιθετική μορφή συμπτωματολογίας, αναρωτιέμαι μήπως θα μπορούσε η απουσία ανωμαλίας στην άζυγο, στον τύπο C, να δικαιολογεί την πιο ήπια πορεία της νόσου; Ο Zamboni είπε εξίσου πως ακόμη και αυτός ο τύπος CCSVI καταλήγει secondary progressive, δεν είναι δηλαδή αναγκαστικά σε καλύτερη πορεία από τους υπόλοιπους.
Έρευνα
Άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου