Φλεβοκεντρικές εστίες: δείκτης σκλήρυνσης

Οι ερευνητές της εργασίας θεωρούν πως το γεγονός ότι οι εστίες της σκλήρυνσης σχηματίζονται γύρω από φλέβες είναι τόσο ιδιαίτερο φαινόμενο, που θα μπορούσε να χρησιμεύσει για τη διάγνωση της σκλήρυνσης.  Για την ακρίβεια, η ύπαρξη φλεβοκεντρικής εστίας στα πρώτα κλινικά επεισόδια αυξάνει σοβαρά την πιθανότητα διάγνωσης με σκλήρυνση, έναντι κάποιας άλλης παθολογίας.

Venocentric Lesions: An MRI Marker of MS?

Το 1868, o Charcot ανέφερε ότι oι εστίες της σκλήρυνσης κατά πλάκας ήταν συνήθως τοποθετημένες κατά μήκος μικρών φλεβών, όπως προσδιορίζεται από την ανάλυση των δειγμάτων αυτοψίας (5). Ο Dawson περιγραφεί αργότερα εστίες που απλώνονται κατά μήκος εξέχουσων περικοιλιακών φλεβών (8) (γνωστών σήμερα ως "τα δάχτυλα του Dawson"). Λειτουργικά, η φλέβα εμπλέκεται στο σχηματισμό της εστίας ως απαραίτητο υπόστρωμα για την φλεγμονή.  Αυτό που τώρα επιζητούν οι συγγραφείς της εργασίας είναι να μελετηθεί περισσότερο το πόσο μοναδικό, στην MS, είναι το φαινόμενο των περικοιλιακών φλεβών/εστιών, ώστε να χρησιμοποιηθούν αυτές ως δείκτης διάγνωσης για τη σκλήρυνση, μαζί με τη διασπορά στον χώρο και τον χρόνο και την παρακέντηση, όπως ισχύει σήμερα.

Κατά την τελευταία δεκαετία, πολυάριθμες μελέτες έχουν διερευνήσει έναν πολλά υποσχόμενο δείκτη για την MS: MRI-ανιχνεύσιμες φλέβες μέσα στις αλλοιώσεις της μαγνητικής. Αυτός ο δείκτης είναι ανιχνεύσιμος στα 3 και 7 T και πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για τον εντοπισμό και τη βελτιστοποίηση κλινικά πρακτικών μεθόδων για την αξιολόγησή του.  Μελέτες έχουν δείξει ότι η παρουσία των φλεβοκεντρικών αλλοιώσεων σε πρώιμο στάδιο, ακόμη και με διφορούμενη κλινική εικόνα, είναι εξαιρετικά πιθανή να οδηγήσει σε μελλοντική διάγνωση με MS. Χρειάζεται να γίνει έρευνα για να επιβεβαιωθούν ή να αποκλειστούν παθολογίες που μιμούνται τις φλεβοκεντρικές εστίες της MS. Κοινές πρακτικές απεικόνισης και κανόνες αξιολόγησης των εστιών θα πρέπει να υιοθετηθούν από τους επιστήμονες που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα.

Ο μόνος ο οποίος εδώ και δεκαετίες εφιστά την προσοχή στις περιφλεβικές εστίες της σκλήρυνσης ως δείκτη διάγνωσης είναι ο Dr. Schelling, ο οποίος παρέχει και μηχανισμό εξήγησης της προέλευσής τους.  Η ανακάλυψη του CCSVI από τον καθηγητή Zamboni ολοκλήρωσε την αναζήτηση της μηχανικής βλάβης που προκαλείται στη σκλήρυνση από "μεγάλες φλέβες του λαιμού και του θώρακα", όπως έλεγε πριν τον Zamboni ο Schelling.  H φλεβική θεωρία του Schelling και το CCSVI του Ζαmboni είναι ικανά να εξηγήσουν τα συμπτώματα και τις εστίες των ασθενών καλύτερα από το μοντέλο της αυτοανοσίας. Μελέτες με αγγειοπλαστική σε ασθενείς, αλλά και προσωπικές μαρτυρίες, μιλάνε για ύφεση των υποτροπών και εξάλειψη συμπτωμάτων σε όσους ασθενείς δεν επαναστενώνουν.  Ο ίδιος ο Dr. Schelling, όπως έχει γράψει και εδώ, θεωρεί βέβαιη την παύση της επιδείνωσης, εφόσον έχουν βρεθεί και έχουν λυθεί όλα τα φλεβικά προβλήματα.  Το CCSVI, αυτό που "κανείς δε θα μιλάει γι αυτό το 2011", όπως έλεγαν κορυφαίοι νευρολόγοι το 2010, οδήγησε σε έναν πρωτοφανή διαδικτυακό αγώνα τους ασθενείς που επιθυμούν τη διάδοση της γνώσης του - τέτοιο αγώνα δεν είδαμε για κανένα φάρμακο για την MS.  Kαι τέτοια ανατροπή στην αντιμετώπισή της δεν ξέρω αν έχει ζήσει ή θα ζήσει άλλη "αυτοάνοση" πάθηση, αλλά σίγουρα η ανακάλυψη του Zamboni μας υποψίασε και για τον γενικό χαρακτηρισμό "αυτοάνοση", και για τα προβλήματα ροής σε ασθένειες άνευ αιτίας.  Επίσης μας έδωσε ένα γερό χαστούκι συνειδητοποίησης του τί σημαίνει προκατάληψη σε έναν χώρο φαινομενικά αφιερωμένο μόνο στα δεδομένα και όχι στα "πιστεύω": στην επιστήμη.