Ωρίμανση των υποπλαστικών φλεβών

Σε ασθενείς που κάνουν αιμοκάθαρση, οι γιατροί δημιουργούν μία φίστουλα (fistula - αγγειακή προσπέλαση) συνδέοντας μία αρτηρία με μία φλέβα, έτσι ώστε να αυξάνεται η ροή αίματος στη φλέβα και σιγά σιγά αυτή να "ωριμάζει" και να δίνει την ποσότητα αίματος που απαιτείται για την αιμοκάθαρση.

Η φίστουλα γίνεται συνήθως στο χέρι, και συνήθως ανάμεσα στην κεφαλική φλέβα και την κερκιδική αρτηρία.  Επειδή η φλέβα που χρησιμοποιείται είναι συνήθως μικρή (έως και λίγα χιλιοστά, όσα δηλαδή χρειάζεται μία σφαγίτιδα για να χαρακτηριστεί υποπλαστική), οι γιατροί προβαίνουν σε επαναλαμβανόμενες διαστολές με μπαλόνι, κάθε 2 με 3 εβδομάδες, προκειμένου να φτάσει η φλέβα σε ικανοποιητικό μέγεθος - αυξάνεται συνήθως 2 με 3 χιλιοστά κάθε φορά, και αυτό γίνεται σε τουλάχιστο 3 επισκέψεις.  Στο τέλος, η καλή ροή κρατάει συνήθως τη φλέβα ανοιχτή.

Το ερώτημα τέθηκε: μπορεί η ίδια τεχνική να χρησιμοποιηθεί στους ασθενείς με CCSVI και στις υποπλαστικές σφαγίτιδες;

Ο Dr. Kevin Sullivan, που έχει στο ενεργητικό του κάποιες επιτυχημένες τέτοιες αναστομώσεις, κλήθηκε να δώσει τη γνώμη του στο συμπόσιο του CCSVI πέρυσι στο Manhattan.

Maturation of hypoplastic veins

Μία έρευνα του 2011 σε είκοσι ασθενείς αιμοκάθαρσης που υποβλήθησαν σε δημιουργία φίστουλας έδειξε πως η επέμβαση ήταν επιτυχημένη στους 13 από αυτούς.  Η διάρκεια όμως της καλής ροής εξασθενεί στον χρόνο, σύμφωνα με παλαιότερα δεδομένα του Sullivan, ως εξής:

Στους 3 μήνες, το 98% των ασθενών έχει καλή ροή στη φλέβα που έχει "ωριμάσει", στους 6 μήνες το 92%, στους 12 μήνες το 77%, στους 24 μήνες το 61% ενώ στα τρία χρόνια μόνο το 32% από τις αρχικά επιτυχημένες επεμβάσεις.

Τα νούμερα ίσως και να είναι καλύτερα στο CCSVI, λέει ο Sullivan, αν καταφέρουμε να ανοίξουμε εξ αρχής την σφαγίτιδα και να την κρατήσουμε ανοιχτή.  Είναι η ροή που θα κρατήσει τη φλέβα ανοιχτή, και αυτή πρέπει να εξασφαλισθεί.  Αν είναι επιτυχημένη η πρώτη επέμβαση ωρίμανσης, έχουν καλές πιθανότητες να πετύχουν όλες οι υπόλοιπες.  Αν δεν εξασφαλισθεί καλή ροή με την πρώτη, τότε πιθανόν η φλέβα να αντιδράσει και με θρόμβωση.  Χρειάζεται ισχυρή αντιπηκτική αγωγή σε αυτή την περίπτωση, και πολύ στενή παρακολούθηση των ασθενών.  Ο Sullivan αφήνει προς συζήτηση τρία ερωτήματα, ένα από τα οποία είναι αν πρέπει να σφραγίζουμε τα παράπλευρα δίκτυα των ασθενών με υποπλασίες, ώστε να μεγιστοποιηθεί η ροή μέσω της υποπλαστικής φλέβας και να διευρυνθεί αυτή:

Would flow rates be adequate to initiate vein wall remodelling?

Would collateral vein occlusion with coils be necessary to achieve this?

Could this be detrimental to venous outflow from CNS?