Νόμιζα πως είναι απλό να συνεχίσεις τη ζωή σου, αν όλα πάνε καλά με το φοβερό πρόβλημα υγείας.
Όμως δε μπορώ να τη συνεχίσω στην ίδια κατεύθυνση, επειδή όλα έχουν αλλάξει. Και αυτό τώρα με φορτώνει ένα σωρό τύψεις.
Παλιά - και όχι και πολύ παλιά, και δύο χρόνια πριν - έλεγα πως θα κάνω και άλλο παιδί. Και ήθελα, και έτσι πρέπει. Και τώρα δε θέλω. Θα ήθελα να θέλω, θα ένιωθα πιο φυσιολογική έτσι, πιο "σαν όλες τις γυναίκες του κόσμου", πιο "μαμά".
Αντ' αυτού, βγάζω (και το γράφω και με ενοχές αυτό απέναντι και στον άντρα μου που μπορεί να το διαβάζει), μία καταπιεσμένη ανάγκη να κάνω ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που πρέπει. Θέλω να βγαίνω, να διασκεδάζω, να πηγαίνω σε συναυλίες, και να μη λογαριάζω και πολύ το μέλλον. Αλήθεια νιώθω πως δεν έζησα ποτέ τα 30, πως όταν έγινα 30, απλά μεταφέρθηκα στα 60, εξ αιτίας ενός καταιγισμού συμπτωμάτων και άγνοιας. Και τώρα θέλω να ζήσω τα χρωστούμενα 30.
Έχω - κι εσείς το ίδιο - κάθε δικαιολογία. Μετά από την εμπειρία της φθοράς και της αρρώστιας, τί νόημα έχουν όλα τα άλλα; Κανένα.
Το παιδί μου είναι η λαμπρή εξαίρεση στον κυκεώνα της πενταετίας που πέρασε. Και πόσο θα ήθελα να μην είχαν συμβεί όλα αυτά, και να ήμουν μία νορμάλ, χωρίς άγχος, με εμπιστοσύνη στους γιατρούς, μαμά, να του κάνω αδερφάκια και να ζήσουμε ευτυχισμένοι έβερ άφτερ. Όλο και περισσότερο βλέπω αυτό το σενάριο να θάβεται για πάντα, και όπως και να έχει, είναι ένα πένθος αυτό. Νόμιζα πως δε θα το έβρισκα μπροστά μου, μα το βρήκα.
Δε θέλω να συμβεί στο σώμα μου ο,τιδήποτε ταράξει την ισορροπία που με κόπο κατακτήθηκε. Και έχω κάθε δίκιο. Και με πειράζει όλο και λιγότερο να μην κάνω τη ζωή που είχα φανταστεί. Και με πονάει κατά βάθος ταυτόχρονα, γιατί αφορά και άλλους δύο ανθρώπους αυτή η αλλαγή. Και πάντα θα με πονάει, γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, βασανιζόμαστε. Και θα με πονάει όταν θα σκέφτομαι πως παλιά το ήθελα, το είχα φανταστεί, πως για εκείνη την κατεύθυνση είχα ξεκινήσει. Και δε μπορώ να καταπιεστώ βέβαια, ούτε να προσποιηθώ πως είμαι χαρούμενη κι ανέμελη όπως παλιά. Και ζηλεύω, την ίδια στιγμή, τις γυναίκες που είναι.
Μπλέξιμο, φίλοι μου. Μου λένε πως μπορεί και να είναι η κρίση των σαράντα ahead :-) Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως στην ηλικία που είμαι σήμερα, θα ξέρω τα πάντα για τη ζωή και για εμένα. Τώρα, έχουν γίνει τόσες ανατροπές, δυσάρεστες και ευχάριστες, που δεν ξέρω από πού θα μου έρθει η επόμενη. Η εμπειρία του CCSVI μου έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση να πιστεύω πως "ξέρω καλύτερα" - ναι, έτσι εγωιστικά - αλλά κάτι τέτοιο σε ξεκόβει από την ευρύτερη κοινότητα των ανθρώπων.
