Εικόνα

Με την αύξηση ωραρίου φέτος στους εκπαιδευτικούς, πάω και σε δεύτερο σχολείο να συμπληρώνω ωράριο.  Ένα γυμνάσιο, όχι μακριά από το Λύκειο στο οποίο ανήκω.  Ένα γυμνάσιο, στο οποίο, με είχαν προειδοποιήσει, "διδάσκει και μία φιλόλογος με σκλήρυνση, τη βάζουν να κάνει μάθημα όλες τις ώρες".

Να εξηγήσω πως, έτσι όπως τα έφερε η ζωή, κανείς δεν έχει καταλάβει τί πέρασα στο σχολείο που ανήκω.  Αφενός δεν είχα διάθεση να το συζητήσω με ανθρώπους που, και να θέλουν, δε θα καταλάβουν ποτέ το μέγεθος της περιπέτειας/τραγωδίας/ταλαιπωρίας, αφετέρου δεν προέκυψε ούτε θεματάκι υγείας για να τους το κάνω θέμα.  Την έκανα πακετάκι την ιστορία μου και την κατάπια, ανάμεσα σε χαρούμενους συναδέλφους που λατρεύουν να μιλανε για οργανικές θέσεις και μειώσεις μισθών.  Γι αυτούς, είμαι η Μαρία και τίποτα άλλο.

Μου είπανε, λοιπόν: "στο γυμνάσιο που θα πας, θα δεις και μία κυρία με σκλήρυνση που δουλεύει είκοσι ώρες" - και το ανέφεραν στο πλαίσιο του καταναγκασμού που έχει πιάσει το Υπουργείο να δουλεύουν πλήρεις ωραρίου όλοι ανεξαιρέτως, είτε μπορούν είτε όχι.  Δεν είναι μόνο η σκλήρυνση, έχω και καρκινοπαθή συνάδελφο, και συνάδελφο με αντιψυχωτική αγωγή.  Δεν είναι πάντα λειτουργικό ή χρήσιμο να μπαίνουν όλοι αυτοί σε τάξεις.  Το Υπουργείο δεν το καταλαβαίνει φέτος, δε δικαιολογεί καμία μείωση ωραρίου, ακόμη κι αν παίρνεις φάρμακα για παρανοϊκές σκέψεις, και έτσι και η κυρία στο γυμνάσιο κάνει όλες τις ώρες της κανονικά.

Τη γνώρισα.  Έχει δική της τάξη στο ισόγειο, και κατεβαίνουν σε αυτή οι μαθητές κάθε ώρα, αντί να μπαίνει αυτή σε τάξεις.  Είναι μία πολύ καλή φιλόλογος, με διαύγεια στη σκέψη και όρεξη για δουλειά.  Τη μετακινούν οι συνάδελφοι στο σχολείο, με το καρότσι.  Καθηλώθηκε πριν τρία χρόνια, άρρωστη είναι περισσότερα από δέκα.  Δεν είναι πάνω από 45 χρονών, και μέχρι πριν τρία χρόνια ανέβαζε στο σχολείο κάθε χρόνο και άλλη παράσταση με τους μαθητές.  Έχει έναν γιο, δε μπόρεσε να κάνει άλλον "λόγω της κατάστασης", μου είπε, χωρίς να την κατονομάσει.

Κι έτσι, αφού δεν κατονομάστηκε η κατάσταση, έμεινα κι εγώ να μιλάω μαζί της για θέατρο και για τον δικό μου γιο, για όλα τα άλλα δηλαδή πλην της MS που με ενώνει μαζί της, αν και αυτή φαντάζομαι δεν το διανοείται καν.  Δεν ξέρω πώς και αν θα της κάνω κουβέντα.  Φαίνεται πλήρως συμβιβασμένη με την κατάσταση, χωρίς να γκρινιάζει.  Γελάει, κάνει πλάκες, και τρέμει την εφηβεία του γιου της.  Μιλάει για ένα σωρό πράγματα, εκτός από "την κατάσταση".

Αυτό το ακατονόμαστο της κατάστασης μπορεί όντως να δηλώνει την ήσυχη αποδοχή εκ μέρους της, ή και το ακριβώς αντίθετο, την άρνηση να σπαταλήσεις το σάλιο σου μιλώντας με νέους ανθρώπους για ένα πράγμα που σε βασανίζει και μένει αθεράπευτο.  Καθίσαμε δίπλα δίπλα, μία ώρα στο κενό μας, εγώ κι αυτή, δυο γυναίκες με έναν γιο που ίσως μείνει μοναχοπαίδι "λόγω της κατάστασης", και που εγώ το φέρω βαρέως, δυο εκπαιδευτικοί που αγαπούν το θέατρο και τη λογοτεχνία.  Μία γυναίκα που θα μπορούσε να είναι ακόμη στα πόδια της και να ανεβάζει και φέτος τις "Νεφέλες" του Αριστοφάνη και να μιλάνε για αυτή όλα τα σχολεία, όπως γινόταν μέχρι πριν τρία χρόνια, και να παίζει σφαλιάρες με τον γιο της, και μία άλλη γυναίκα, με τον δικό της γιο, σε ένα παράλληλο σύμπαν.