Οι ιντερφερόνες είναι θεραπείες πρώτης γραμμής που δίνονται ακόμη και σε ασθενείς με ένα μεμονωμένο επεισόδιο για να καθυστερήσουν, θεωρητικά, τη βέβαιη διάγνωσή τους με σκλήρυνση. Ωστόσο, επειδή σημαντικός αριθμός ασθενών βιώνει τόσο επιδείνωση όσο και υποτροπές παρά τη λήψη ιντερφερονών, η European Medicines Agency προτείνει Tysabri ή Fingolimod σε ασθενείς που έκαναν μία υποτροπή τον πρώτο χρόνο της αγωγής τους με ιντερφερόνη, ή σε ασθενείς που εμφάνισαν περισσότερες από εννέα νέες εστίες στη μαγνητική, ή περισσότερες από μία ενεργές εστίες παρά την ιντερφερόνη.
Στην εργασία που θα διαβάσετε σήμερα, προτείνεται να αλλάξουν τα παραπάνω κριτήρια και να περνάνε από ιντερφερόνη σε φάρμακα δεύτερης γραμμής και οι ασθενείς που έχουν αλλαγές στη μαγνητική τους εικόνα, ακόμη και εν απουσία υποτροπών. Είναι μία εργασία που εκπονήθηκε από ερευνητές με σοβαρά αντικρουόμενα συμφέροντα, πρέπει να πω, από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές για τη σκλήρυνση.
Τί έκαναν οι ερευνητές; Πήραν 370 ασθενείς με σκλήρυνση, με διάρκεια της νόσου λιγότερη από πέντε χρόνια, αφού, όπως λένε "changes in disability level and brain lesion volume occurred in the first five years as correlated with long-term disability" - οι αλλαγές που συμβαίνουν στην αναπηρία και τον όγκο του εγκεφάλου τα πρώτα πέντε χρόνια της νόσου είναι ενδεικτικές της μακροχρόνιας αναπηρίας. Παρακολούθησαν αυτούς τους ασθενείς που έπαιρναν ιντερφερόνη για μία τετραετία. Ήθελαν να δουν αν, στην τετραετία, θα είχαν επιδείνωση μόνο οι ασθενείς που έκαναν υποτροπή και νέες εστίες τον πρώτο χρόνο - αλλά όχι. Στην τετραετία είχαν επιδείνωση και οι ασθενείς που δεν είχαν κάνει υποτροπή τον πρώτο χρόνο, αλλά είχαν μόνο αλλαγές στη μαγνητική. Συμπέρασμα: αρκούν οι αλλαγές στη μαγνητική εικόνα του ασθενούς για να τον μετακυλίσουμε σε φάρμακα δεύτερης γραμμής, όπως Tysabri και Fingolimod, τα οποία μάλιστα υπόσχονται "complete remission", όπως λένε - πλήρη ύφεση.
Πριν τέσσερα χρόνια ψάρωνα κι εγώ με τέτοιες ειδήσεις για complete remission με την απλή κατάποση ενός χαπιού. Και δε μου περνούσε από το μυαλό πως κάθε ερευνητής πρέπει πρώτα από όλα να βιοποριστεί και ο ίδιος ή να εξασφαλίσει μία δημοσίευση. Οι σημερινοί ερευνητές αγαπούν να συζητούν για τα νέα φάρμακα - (teriflunomide, fumarate, laquinomid) and monoclonal antibodies (alemtuzumab, daclizumab, rituximab, ocrelizumab) - όπως αναφέρονται επ ακριβώς στην εργασία τους, ως φάρμακα που θα δίνονται έγκαιρα σε ασθενείς, ακόμη και χωρίς υποτροπές, μόνο με αλλαγές στη μαγνητική, για να "κοιμήσουμε"το τέρας. Κατέληγαν, βέβαια, τέτοιες υποσχέσεις να κοιμίζουν τους ασθενείς, γιατί, ας μην ξεχνάμε, και για τους ερευνητές που υπογράφουν τη σημερινή εργασία η αιτία της σκλήρυνσης δεν έχει ακόμη βρεθεί, και άντε να εξηγήσεις τώρα στον νέο ασθενή πώς δίνουν φάρμακα με τόσες σοβαρές παρενέργειες και θανάτους, όπως το Tysabri και το Fingolimod, για μία ασθένεια που ακόμη δεν έχει απόδειχθεί ότι είναι αυτό που λένε - αυτοάνοση.
Δεν ξέρω τί θα έκανα στη θέση σου, αν διαγνώστηκες σήμερα και θέλεις οπωσδήποτε να πάρεις φάρμακα. Έχεις πολλά ρίσκα να ζυγίσεις. Σκέψου πως τους πήρε είκοσι χρόνια για να παραδεχτούν, όπως κάνει η σημερινή εργασία, πως οι ιντερφερόνες ούτε καν στην τετραετία δε σταματούν την επιδείνωση, και χρειάζεται κάτι άλλο.
Σκέψου πως το κάστρο πνίγηκε στα ίδια του τα χόρτα, γιατί όλοι, και η Ωραία μαζί, έπεσαν σε ύπνο βαθύ. Και τους πήρε εκατό χρόνια να ξυπνήσουν.
Πωπω .. καλό είναι να τα θυμόμαστε όλα αυτά που και που .. Μας έτυχε να είμαστε ασθενείς , ας μην είμαστε και πρόβατα .
ΑπάντησηΔιαγραφήαναρωτιεμαι πως τους εχει ξεφυγει, μπορουν να δινουν ιντερφερονη προληπτικα εφ ορου ζωης και σε παιδακια που εμφανισαν Guillain Barre μετα απο εμβολιασμο
ΑπάντησηΔιαγραφή