Τέλος εποχής.

Με κλαψ, σνιφ και λυγμ θα αποχαιρετίσω το σπίτι μου στην Πάτρα (και γι αυτό οι νευρολόγοι φταίνε, όπως θα καταλάβετε).

Το σκεφτήκαμε και το ξανασκεφτήκαμε.  Καταγόμαστε, ο soul mate μου κι εγώ, από Κοζάνη, αλλά δουλειά και σπουδές μας έφεραν, πρώτα αυτόν, μετά εμένα, στην Πάτρα.  Εννοείται πως περάσαμε πανέμορφα χρόνια σε μία πόλη που συνδυάζει θάλασσα, βουνό και τέχνες.  Παντρευτήκαμε και γεννήσαμε τον μπόμπο εδώ, με τη λαχτάρα να μείνουμε στο σπίτι με θέα τη θάλασσα που βρήκαμε "για πάντα".  Εντάξει, χωρίς βοήθεια από παπούδες, με πρακτικές δυσκολίες, αλλά με υγεία και σταθερές δουλειές.

Αυτά, το 2007.  Τώρα, ποιά υγεία και ποιοί μισθοί...Είδαμε κι εγώ και αυτός πρωτοφανείς μειώσεις μισθών, και ταυτόχρονα ένα μέρος των αποταμιευμένων μας να πάει αναγκαστικά σε υπερήχους, φλεβογραφίες και επεμβάσεις.  Και ίσως ξαναπάει, και ξαναπάει.  Και τί θα γίνει, αφού οι νευρολόγοι έχουν ποντάρει τα πάντα στην αλεμτουζουμάμπη και η καλύτερη λύση για τη ΧΕΝΦΑ είναι made in USA?

Μετάθεση Κοζάνη, λοιπόν.  Πίσω στο σπίτι στο βουνό.  Ελπίζω να κάνω το σωστό.  Απλά με πιάνει αυτό το "εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού, και αλλού η ζωή μας γυρίζει".  Πριν πέντε χρόνια δε μπορούσα να φανταστώ το μέλλον - την οικονομική κρίση και την MS.  Πόσο άδικο για όλους μας να πάσχουμε από μία ασθένεια που κανείς δε σου θεραπεύει άνευ αντίτιμου.  Πόσο άδικο να πληρώνουν τα ταμεία το Gilenya, και όχι το μπαλονάκι, για χάρη του οποίου παίρνουμε δραστικές αποφάσεις μόνοι μας.

Με βρήκε μες στη μελαγχολία το καλοκαίρι.  Επέστρεψα 1 Ιούνη απότομα στη δουλειά, μετά από χρόνια άδειας, σπουδών και ανατροφής, και τώρα επιστρέφω και στον τόπο κατοικίας του 2007 - αυτόν που το 2007 άφησα μες στην ανεμελιά.  Είμαι στο fast rewind.  Επέστρεψα σε όλα απότομα.  Τα λεφτά επίσης τα επιστρέφω πίσω, εν είδει μειώσεων.  Με τη στωική και άκρως συμβιβαστική παρηγοριά πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα, ας συνεχίσω με όσα έχω.

Ελπίζω (είπα το ρήμα το κακό) να επανέλθω με κέφι ξανά. :-)