Αληθινή ιστορία.

Κάθε ιστορία κατανοείται αναδρομικά.  Το ίδιο και η ιστορία της N., η οποία, έναν χρόνο μετά την επέμβαση, επιχειρεί να δώσει μία neutralized αναφορά των καλών, κακών και αδιάφορων σημείων μίας πάθησης.

Συμπτώματα:

-πονοκέφαλοι και ημικρανίες, που ξεκίνησαν στην εφηβεία (1993), σε καθημερινή τότε βάση, και συνεχίστηκαν με λιγότερο συχνή εμφάνιση και στην ενήλικη ζωή, μέχρι το 2009, που έγιναν ξανά αφόρητοι και επαναλαμβανόμενοι

-διαταραχές ύπνου, με συνηθέστερη αυτών τον διακεκομμένο ύπνο και την πρώιμη αφύπνιση

-συναισθηματικές διαταραχές, με συνηθέστερη την κατάθλιψη, που κλιμακώθηκε το 1999 και αποκλιμακώθηκε εννέα μήνες μετά

-κόπωση, που εδραιώθηκε μάλλον μετά τη διάγνωση (2010)

Υποτροπές:

-οπισθοβολβική νευρίτιδα δεξιού οφθαλμού το 2003, με πλήρη αποκατάσταση της όρασης δύο μήνες μετά, χωρίς κορτιζόνη.  Καθαρή μαγνητική, που ζητήθηκε χωρίς καν να ειπωθεί η λέξη MS.

-ίλιγγος/διπλωπία/αστάθεια το 2009, στον τρίτο μήνα της λοχείας.  Πλήρης αποκατάσταση έξι εβδομάδες μετά, αλλά εμφάνιση μίας εστίας στην μαγνητική.  Γίνεται κουβέντα για "πιθανή MS".

- ζάλη και διπλωπία σε ακραίες θέσεις του οπτικού πεδίου μετά από σφοδρό ημικρανικό επεισόδιο το 2010.  Νέα, περικοιλιακή εστία στη μαγνητική.  Το έλλειμμα δεν αποκαταστάθηκε.

- L'Hermitte's sign (αίσθημα ηλεκτρικού ρεύματος στην αριστερή πλευρά του σώματος κατά την κάμψη του αυχένα) το 2010.  Αποκαταστάθηκε μερικώς, αλλά εμφανίστηκε νέα εστία στη μαγνητική.  Definite MS.

-Οπτική νευρίτιδα αριστερού οφθαλμού το 2011.

Η N., έναν μήνα μετά την τελευταία υποτροπή, πηγαίνει για αγγειοπλαστική στη Νέα Υόρκη, όπου διορθώνει βαλβιδική στένωση 90% στη δεξιά σφαγίτιδα και βαλβιδική ανωμαλία στην άζυγο (18-3-2011).  Αφήνει αθεράπευτη την υποπλασία της αριστερής σφαγίτιδας.

Σήμερα:

Συμπτώματα:

-με έκπληξη η Ν. παρατηρεί ότι οι πονοκέφαλοι που κουβαλούσε από την εφηβεία εξαφανίζονται δύο μέρες μετά την επέμβαση, και δεν ξαναέρχονται. Το ίδιο και οι ημικρανίες.

-ο ύπνος είναι συνήθως συνεχόμενος.  Δε χρησιμοποιεί πλέον τις ωτασπίδες, που είχε ανάγκη στο παρελθόν, προκειμένου να μπορεί να κοιμηθεί (noise intolerance).  Το πιο εντυπωσιακό στο κομμάτι του ύπνου είναι πως δεν έχει ανάγκη τα οχτάωρα και δεκάωρα ξάπλας στο κρεβάτι, αλλά αντέχει με λιγότερες ώρες ύπνου, ακόμη και με πολύ λιγότερες.  Δηλαδή, ένα εξάωρο βραδινού ύπνου είναι τόσο ξεκούραστο όσο ήταν παλιά το εννιάωρο.

-δεν είναι αναίτια λυπημένη.  Αν είναι λυπημένη, αυτό έχει μία αιτία.  Προηγουμένως, ήταν αναίτια θλιμμένη.  Είναι συνήθως χαρούμενη, αλλά εξακολουθεί να είναι πιο λυπημένη μάλλον από τον μέσο χαρούμενο :-)

-κόπωση δεν υπάρχει.  Τελεία.  Ρωτήστε τον duracel μπόμπο που έχει στο σπίτι της να σας πει.

Υποτροπές:

Βελτιώθηκαν: η ζάλη, από την υποτροπή του 2010, χωρίς να εξαφανισθεί όμως.

Έμειναν στάσιμα: η λιγότερο ζωηρή όραση στο αριστερό μάτι, η διπλωπία σε ακραίες θέσεις του οπτικού πεδίου, και ένα ήπιο L'Hermitte's.

Επιδεινώθηκαν: τίποτα.

Συνολικά:

Η αγγειοπλαστική της Ν. φαίνεται να της έλυσε το μεγαλύτερο μέρος των CCSVI συμπτωμάτων της, και να συνδέεται με την μερική ανακούφιση από τη ζάλη που χρονολογείται δύο χρόνια πίσω.  Η αγγειοπλαστική επέδρασε άμεσα στο τυπικό της MS σύμπτωμα της κόπωσης, και είναι χαρακτηριστικό πως, μετά από πολυετή συσώρευση συμπτωμάτων και/ή υποτροπών, με τελευταία υποτροπή αυτήν που έγινε έναν μήνα πριν την επέμβαση, από την επέμβαση και μετά δε σημειώθηκε νέα υποτροπή, δεν παρατηρήθηκε νέο σύμπτωμα, δεν εντοπίστηκε επιδείνωση.

Η Ν. ελπίζει η ετήσια αναφορά της στον γιατρό που της έκανε αγγειοπλαστική να αξιοποιηθεί, μαζί με τις θετικές αναφορές και άλλων ασθενών, και να παρουσιασθεί σε συνέδριο νευρολογικό/ακτινολογικό με σκοπό να καταδείξει αυτό που συναισθάνεται η ίδια: το CCSVI είναι αναγκαία συνθήκη για την εκδήλωση της MS, και η σωστή αποκατάσταση του πρώτου συνδέεται με ανακούφιση από συμπτώματα της δεύτερης και, μάλλον, παύση της επιδείνωσης.

Η Ν. εξακολουθεί να ξυπνά με τον φόβο του ανθρώπου που πήρε τη διάγνωση της MS και τον τρόμο του αυτοάνοσου πεπρωμένου.  Εξακολουθεί να φοβάται πως, δε μπορεί, κάτι θα πάει στραβά, κάτι θα χαλάσει, κάτι μας ξεφεύγει, είναι δυνατόν να βρήκαμε την αιτία της MS, είναι δυνατόν να μη συμβεί μία υποτροπή αύριο που θα ξυπνήσει? Ανθρώπινα συναισθήματα, που δεν ξέρει αν είναι απομεινάρια της νευρολογικής μεταφυσικής, της δικής της συναισθηματικής κατάστασης ή της ανθρώπινης φύσης γενικά.  Όμως μετά, από σεβασμό στο κορίτσι της εφηβείας που άφησε πίσω - μια δεκαπεντάχρονη που, αντί να κάνει πλάκες με τους συμμαθητές της, κρατάει το κεφάλι της για να μη σπάσει από τις σφυριές - αποφασίζει να μοιραστεί τον φόβο και την ετήσια αναφορά της και με άλλους ανθρώπους εκεί έξω, που ίσως θυμούνται μία παρόμοια εφηβεία και μία αντίστοιχη ενηλικίωση.

Έτσι, ποστάρει σήμερα το κείμενο και το αφήνει να αναπνεύσει την οθόνη, συμμεριζόμενη τη θλίψη για όσα έγιναν και δε ξεγράφονται πια, του Σινόπουλου:

όμως εγώ να μην πετάξω τίποτα από τα χαρτιά μου, να μην ξεχάσω τίποτα, όλα να τα κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, κάποτε θα χρειαστούν.