Όταν η έκφραση προκαλεί το συναίσθημα

Οι Έκμαν και Φρίζεν έδειξαν το 1990 με έρευνά τους πως όταν χαμογελάς οι μύες του προσώπου σου ενεργοποιούν χημικές διεργασίες στον εγκέφαλο, οι οποίες δίνουν μία θετική στάση στον κόσμο που σε περιβάλλει και σε κάνουν πιο ικανοποιημένο με την ύπαρξή σου, αποδεικνύοντας το παλιό ρητό πως όταν χαμογελάς στον κόσμο, ο κόσμος θα χαμογελάσει και σε σένα.

Και το αντίστροφο, φυσικά, κατά Νίτσε: αν κοιτάξεις μες στην άβυσσο, η άβυσσος θα δει μέσα σου.  Αν το πρόσωπό σου πάρει την έκφραση της απέχθειας, θα τη νιώσεις κιόλας.  Αν κάνεις τη φάτσα του λυπημένου, θα νιώσεις λίγο λυπημένος.  Το ίδιο ισχύει και για τον θυμό, τον φόβο και την έκπληξη.  Με λίγα λόγια, η εθελούσια έκφραση του προσώπου παράγει σημαντικά επίπεδα του σχετικού συναισθήματος στο υποκείμενο που τη φέρει (την έκφραση).

Voluntary facial action generates emotion-specific autonomic nervous system activity.

Υποψιάζομαι πως αυτή η έρευνα "ξεχείλωσε" και κρύβεται πλέον πίσω από κάθε μήνυμα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης: σκέψου θετικά και όλα θα πάνε καλά, με την ελπίδα πως η σκέψη, το συναίσθημα και η έκφραση θα επηρεάσει και την πράξη.  Τί ωραία που θα ήταν να σκεφτόμασταν θετικά και να έμπαινε το στεντ μόνο του στη σωστή θέση!

Αντιλαμβάνεστε πως στη σκλήρυνση χρειάζεται πολύ αρνητική σκέψη για να καταφέρεις να γίνεις λίγο καλύτερα: αμφιβολία για το αυτοάνοσο κατεστημένο, φόβο για το μέλλον, και όχι πίστη στην αισιόδοξη και αυθαίρετη διαβεβαίωση του κάθε νευρολόγου πως "όλα θα πάνε καλά".  Έχω δει κάποιους αρνητικά σκεπτόμενους ανθρώπους να τα καταφέρνουν περίφημα στη ζωή τους - ίσως γιατί αυτοί που σκέφτονται και αρνητικά αναλαμβάνουν περισσότερες πρωτοβουλίες και είναι σε ετοιμότητα, έχοντας προνοήσει για εναλλακτικά σενάρια επιβίωσης, αν το ένα και ιδανικό δεν πετύχει.

Αν η έρευνα των Έκμαν και Φρίζεν είναι σωστή, βάλτε παρακαλώ την πλειοψηφία των ασθενών και των προέδρων συλλόγων MS να πάρουν τη φάτσα αυτού που αμφιβάλλει μπροστά στον καθρέφτη.