Η ζωή συνεχίζεται.

Μου έλειψε η λευκή κενή σελίδα, η ανελέητη κριτική των νευρολόγων και η διατριβή στις φλέβες. Αλήθεια.  I am back, and I am happy to be back.

Όταν ξεκίνησα το διδακτορικό το 2005 είχα τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου που θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο μία πρωτότυπη ιδέα: ότι, στην ψυχανάλυση, προηγείται η απουσία της γλώσσας, ότι το παιδί μιλάει και φωνάζει "μαμά" ακριβώς επειδή η μαμά δεν είναι εκεί, ότι, συνεπώς, η γλώσσα είναι σύμπτωμα απώλειας και η απουσία προϋπόθεση της γλώσσας.  Θα μελετούσα τη δυναμική της απώλειας στην λογοτεχνία.  Ούτε που ήξερα ότι το θέμα θα με αφορούσε κάποτε τόσο προσωπικά.

Mπορεί, βέβαια, να το υποψιαζόμουν.  Δύο χρόνια πριν, το 2003, είχα πάθει μία οπτική νευρίτιδα για την οποία κανείς δε φρόντισε να μου δώσει ένα λινκ, μία ιδέα, μία πιθανή προέλευση.  Το γεγονός ότι μπορεί να χάσεις ξαφνικά κάτι αυτονόητο με συγκλόνισε.  Κάποια πράγματα τα θεωρούσα σταθερά, τα μάτια μου, για παράδειγμα.

Τα χρόνια πέρασαν χωρίς ενοχλήσεις σωματικές, με ενθουσιασμό για τη διατριβή που ξεκινούσα.  Δεν είχα ιδέα τί είχα, και υπερθεμάτιζα στον γραπτό λόγο για την σπουδαιότητα της απώλειας στην ανάδυση της γλώσσας, του "εγώ", και της ιστορίας.  Έγραφα και ταξίδευα Ελλάδα-Αγγλία.  Κάπου εκεί παντρεύτηκα, έκανα παιδί, δούλευα και συνέχιζα τη διατριβή ταυτόχρονα.

Το 2009, όταν δηλαδή ήρθε και το δεύτερο επεισόδιο, έμαθα τί είχα - σκλήρυνση.  Ήμουν κοντά στον επίλογο της διατριβής, αλλά στην αρχή μίας ανηφόρας που φαινόταν να έχει μόνο αρχή και όχι τέλος.  Όταν το ανακοίνωσα στον καθηγητή μου στην Αγγλία δεν είχε τί να πει.  Έχασα την όρεξη να γράψω και να ολοκληρώσω.  Ο νευρολόγος, άλλωστε, είχε πει να ασχοληθώ καλύτερα με την οικογένειά μου και όχι με πολλές δραστηριότητες.

Όμως η δυναμική της απώλειας με επιβεβαίωσε.  Έψαχνα μανιωδώς.  Και βρήκα.

Το 2010 έμαθα ακριβώς τί είχα - CCSVI.  Δεν ασχολήθηκα πολύ με τη διατριβή, είχα και την κατανόηση του καθηγητή.  Του είπα θα πάω Αμερική.  Του διηγούμουν βήμα προς βήμα τί έβρισκα, τί πόλεμο έκαναν οι νευρολόγοι, τί σήμαινε φλεβική ανεπάρκεια.  Δεν σχολίαζε ιδιαίτερα, ως σκεπτικιστής Βρετανός, αλλά περίμενε: τον επίλογο της εργασίας μας και τα αποτελέσματα της επέμβασης.

Γύρισα από Αμερική αρχές Απρίλη 2011.  Έγραψα τον επίλογο μονορούφι.  Ήταν τόσο βιωματικό πλέον, που δε χρειαζόταν να σκέφτομαι πολύ.  Η διατριβή, 231 σελίδες, "έκλεισε" τον Ιούνιο του 2011, την έστειλα στο Colchester και περίμενα να με καλέσουν για την προφορική υποστήριξη.

Πριν τρεις μέρες ήμουν εκεί.  Όσο έπεφταν οι ερωτήσεις για τα πρώτα κεφάλαια, αυτά που είχαν γραφτεί πριν γίνουν όλα, το 2005, τόσο σκεφτόμουν πόση άγνοια είχα τότε.  Δεν είναι τυχαίο πως τα δύο τελευταία κεφάλαια τους άρεσαν περισσότερο - για την ακρίβεια, μου ζήτησαν διορθώσεις στα κεφάλαια που είχαν γραφτεί ως το 2008, όχι στα μετέπειτα.  Από το 2009 και μετά, μέσα στα πιο δύσκολα για μένα χρόνια δηλαδή, δεν υπάρχουν διορθώσεις, ο δε επίλογος τους άρεσε πολύ.

"I loved it.  It is very original and creative.  How did you think of it?"

Νομίζω πως η απάντηση είναι ότι οι ασθενείς με CCSVI καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά χρόνια πριν την εκδήλωση της MS, και μάλλον αυτή είναι η απάντηση στην ερώτησή της, αλλά δεν της το είπα.

Η ζωή συνεχίζεται και μετά τη VIVA.  Δεν είναι ωραίο να χάνεις, να πονάς, ή να βιώνεις σημαντικές απουσίες, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος πια, δε μιλάς την ίδια γλώσσα, δεν βλέπεις τον κόσμο από το ίδιο παράθυρο.  Αυτό πιστεύω.  Και ειλικρινά αγάπησα το θέμα που δούλευα τόσα χρόνια.

Βγαίνουν τόσα διδακτορικά πια, και πολύ πιο σοβαρά ίσως στον χώρο των φυσικών και ιατρικών επιστημών, που δεν έχει νόημα να επευφημούμε τον ίδιο τον τίτλο.  Δυστυχώς, ο άνθρωπος που έγινα θεωρεί σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του την ελευθερία, και την απελευθέρωση, παρά την συνεισφορά στο ακαδημαϊκό οικοδόμημα.  Οι "υγιέστατες" εξετάστριες δεν το καταλαβαίνουν βέβαια με τον τρόπο που το εννοώ, γι αυτό και θα συνεχίζουν να θεωρούν μείζονα τα ζητήματα που εγώ λέω να αφήσω σιγά σιγά πίσω.

Εμένα μου έλειψε το να γράφω σε αυτό εδώ το μπλογκ.  Να δούμε από εδώ πώς θα ξεκολλήσω.

Η δυναμική της απώλειας θα εκδοθεί ως βιβλίο σύντομα, για να κλείσει αυτόν τον κύκλο ειρωνείας που ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια: ήμουν στο Norwich, φοιτήτρια Erasmus τότε, πριν τη διατριβή, πριν την οπτική νευρίτιδα, πριν από όλα.  Ανέμελη.  Με πονοκεφάλους που και που, αλλά "υγιής".  Κάνω παρέα με τον Βιβλιοθηκονόμο του Πανεπιστημίου, έναν μεσήλικα συμπαθητικό Σκωτσέζο.  Είναι χήρος, και όχι ιδιαίτερα ευτυχισμένος από τη ζωή του.  Δεν ήξερα την ασθένεια της γυναίκας του, και αισθάνθηκα άσχημα όταν τον έβαλα να μου εξηγήσει:

"My wife had MS.  You do not want to know".