Πολεμώντας την κακή επιστήμη

Ο επιδημιολόγος Ben Goldacre μιλάει για τα δεινά της επιστημονικής έρευνας σήμερα: μικρές αρνητικές έρευνες αποκρύπτονται, αλλοιώνοντας τα συνολικά αποτελέσματα μίας κλινικής μελέτης υπέρ ενός φαρμάκου, οι δε φαρμακοβιομηχανίες, που επιχορηγούν τις κλινικές μελέτες, δε διαθέτουν εύκολα τα αρνητικά δεδομένα, ενώ είναι αυτές που θα επιμορφώσουν έναν γιατρό υπέρ ενός φαρμάκου.

Battling Bad Science

Από τον πρόλογο του βιβλίου του "Κακές Φαρμακευτικές":

"Η ιατρική έχει ραγίσει.  Και πραγματικά πιστεύω πως αν οι ασθενείς και το κοινό αντιληφθούν πλήρως ποτέ τί τους έχει συμβεί, τί τους έκαναν γιατροί, ακαδημαϊκοί και υπεύθυνοι υγείας, θα θυμώσουν.

Θέλουμε να φανταζόμαστε πως η ιατρική βασίζεται σε ενδείξεις, και σε αποτελέσματα σωστών εξετάσεων.  Στην πραγματικότητα, αυτές οι εξετάσεις είναι συχνά εντελώς ελαττωματικές.  Θέλουμε να πιστεύουμε πως οι γιατροί γνωρίζουν τη βιβλιογραφία της έρευνας, όταν στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος αυτής το αποκρύπτουν οι φαρμακευτικές.  Μας αρέσει να θεωρούμε τους γιατρούς καλά μορφωμένους, όταν στην πραγματικότητα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσής τους χρηματοδοτείται από φαρμακοβιομηχανίες.  Θέλουμε να πιστεύουμε πως οι υπεύθυνοι επιτρέπουν μόνο τα αποτελεσματικά φάρμακα στην αγορά, όταν στην πραγματικότητα εγκρίνουν απαράδεκτα φάρμακα, των οποίων οι παρενέργειες συχνά αποσιωπώνται σε γιατρούς και ασθενείς".

Και συνεχίζει για το πώς οι έρευνες υπερβάλλουν το θετικό προφίλ ενός φαρμάκου, πώς ακόμη και ακαδημαϊκοί, αυτοί που θεωρούνται απόλυτα αντικειμενικοί αυθεντίες, απροκάλυπτα συγγράφουν υπέρ ενός φαρμάκου, καταλήγοντας να έχουμε μία ιατρική που ρυθμίζεται εξ ολοκλήρου από τις διαθέσεις της βιομηχανίας, και ασθενείς που νομίζουν πως όλα δουλεύουν ρολόι:

Drugs are tested by the people who manufacture them, in poorly designed trials, on hopelessly small numbers of weird, unrepresentative patients, and analysed using techniques which are flawed by design, in such a way that they exaggerate the benefits of treatments. Unsurprisingly, these trials tend to produce results that favour the manufacturer. When trials throw up results that companies don’t like, they are perfectly entitled to hide them from doctors and patients, so we only ever see a distorted picture of any drug’s true effects. Regulators see most of the trial data, but only from early on in its life, and even then they don’t give this data to doctors or patients, or even to other parts of government. This distorted evidence is then communicated and applied in a distorted fashion. In their forty years of practice after leaving medical school, doctors hear about what works through ad hoc oral traditions, from sales reps, colleagues or journals. But those colleagues can be in the pay of drug companies – often undisclosed – and the journals are too. And so are the patient groups. And finally, academic papers, which everyone thinks of as objective, are often covertly planned and written by people who work directly for the companies, without disclosure. Sometimes whole academic journals are even owned outright by one drug company. Aside from all this, for several of the most important and enduring problems in medicine, we have no idea what the best treatment is, because it’s not in anyone’s financial interest to conduct any trials at all. These are ongoing problems, and although people have claimed to fix many of them, for the most part, they have failed; so all these problems persist, but worse than ever, because now people can pretend that everything is fine after all.

Το αναφέρει στην προφορική του ομιλία: το φαινόμενο πλασέμπο είναι θαυμαστό, και δουλεύει καλύτερα όταν, αντί για χάπι, "πονάς" τον εαυτό σου με μία αγωγή - πες την ένεση, πες την ιντερφερόνη.  Όσο δραματικότερες οι παρενέργειες της αγωγής, τόσο καλύτερο το πλασέμπο.

"Και το χειρότερο είναι πως τώρα οι άνθρωποι μπορούν να προσποιηθούν πως όλα είναι μια χαρά".