Προσφάτως δημοσιευμένη στην Ευρωπαική Επιθεώρηση Νευρολογίας, και υπογεγραμμένη από Καναδούς νευρολόγους, αυτή είναι μία μεγάλη έρευνα που καταλήγει πως "στους ασθενείς με υποτροπιάζουσα σκλήρυνση, η χρήση της ιντερφερόνης δε συσχετίζεται με καθυστέρηση στην εμφάνιση της δευτεροπαθώς προϊούσας μορφής της νόσου".
(Σωπάτε καλέ, τί είναι αυτά που λέτε).
Παρά τις τρέχουσες εξελίξεις στη θεραπευτική αντιμετώπιση της σκλήρυνσης, οι ιντερφερόνες παραμένουν το περισσότερο συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο για τους ασθενείς που έχουν την υποτροπιάζουσα μορφή της νόσου, λέει η εργασία.
Η μικρή μου εμπειρία μού λέει πως δεν υπάρχει φίλος ασθενής εδώ μέσα στον οποίο οι γιατροί δεν πρότειναν μετά τη διάγνωση να πάρει Αβονέξ ή Ρεμπίφ για να καθυστερήσει την αναπηρία.
Οι μελετες έλεγαν πως οι ιντερφερόνες μειώνουν τις υποτροπές έως και 33%, και βελτιώνουν τη μαγνητική. Ισχύει αυτή η επίδραση στη νόσο (επίδραση που πολλές φορές είναι τόσο φτωχή ώστε να αγγίζει τα νούμερα του πλασέμπο), και αν ναι, πως αναλύεται μακροπρόθεσμα όταν η νόσος εξελίσσεται;
Από τη βάση ασθενών της British Columbia (1980) αντλήθηκε δείγμα 794 ασθενών που λάμβαναν ιντερφερόνη έναντι 933 ασθενών που δεν ελάμβαναν την περίοδο της μελέτης, και άλλων 837 που δεν έλαβαν προηγουμένως της μελέτης (historical controls). Αυτοί οι τελευταίοι ήταν και μεγαλύτεροι ηλικιακά, είχαν περισσότερα χρόνια με τη νόσο, και παρακολουθήθηκαν για 7.3 χρόνια. Όσοι λάμβαναν ιντερφερόνη παρακολουθήθηκαν για 5.7 χρόνια, και οι σύγχρονοί τους που δεν ελάμβαναν για 3.7 χρόνια. Στα διαστηματα αυτα, 9.2% των ασθενών σε ιντερφερόνη πέρασαν στη δευτεροπαθώς προιούσα σκλήρυνση, ενώ τα ποσοστα για τις άλλες ομάδες ήταν 11.8% και 32.9% αντίστοιχα.
Ή, για να κάνουμε την αφαίρεση, 88.2% των ασθενών που δεν ελάμβαναν ιντερφερόνη, και ήταν σύγχρονοι των ασθενών που ελάμβαναν, δεν πέρασαν στην δευτεροπαθώς προιούσα μορφή της νόσου νωρίτερα.
Αν είναι να παίρνεις ιντερφερόνη (με όλο το πακέτο των παρενεργειών) και να εξελίσσεται η νόσος (9.2%) με την ίδια ταχύτητα που εξελίσσεται και σε αυτούς που δεν παίρνουν (11.8%), φέξε μου και γλίστρησα.
Πόσο έντιμο αλλά και ιατρικά ορθό βρίσκετε να επιμένουν οι γιατροί σας, μεταφέροντάς σας και αίσθημα ενοχής, να πάρετε ιντερφερόνη για να καθυστερήσετε την αναπηρία, μετά από τη δημοσίευση τέτοιων ερευνών; Επίσης, πόσο λογικό είναι να συνεχίζεται η έρευνα στην κατεύθυνση των ανοσοτροποποιητικών όταν αυτά έχουν πενιχρά αποτελέσματα;
Αν η αγγειοπλαστική βοηθούσε το ίδιο αυτούς που την έκαναν με αυτούς που δεν την έκαναν θα ασχολούμασταν με αυτήν; Με τις ιντερφερόνες γιατί ασχολούμαστε;
Ναι, το ξέρω, είναι η απελπισία που δημιουργεί η σκλήρυνση. Θέλεις να πάρεις ο,τιδήποτε την ανακόπτει έστω και λίγο - με τη λογική πως είναι αυτοάνοση, δε σταματάει, δεν ξέρουμε πώς ξεκινάει, θα την έχεις για πάντα, θα σε χειροτερεύσει.
Εκτός αν υπάρχει άλλη λογική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου