15 months update

Στις 18 Ιουνίου συμπληρώθηκαν δεκαπέντε μήνες μετά την επέμβαση, η οποία μου έφερε άμεσα και σταθερά αποτελέσματα, με συνεχείς βελτιώσεις.

Αλλά...

στο δεκαπεντάμηνο παρατήρησα επιστροφή των CCSVI συμπτωμάτων.  Πονοκέφαλοι, ημικρανίες, ζάλη.  Ζάλη, πονοκέφαλοι, ημικρανίες.  Ενίοτε αρκετά έντονα και τα τρία, και παρόντα ακόμη και μετά από "καλό" ύπνο.

Η MS είναι σχεδόν μία από τα ίδια.  Η διπλωπία που είχα στις ακραίες αριστερές θέσεις, το υπόλοιπο αναπηρίας που μου έχει μείνει δηλαδή και μετά την αγγειοπλαστική, αφορά τώρα και τις ακραίες κατώτατες θέσεις.

Νομίζω πως δε μπορώ να αποδώσω αυτά τα φαινόμενα στο ζέστη του καλοκαιριού ή στην κούραση της δουλειάς που ξεκίνησα.  Αν μου τα έλεγε οποιοσδήποτε άλλος, θα τον συμβούλευα να περιμένει λίγο και μετά να πάει για φλεβογραφία.

Περίμενα λίγο, και αύριο πάω για φλεβογραφία.  Αμερικάνικο τσεκ απ μέσω Μόντρεαλ.  Υποψιάζομαι επαναστένωση στη δεξιά, ή κάποια διαταραχή στη ροή που έφερε πρώτα πρώτα τους πονοκεφάλους.

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι πως για να ελέγξει κανείς με ασφάλεια και επιτυχία το αυτονόητο, δε μπορεί να πάει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου, αλλά στην Αμερική μέσω Μόντρεαλ (είναι πιο οικονομικά!)

Αντάλλασσα καθημερινά μηνύματα με τον Σκλαφάνι, που θεωρεί και αυτός πιθανή μία επαναστένωση.  Να σας πω την αλήθεια, ελπίζω να επαληθευθεί, ώστε να δικαιολογήσει τα CCSVI συμπτώματα.

Να σημειώσω, και να τονίσω, πως αν δεν υπήρχε η θεωρία του CCSVI, εγώ σήμερα θα πήγαινα στο νευρολόγο μου και θα του έλεγα "γιατρέ, πονάει το κεφάλι, και ώρες ώρες η ημικρανία είναι σα σφυριές που χτυπάνε", για να μου πει αυτός ό,τι μου έλεγε και το 2009 "οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες σας δεν έχουν σχέση με τη σκλήρυνση, μάλλον αγχώνεστε πολύ.  Πάτε καμία βόλτα".

Οκ ντόκτορ, αύριο θα πάω μία μεγάλη βόλτα για να περάσουν οι πονοκέφαλοι - ελπίζω.  Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες είναι πρόδρομα σημάδια της "MS", η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το νευρολογικό αποτέλεσμα της φλεβικής επιδείνωσης.

Θα κάνω, λοιπόν, επαναληπτική φλεβογραφία τη Δευτέρα το πρωί στο Brooklyn.  Προσπερνάω υπερήχους και τα λοιπά, που τα θεωρώ λιγότερο αξιόπιστα.  Αν η φλεβογραφία δείξει κάτι, μπορούμε να μιλάμε με απτά παραδείγματα για το CCSVI ως αυτόνομη πάθηση, που γίνεται μια χαρά αντιληπτή στον ασθενή που υποφέρει από πονοκέφαλο, ζάλη ή ημικρανίες - συμπτώματα που η αυτοάνοση θεωρία μπορεί και να αποδίδει στο άγχος, και τα αντιμετωπίζει με αντικαταθλιπτικά.

Ας φτάσουν καλά τα αυριανά αεροπλάνα στο Μόντρεαλ και στη Νέα Υόρκη και ας βγάλουμε νόημα τη Δευτέρα.  Θα ενημερώσω άμεσα το blog.

H μόνη μου "δυσκολία" παραμένει ο αποχωρισμός με το παιδί.  Τώρα που το ξαναχαιρέτισα, σκέφτομαι ότι πληρώνουμε την αχρηστεία των νευρολόγων πολύ ακριβά σε συναισθηματικό επίπεδο - οι μαμάδες θα με καταλάβουν άμεσα.  "Γιατί κάνεις τις βαλίτσες σου μαμά;" ρωτάει ο μπόμπος χθες.  Η σωστή απάντηση θα ήταν "γιατί οι νευρολόγοι δεν κάνουν τίποτα στην Ελλάδα για να βοηθήσουν παιδί μου", αλλά προτίμησα το γενικόλογο "γιατί η μαμά έχει δουλειές".

Φεύγω με την ευχή του μπόμπου.  "Εγώ θα σε προστατεύσω μαμά".