Άλλος σαραντάρης εδώ μέσα, να μην πίνω μόνη μου; :-)
Υ.Γ. Σαν υστερόγραφο στο γλυκόπικρο αυτό ποστ, να συμπληρώσω αυτό που εξηγώ στους δικούς μου ανθρώπους, για να καταλάβουν γιατί δε μπορώ να το ξεχάσω όλο αυτό και να προχωρήσω. Η αθεράπευτη MS είναι ένα καράβι που βουλιάζει. Ήμουν οπωσδήποτε σε αυτό. Ας υποθέσουμε πως η ανακάλυψη του CCSVI είναι η βάρκα που σε βγάζει στη στεριά. Δεν ξέρω αν βγήκα στη στεριά. Δε νιώθω πως βουλιάζω μεν, αλλά δεν ανήκω και στον ευτυχισμένο πληθυσμό των ανθρώπων που δεν είδαν ναυάγια από κοντά. Έτσι, ακόμη και απο τη στεριά, έχω πλάτη στους υγιείς ανθρώπους και κοιτάω, πάντα, το καράβι. Κι έτσι, πάντα, είμαι στο σημείο που η μοναξιά της στεριάς αποκτά ωκεάνιες διαστάσεις. Δε σε καταλαβαίνει κανείς απόλυτα, επειδή όλα έχουν αλλάξει, αλλά άλλαξαν μόνο για σένα.
Εγώ προσωπικά δεν θέλω να γεννήσω κανένα παιδί , όχι οτι δεν θέλω να γίνω μάνα, ίσα ίσα το θέλω πολύ , απλά δεν θέλω τη δική μου ελαττωματική κατασκευή να την αναπαράγω .Φοβάμαι να φέρω έναν άνθρωπο στον κόσμο ο οποίος μπορεί να περάσει όσα έχω περάσει εγώ . Έτσι όλο και πιο κοντά στο μυαλό μου έρχεται η ιδέα της υιοθεσίας . Τόσα παιδάκια είναι παρατημένα στα μαιευτήρια και καταλήγουν σε ιδρύματα . Γιατί να μην δώσω την αγάπη μου σε ένα ή και δύο από αυτά; Το λέω γιατί διαβάζοντας το άρθρο σου σκέφτηκα πως δεν υπάρχει λόγος να μπαίνεις σε τέτοιες διαδικασίες και να περάσεις όλα αυτά που συνεπάγεται μια εγκυμοσύνη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι , ξέρουμε πολύ καλύτερα ορισμένα πράγματα από οποιονδήποτε άλλον που δεν έχει αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα , δεν χρειάζεται κανείς από εμάς να απολογηθεί σε κανέναν για τις αποφάσεις που παίρνει .
Υπάρχει και άλλος!Είμαι σχεδόν σαραντάρης,δεν έζησα τα 30 όπως οι άλλοι,βγήκα στη στεριά , όχι αλώβητος ,αλλά τουλάχιστον δεν βούλιαξα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και μιλάτε για καράβια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροχτές ήμασταν κουμπάροι σε ένα γάμο. Ο πατέρας του γαμπρού είναι καπετάνιος σε ένα απο τα γιοτ γνωστού Έλληνα επιχειρηματία. Την ημέρα του γάμου του είπαν οτι φεύγει ταξίδι με το γιοτ. Αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ κατάφερε να πείσει τον γνωστό επιχειρηματία όχι μονο να πάει στο γάμο του παιδιού του (το αυτονόητο) αλλά να έρθει και αυτός μαζί του χωρίς συνοδείες κτλ (δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει).
Πρώτη φορά ειδοθήκαμε μια και έλειπε απο το γλέντι πριν το γάμο. Μου είπε ομως κάτι σοφό: "Να την απολαμβάνετε την ζωή όσο μπορείτε, να χαράξετε τον δικό σας δρόμο, γιατί αξίζει".
Ασφαλώς και όλοι έχουμε τις δικές μας ανασφάλειες για την ζωή και το μέλλον..Τι νόημα έχει όμως να μεμψιμοιρούμε; γιατί να σπαταλάμε και να μειώνουμε την αξία κάτι τόσο σημαντικού βασιζόμενοι σε παρελθούσες εμπειρίες (όσο τρανταχτές και αν είναι);
Format και restart άμεσα πριν να είναι αργά!
Αυτή η ανάρτηση αγαπητή Neutralis με φοβίζει. Για μένα δεν υπάρχει καμία σχέση με το πριν αν εξαιρέσουμε τα μουδιάσματα στα πόδια που υποχωρούν μόνο με τη γυμναστική (μερικές φορές απορώ με τις αντοχές μου)αλλά εγώ αισιοδοξώ γιατί είμαι κάτω από 30 και μόλις με άγγιξε η MS έκανα και την αγγειοπλαστική (μετά από 3 μήνες ακριβώς) και σε συνεργασία με Γεωργακόπουλο(μεταβολομικό τεστ) είμαι σε αρκετά καλή κατάσταση και αισιοδοξώ για το καλύτερο. Κάνω καλά; Η ΘΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΏ ΑΝΩΜΑΛΑ. Σημ. Αγγειοπλαστική έκανα με δική μου ευθύνη και πρωτοβουλία χωρίς τριπλεξ για να δω αν πληρώ τα κριτήρια του ccsvi.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και αν εσύ είσαι απογειωμένος καλά κάνεις και είσαι. Αυτό που γράφω παραπάνω αφορά εμένα, δε μπορεί να επηρεάσει τη δική σου πορεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το πω τραύμα; Θλίψη; Κρίση; Καταπνιγμένο μητρικό ένστικτο; Ό,τι και να είναι, είναι μόνο δικό μου πρόβλημα και το μοιράζομαι.
Πριν τη σύλληψη η μητρότητα μπορεί να μην είναι και τίποτα περισσότερο από μια δυνατότητα, δεν ξέρω, οι γυναίκες ξέρετε καλύτερα. Πάντως μπαίνει ζήτημα χαμένου χρόνου, απώλειας σημαντικής και αρκετής για να προκαλέσει τραύμα να γεννάει θλίψη, κι' όταν λέω χαμένο χρόνο δεν το εννοώ από την άποψη του κέρδους και της αξιοποίησης του, αν και μπορεί να είναι και αυτό ένα ζήτημα, αλλά κυρίως από την άποψη της αποξένωσης από τον εαυτό, ότι το χρονικό κομμάτι της ζωής μου με ΣΚΠ είναι ένα κομμάτι της ζωής κάποιου άλλου, δεν ξέρω βέβαια, μπορεί να υπάρχουν ασθενείς με ΣΚΠ που να τη θεωρούν πλέον κομμάτι της ζωής τους, που να μην μπορούν να φανταστουν τον εαυτό τους χωρίς ΣΚΠ κι' επίσης δεν ξέρω πως είναι να ...επιστρέφεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι παρεξηγήθηκα. Γιατί αν κατάλαβα καλά η μεν Neutralis θεωρεί ότι το 2ο παιδί θα εχει επιπτώσεις στην υγεία της (και εκεί είναι ο φόβος για μένα, γυνή γαρ) ενω η Aliki θεωρεί οτι μπορεί να κληρονομίσει την πάθηση ο απόγονος. Ζητώ συγγνώμη αν δεν εγινε κατανοητός ο φόβος μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι εγώ φοβάμαι την κληρονομικότητα , ίσως επειδή κάποια από τα προβλήματά μου τα έχω εντοπίσει και στη μητέρα μου και αυτό με τρόμαξε πιο πολύ , επίσης όμως φοβάμαι και την επιβάρυνση του οργανισμού μου . Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει μια εγκυμοσύνη στο σώμα . Παρ όλα αυτά ο ρήνος για το χαμένο χρόνο πρέπει να έχει και ένα χρονικό όριο για να μπορέσει κάποιος να πάει μπροστά και να πάρει τις όποιες αποφάσεις .Δεν γίνεται να είμαστε αχαχουχες σαν να μην έτρεξε ποτέ τίποτα αλλά δεν θα περάσουμε και όλη μας τη ζωή αναλογιζόμενοι τα χαμένα χρόνια . Ακομη και τους νεκρούς κάποια στιγμή παύουν να τους κλαίνε .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χαμένα χρόνια είναι και εκκρεμότητες. Οι νεκροί σε ξεχνάνε, οι εκκρεμότητες όχι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ο nowhere το είπε όπως ακριβώς το νιώθω - αν και χαίρομαι που η library ή η aliki μπορούν να το νιώθουν αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς και υπεισέρχονται θέματα χαρακτήρα - πάντα είμαι απαισιόδοξη, ίσως οργανικά φτιαγμένη έτσι, τί να πω, άλλωστε το πρώτο σύμπτωμα του "κάτι δεν πάει καθόλου καλά σε μένα" ήταν πολλά χρόνια πριν, το 1999, η κατάθλιψη.
Τότε έχασα τα φοιτητικά μου χρόνια.
Βασικά μεγαλώνοντας, και ούσα 36 πια, νομίζω πως η ζωή μου ήταν πάντα relapsing-remitting σε συναισθήματα. Εκεί που νόμιζα πως ήξερα τί ήθελα, άλλαζαν όλα.
Λυπάμαι πολύ που δε μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί γιατί δε θέλω πλέον, γιατί με έκαναν να μη θέλω (και δε θέλω εξ αιτίας λάθους και σφαλμάτων των νευρολόγων, εξ αιτίας δυσπιστίας/κακοπιστίας μου πλέον απέναντι σε όλους), και λυπάμαι γιατί ο μπόμπος ζητάει αδερφό, και νιώθω ανεπαρκής μαμά.
Αλλά αυτή είμαι εγώ, το καταλαβαίνω πως κάποιοι άλλοι ευτυχώς τα ξεπερνάνε, εγώ όχι.
Όπως έλεγε και ο Freud, στο τέλος θυμόμαστε μεν λίγα από όλα όσα έχουμε ζήσει, αλλά το μυαλό δεν έχει ξεχάσει τίποτα.
Κάποιος φώναξε σαραντάρηδες! παρουσα και 41 κλειστα. Με 3 παιδια. Ναι, κι εγω άλλαξα πλάνα-σχέδια, όνειρα στην τελική. Είναι , πως λεμε, π.σ. και μ.σ.... Ομως εχω απο πέρσι που...συμπεριφερομαι πιο αντιδραστικα(;)και με ζοριζω πιο πολύ. Από το καλοκαίρι του 2010 ειμαι καλα. Πέρασα κι απο κεπα και μου ειπαν 'φτου' μη με ματιασουν, να ξαναπαω οταν δε θα μπορω να περπατησω. Το καλοκαίρι περασε μαζευοντας πετρες, και χτισαμε με τον αντρα μου κατι τοιχάρια μουρλια! Ειμαι καλα, δεν ειμαι η ιδια ομως, έχω άλλα όρια. Ποτε δεν ημουν υπερβολικα αισιοδοξη, το ποτήρι ειναι πάντα μισοάδειο. Η κληρονομικότητα τριγυρναει μονιμα και στο δικό μου μυαλό... Και ποιος ξέρει απ την άλλη το παιδακι που θα υιοθετησεις με τι έχει φορτωμένο το dna του;
ΑπάντησηΔιαγραφήτα παιδια μεγαλώνουν,οι υποχρεώσεις, το ιδιο και γω, και ασθμαίνοντας τρεχω ξωπίσω τους... δεν υπάρχει περίπτωση να τα φτάσω, να μη μείνω πολύ πισω παλεύω...
What sweet words, kate!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως και εγω αυτο που φοβαμαι ειναι μην περασει η MS στην κορη που εχω και παρολο θελω σαν τρελος ενα δευτερο παιδι δεν μπορω να ρισκαρω εκτος απο την γυναικα μου να νοσησει και καποιο παιδι μου. Νομιζω εκει θα σαλταρω εντελως. το λεω οπως ακριβως μου βγαινει. Και ας λενε δεν υπαρχει κληρονομικοτητα παρα σε ποσοστο περιπου 5%. Αν εχεις παθει Ms με πιθανοτητες 1 τοις χιλιοις τοτε φυσας και το γιαουρτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήPetros δεν νομίζω οτι είναι 1 στις 1000 η πιθανότητα να πάθεις Ms αλλά μεγαλύτερη απ' οτι φαίνεται από τα στατιστικά. Εν πάσει περιπτώσει δυστυχώς η παλιοαρρώστεια φαίνεται οτι έχει κληρονομικότητα . Συμβαίνει συχνά να νοσούν γονιός και παιδί, αδέρφια , ξαδέρφια ,θείοι και ανίψια και πάει λέγοντας .. Και υιοθεσία δεν είναι τόσο κακή επιλογή , καλό θα κάνεις και όχι κακό αν αντί να φτιάξεις έναν άνθρωπο τον υιοθετήσεις από κάποια γυναίκα που δεν μπορεί να το μεγαλώσει. Σίγουρα δεν ξέρεις τι μπορεί να κουβαλάει στο dna του, ξέρεις όμως τι κουβαλάει το δικό σας dna κι αυτό φτάνει. Η επιλογή του παιδιού είναι αρκετά δύσκολη , κι εγώ το σκέφτομαι αρκετές φορές και παλινδρομώ σ' αυτή τη σκέψη. Εξάλλου εγώ δεν έχω λύσει ακόμα το πρόβλημά μου, μπορεί να μην έχω υποτροπές ,έχω όμως θέματα υγείας που με δυσκολεύουν πχ. κόπωση . Δεν θέλω να βιαστώ , θέλω να κοιτάξω το μυϊκό μου πρόβλημα όταν θα είναι πιο βέβαια τα πράγματα. Μέχρι τότε πατάω pause.Αυτό το λέω γιατί παραπάνω η Neutralis αναφέρθηκε στο πώς νιώθω σχετικά με το χαμένο χρόνο. Δεν με νοιάζει το παρελθόν, το παρόν μου με απασχολεί και το μέλλον το οποίο για μένα ακόμα δεν είναι όπως είναι για εσάς. Αυτό για να μην ξεχνιόμαστε και να βλέπουμε που είμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφή