Τα ανοσοτροποποιητικά πρώτης γραμμής δεν είναι αποτελεσματικά.

Πολύ τις διασκεδάζω αυτές τις έρευνες.

Clinical response to interferon beta and glatiramer acetate in multiple sclerosis patients: a Brazilian cohort

Σου λένε, εντάξει, γνωρίζουμε το προφίλ της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων σε Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς - πληθυσμούς που συμμετείχαν στις κλινικές δοκιμές.  Αν μάθουμε πώς ανταποκρίνονται οι Βραζιλιάνοι με σκλήρυνση στα ανοσοτροποποιητικά, μπορεί να πάρουμε χρήσιμες πληροφορίες για κοινά στοιχεία ανάμεσα σε αυτούς που ανταποκρίνονται θετικά και αυτούς που ανταποκρίνονται αρνητικά.

Κατ'αρχήν, πώς ορίζεται αυτός που δεν ανταποκρίνεται καλά:

Και; Είχαμε τέτοια αρνητικά συμβάντα, όπως αύξηση του EDSS, αύξηση του ρυθμού των υποτροπών ή μη μείωση του ρυθμού των υποτροπών στους 146 ασθενείς που δώσαμε ιντερφερόνη β και κοπαξόν;  Δυστυχώς είχαμε.  Το πόσο επιτυχημένα ανταποκρίθηκαν κάποιοι στην αγωγή, εξαρτήθηκε από το ποιά κριτήρια λάμβαναν υπόψη κάθε φορά οι ερευνητές για την αξιολόγηση των φαρμάκων.  Αναλυτικά:

When the increasing disability was considered, the frequency of nonresponders was 3.3%, and when it was adopted the criteria for relapse and progression of disability, non-response to this frequency was 42.9%. Considering as non-response the increased EDSS of at least one point in the first year of treatment, 3.3% were nonresponders against 96.7% of respondents. Giving attention to the presence of a new relapse during the first year of treatment, 42.9% were nonresponders versus 57.1% of responders. Not withstanding, if it was considered the presence of two or more new relapses in the course of a year, the frequency of nonresponders fell to 13.2% (n=12). Also, in relation to new relapses, taking in consideration the reduction in relapse rate greater than or equal to 50% when compared to last year, it was found 37.4% of nonresponders (n=34); when there was no reduction or increase in relapse rate compared to the previous year, 23.1% (n=21) were nonresponders.

42.9% ήταν αυτοί που έκαναν και υποτροπή και επιδείνωση της αναπηρίας μέσα στον πρώτο χρόνο της αγωγής, και 37.4% αυτοί που δεν είδαν το ρυθμό των ετήσιων υποτροπών τους να μειώνεται για περισσότερο από 50%.  Αν, βέβαια, αξιολογούσαν την αύξηση του EDSS μέσα σε ένα έτος, έβρισκαν περισσότερους να έχουν ανταποκριθεί στην αγωγή - αλλά σε μία χρόνια ασθένεια όπως η MS, δεν είναι απαραίτητο να αυξηθεί ο βαθμός αναπηρίας EDSS μέσα σε έναν χρόνο, είτε παίρνεις φάρμακα είτε δεν παίρνεις.  Επίσης, τα φάρμακα ανέβαιναν σε αποτελεσματικότητα, αν κριτήριο αξιολόγησής τους ήταν οι δύο και πλέον υποτροπές τον χρόνο: μία υποτροπή τουλάχιστο έκανε το 42.9%, ενώ δύο υποτροπές μόνο το 13.2%, άρα μπορεί τα φάρμακα να βοηθάνε.

Μπερδευτήκατε;  Μη μπερδεύεστε.  Γεγονός είναι πως ούτε στους Βραζιλιάνους τους βγαίνουν τα νούμερα.