Το μέλλον, η ελπίδα και ο θαυμαστός διαδικτυακός κόσμος

Ναι, θα ήταν όλα πιο απλά αν δεν υπήρχε ο χρόνος εξ αρχής.  Ο άνθρωπος είναι ον που ζει στον χρόνο, σε μία νοητή γραμμή που συνδέει το παρελθόν, τη μνήμη του δηλαδή, που είναι μία εγγύηση της ταυτότητάς του, και το μέλλον.

Το μέλλον δεν υπάρχει παρά μόνο ως κατασκευή πιθανών σεναρίων επιβίωσης στο μυαλό του ανθρώπου.  Φανταζόμαστε, πιθανολογούμε, δημιουργούμε σχέδια.  Είναι όλα μέρος της επιβίωσης.

Σε αυτό το μέλλον εναποτίθεται διαρκώς η ελπίδα.  Ελπίδα γενικά, αλλά και συγκεκριμένα η ελπίδα για τη θεραπεία των ασθενειών που μας αφορούν και είναι ανίατες.

Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα σκεύασμα για την πολλαπλή σκλήρυνση, κυκλοφορεί ήδη και η φιλολογία/φημολογία για τα σκευάσματα του μέλλοντος, που θα διαδεχθούν όλα τα σημερινά.  Και έχει πλαστεί ένας θαυμαστός τεχνικός κόσμος.  Με την ευγενική χορηγεία της Merck Serono προαναγέλλεται η επιδιόρθωση της μυελίνης το 2020, τα βλαστοκύτταρα και ένα νέο ανοσοποιητικό για το 2030, ακόμη και προληπτικός εμβολιασμός για την MS το 2050.

Ιστορία της MS

Η ελπίδα καλλιεργείται ανελλιπώς.

Όμως η ελπίδα είναι το μέλλον.  Έως τότε, μία γενιά ασθενών θα χάσει το παρόν της.  Συντηρείται μία ελπίδα για το μέλλον, βασισμένη σε μία αυτοάνοση υπόθεση, και μόνο υπόθεση, του παρελθόντος.  Πού είναι το παρόν σε όλα αυτά, η μόνη χρονική διάσταση που μας αφορά πραγματικά;  Τί γίνεται σήμερα για την σκλήρυνση, το οποίο μπορεί να είναι ρηξικέλευθο, να αντιμετωπίζει τη νόσο καθεαυτή και όχι υποθέσεις περί αυτής, και να φωτίζει την προέλευσή της;

Σήμερα, στο παρόν, υπάρχουν ασθενείς που δεν έχουν χρήματα να υποβληθούν σε αγγειοπλαστική, αφού αυτή ακόμη δεν έχει μπει στα δημόσια Νοσοκομεία.  Υπάρχουν χώρες στις οποίες έχει απαγορευτεί η επέμβαση.  Ναι, είναι μία θεωρία και αυτή, και παραμένει υπόθεση, αλλά τίποτα δε συνηγορεί εναντίον της μέχρι στιγμής σε επιστημονικό επίπεδο.

Ακόμη και αν η ΧΕΝΦΑ έχει αναζωπυρώσει από την πλευρά της νέες ελπίδες, έχει ταυτόχρονα υποδείξει πραγματικές, φυσικές, υπαρκτές ανωμαλίες στο σώμα που μπορούν να θεραπευτούν.

Η συνεισφορά του διαδικτύου στην εξάπλωση της θεωρίας ήταν τεράστια.  Πέρυσι πολύς κόσμος μειδιούσε πως το 2011 κανείς δε θα ασχολείται με τον Zamboni.  Φέτος, οι δημοσιεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη για την παρουσία σιδήρου στο κεφάλι, την ύπαρξη παλινδρόμησης ως εκδήλωσης του CCSVI και την παρουσία βαλβιδικής ανεπάρκειας ως αιτίας του  CCSVI, καθώς και τον βέλτιστο τεχνικό εξοπλισμό για την αντιμετώπισή τους.

Το διαδίκτυο κατάφερε να τρέξει, στο fast forward, τη διάδοση της πληροφορίας σε διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη.  Και εδώ υπεισέρχεται η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου: μπορείς να διαβάσεις τη θεωρία ή να την απορρίψεις εξ αρχής.  Και μπορείς μετά να επιλέξεις όποια οδό θέλεις για να αντιμετωπίσεις αυτό που έχεις.

Είναι ανήθικο όμως να δίνεις ανυπόστατες ελπίδες.  Όπως ακριβώς έκανες στο παρελθόν.  Από τότε μέχρι σήμερα οι άνθρωποι έχουν ζήσει μη αναστρέψιμες αναπηρίες.

Ο λόγος των γιατρών έχει βαρύτητα.  Οφείλει να είναι προσεκτικός και συγκροτημένος.  Γιατί πάντα, στο μυαλό του ασθενούς, θα υπάρχει αναπάντητο ένα κρίσιμο ερώτημα: πώς παρασκευάζουμε θεραπεία για κάτι για το οποίο δεν έχει εντοπιστεί αιτία;

Υπαρχει μία λατρεία για το μέλλον, χωρίς να έχει υπάρξει πρόοδος στο παρελθόν.  Δε βρήκαμε ποτέ την αφετηρία της σκλήρυνσης, και όμως περηφανευόμαστε πως σε λίγο φτάνουμε στον προορισμό μας.  Η αντίφαση είναι μεγάλη.