Dr. Sclafani: "να σταματήσει η απόρριψη του CCSVI".

Είμαστε πολλοί-πολλές πλέον αυτοί που κατεβήκαμε την ίδια κατηφόρα σε εκείνη τη γειτονιά του Μπρούκλην που οδηγεί σε ένα κτίριο που σε πρώτη φάση περνάει απαρατήρητο: την κλινική του Sclafani.  Ανοίξαμε με τα ίδια ιδρωμένα από το άγχος χέρια την πόρτα, και καθίσαμε στις ίδιες καρέκλες περιμένοντας ένα σωρό διαφορετικά πράγματα ο καθένας.  Αυτό που μας ενώνει είναι η γνώση πως τα φάρμακα δε μας βοήθησαν και πως οι ενδείξεις μιλάνε υπέρ του CCSVI, αλλά και το θάρρος της γνώμης πως η MS είναι μία απαίσια ασθένεια για την παύση της οποίας δε θα διστάζαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί που φτάσαμε: στον ίδιο καναπέ αναμονής που βρίσκεται ένας γλυκύτατος ασθενής από την άλλη άκρη του κόσμου, την Νέα Ζηλανδία.

A controversial, and unproven, treatment for multiple sclerosis has given hope to some people with the chronic disease.

Στο οδοιπορικό του ασθενή, συμπαραστάτης ο Dr. Sclafani.  Ο τελευταίος δηλώνει πως:

Χρειάζεται πραγματικά να σταματήσουν οι άνθρωποι να απορρίπτουν το CCSVI ή να ερίζουν γι αυτό και να αρχίσουν να βλέπουν τις ενδείξεις σε συνεργασία ο ένας με τον άλλον, και όχι να ανταλλάσουμε μεταξύ μας "βελάκια".  Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Για τον Νεοζηλανδό, που από άνθρωπος της περιπέτειας βρίσκεται τώρα καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι με σοβαρό πρόβλημα πνιγμού κατά τις καταπόσεις του - ναι, θα μπορούσε και να πεθάνει από αυτό - το CCSVI είναι υπαρκτό πάνω του, έκανε δύο επεμβάσεις στη Μελβούρνη με άμεσα αποτελέσματα στην κατάποση και θέλει να επαναλάβει τη φλεβογραφία για τρίτη φορά.

Για τον νευρολόγο που σαν φίκος πλαισιώνει την εκπομπή, "δε νομίζω πως υπάρχουν ενδείξεις πως το φαινόμενο αυτό (ΧΕΝΦΑ) είναι υπαρκτό.  Δε θα συμβούλευα την επέμβαση σε ασθενείς".

Για τον Sclafani, υπάρχουν ένα σωρό βελτιώσεις καταγεγραμμένες από τον ίδιο: καλύτερη αντίληψη των χρωμάτων, πόδια που κινούνται μετά από τετραετία ακινησίας, βάδιση χωρίς μπαστούνι μία ώρα μετά την επέμβαση.  Και κυρίως, αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του ασθενή.  Όπως λέει, ένας ασθενής που βρίσκεται για χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι δε θα περπατήσει μετά την επέμβαση, αλλά αν αποκτήσει λίγη μεγαλύτερη αυτονομία για να μπορεί να πηγαίνει έστω έως την τουαλέτα μόνος του, αυτό λέγεται ανάκτηση της αξιοπρέπειας.

Συμπονώ τον ασθενή του βίντεο απερίγραπτα.  Και τον συμπονώ όχι από τη θέση του γιατρού, είτε αυτός είναι ο άχρηστος νευρολόγος του είτε ο εξαιρετικά χρήσιμος Sclafani, αλλά από τη θέση αυτού που έχει χάσει αδικαιολόγητα και επώδυνα χρόνο και υγεία, λόγω ανευθυνότητας μίας ομάδας της επιστήμης.

Λέγεται πως ο Χάρι Τρούμαν, ο πρόεδρος που έδωσε τη θανάσιμη εντολή για τη δοκιμή της βόμβας στη Χιροσίμα, έκανε ό,τι έκανε για καλό, για να τερματιστεί ο πόλεμος γρηγορότερα.  Νόμιζε (?) πως βοηθούσε.  Αργότερα δήλωνε τόσο συντετριμμένος από τις συνέπειες του βομβαρδισμού, που προσπαθούσε να διασφαλίσει ότι κάτι τέτοιο δε θα ξανασυνέβαινε στην ιστορία.

Συμπέρασμα: τη "Χιροσίμα" την καταλαβαίνεις μόνο εκ των υστέρων, όταν δεις τα θύματα.  Ερώτημα: διδάσκεται άραγε η ανθρώπινη φύση από τα λάθη της;