O επίμονος αλτρουισμός

Αληθινή ιστορία:

Το 1996, κατά τη διάρκεια επιδημίας μηνιγγίτιδας στη Νιγηρία, η φαρμακευτική εταιρεία Pfizer έδωσε ένα φάρμακο που δεν είχε δοκιμαστεί προηγουμένως, το Trovan, σε 100 παιδιά που είχαν μολυνθεί.  Ένα πάνελ ευυπόληπτων ιατρών αργότερα υπονόησε πως η φαρμακευτική εταιρεία πραγματοποιούσε, στην ουσία, πειράματα πάνω σε Αφρικανούς.  Η υπόνοια ενισχύθηκε από την πραγματικότητα: 200 παιδιά από αυτά που έλαβαν το φάρμακο έμειναν ανάπηρα, και 11 πέθαναν.  Δυσυχώς η Νιγηρία έχασε την εμπιστοσύνη της στον πεφωτισμένο ιατρικό κόσμο, και αρνείται σήμερα να συμμετάσχει σε πολλές κλινικές μελέτες φαρμάκων.  Επιπλέον, έχει κινήσει νομική διαδικασία εναντίον της Pfizer, η οποία αντιμετωπίζει αστικές και ποινικές ευθύνες για ένα ακριβό της φάρμακο, που έφερε πολλά κέρδη όταν κυκλοφόρησε, το 1998. Η Νιγηρία έχει αποδείξει πως υπήρξε παραποίηση στοιχείων για την αποτελεσματικότητα και τις παρενέργειες του φαρμάκου, αλλά και σοβαρό ζήτημα ηθικής.  Ο FDA ζήτησε από τους ιατρούς το 1999 να περιορίσουν τη συνταγογραφησή του, καθώς το φάρμακο συνδέθηκε με 6 νέους θανάτους και πολλές προσβολές ήπατος.

Το 2001 κυκλοφόρησε η νουβέλα του John Le Carre με τίτλο "O Επίμονος Κηπουρός" και θέμα την αληθινή ιστορία των επικίνδυνων δοκιμών φαρμάκων στην Νιγηρία.  Γυρίστηκε ταινία το 2005.  Η ιστορία του βιβλίου αφορά την εν ψυχρώ δολοφονία μίας Αγγλίδας ακτιβίστριας που προσπαθούσε να ξεσκεπάσει το φαρμακευτικό κύκλωμα στη Νιγηρία.

Αυτά, λοιπόν, συμβαίνουν στον πολιτισμένο κόσμο σήμερα.  Αν γυρεύετε ηθική και αλτρουισμό, αναζητήστε την καλύτερα σε εκείνον που δε θα έχει το παραμικρό οικονομικό όφελος, όταν σας βοηθήσει.  Αν πιστεύετε στη μεγαλοψυχία ιατρών και φαρμακευτικών, ρωτήστε πρώτα τον εν χηρεία σύζυγο της ακτιβίστριας, πριν σχηματίσετε ολοκληρωμένη γνώμη.  Η πραγματική ζωή είναι συναρπαστικότερο θρίλερ από αυτά που στήνει η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος.  Όπως δήλωσε και ο συγγραφέας, "σε σχέση με την πραγματικότητα, η ιστορία μου είναι άδολη σαν καλοκαιρινή ποστκάρντ".

Στις αποικίες των εντόμων που μελετάει ο Κοινωνιοβιολόγος Edward Wilson έχει παρατηρήσει συχνά το ένστικτο της αυτοθυσίας.  Λίγα μυρμήγκια, ή μία μέλισσα, θα χαθούν, προκειμένου να γλιτώσει η ομάδα.  Παραλλαγμένο αυτό το ένστικτο υπάρχει και στους ανθρώπους.  Είναι λιγότερο γοητευτικό, όταν το ερμηνεύεις σαν συμπλήρωμα του εγωιστικού γονιδίου: θα αυτοθυσιασθείς, αν ξέρεις πως απειλείται όλη η ομάδα, γιατί μόνο μέσω αυτού του χαμού θα περισωθούν και δικά σου γονίδια στην ομάδα.  Υγιής εγωισμός.  Δεν είναι κακό.  Είναι, απλά, εντυπωσιακό, ότι συμβαίνει ανάμεσα στους "εργάτες" των εντόμων μόνο, όχι στη βασίλισσα.

Οι ασθενείς που τα βλέπουμε από έξω όλα αυτά, και σίγουρα δεν ανήκουμε στην κατηγορία "βασίλισσα" στην αποικία της MS, έχουμε δημιουργήσει μία ομάδα που δεν έχει κανένα κοινό ένστικτο.  Τέτοια ομάδα θα χαθεί.  Πρέπει να έχουμε μόνο έναν σκοπό κοινό, και άλλος δεν είναι αυτός από την προώθηση της γνώσης του CCSVI.  Θέλω να σε βοηθήσω, δίνοντάς σου έρευνες για μελέτη, γιατί έτσι θα με βοηθήσεις και εσύ, αν κατανοήσεις τη φλεβική θεωρία και διεκδικήσεις τα αυτονόητα, ανοίγοντάς μου τον δρόμο για επεμβάσεις.

Αυτό είναι όλο.  Πού σκαλώνουμε;  Στο ότι κάποιοι πιστεύουν, όπως ακόμη γίνεται στην ιστορία με την Pfizer, ότι το φάρμακό της, που σκότωσε και οδήγησε στην αναπηρία νέα παιδιά, κάλυπτε όλες τις προδιαγραφές.