"Τα βακτήρια και οι ιοί είναι περισσότερο πιθανό να εμφανιστούν σε περιοχές που πάσχουν από φλεβική ανεπάρκεια (Alguire and Mathes, 2007). Προκαλούν ενεργές ή κρυφές μολύνσεις στους ιστούς, καθώς αυτοί πάσχουν από κακή ροή. Για παράδειγμα, το βακτήριο Chlamydia Pneumoniae ανιχνεύεται συχνά στα φλεβικά έλκη των κάτω άκρων, τα οποία προκαλούνται από φλεβική ανεπάρκεια". (σελ. 45) - η Rhodes εξηγεί την συσχέτιση ιών, βακτηρίων και σκλήρυνσης (π.χ. Epstein Barr) στο πλαίσιο μίας θεωρίας φλεβικής ανεπάρκειας.
"Σύμφωνα με άλλη έρευνα, οι ασθενείς με σκλήρυνση καταλήγουν συνήθως με προοδευτική μορφή της ασθένειας γύρω στο 39ο έτος της ηλικίας τους. Αυτή είναι περίπου και η ηλικία που διαγιγνώσκονται οι ασθενείς με πρωτοπαθώς προϊούσα σκλήρυνση. Ο χρόνος που χρειάζεται λοιπόν κανείς για να φτάσει ένα συγκεκριμένο επίπεδο αναπηρίας δεν έχει σχέση με τον αριθμό των υποτροπών, αλλά φαίνεται να έχει σχέση με την ηλικία". (σελ. 46) - η Rhodes κρίνει τη μη ικανότητα των φαρμάκων να επηρεάζουν την αναπηρία, καθώς η τελευταία δεν έχει σχέση με το πλήθος των υποτροπών, τις οποίες μειώνουν τα φάρμακα ως αντιφλεγμονώδη.
"Το Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου έκανε τον εξής διακανονισμό με τις φαρμακευτικές εταιρείες που παρασκεύαζαν Copaxone και ιντερφερόνες: καθώς οι κλινικές δοκιμές των φαρμάκων ήταν μικρής διάρκειας (διετούς) και τα φάρμακα δε μπορούσαν έτσι να αποδείξουν την αποτελεσματικότητά τους σε βάθος χρόνου, το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποφάσισε παρ' όλ' αυτά οι γιατροί να τα χορηγούν, αλλά να παρατηρείται πολύ προσεκτικά η πορεία των ασθενών, ώστε να μετρηθεί και η αποτελεσματικότητα των φαρμάκων, για την οποία οι αρχές δεν ήταν πεπεισμένες. Παρακολουθήθηκαν 5.500 ασθενείς - τόσο αυτοί που έπαιρναν φάρμακα, όσο και αυτοί που δεν έπαιρναν. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά για αυτούς που έπαιρναν φάρμακα: τα πήγαν όχι μόνο χειρότερα από ότι είχαν προβλέψει οι παρασκευαστές των φαρμάκων, αλλά χειρότερα και από την ομάδα ασθενών που δεν έπαιρνε φάρμακα (διαχρονική και όχι συγχρονική σύγκριση)". (σελ. 47) - η Rhodes επισημαίνει την αδυναμία των διαθέσιμων ανοσοτροποποιητικών φαρμάκων να σταματήσουν την εξέλιξη της αναπηρίας, η οποία φαίνεται να προέρχεται από άλλη βάση, και όχι από την ίδια τη φλεγμονή (υποτροπή).
"Λέει ο Dr. Campalani: πιστεύω πως όταν μία νέα θεραπεία έχει ελάχιστες πιθανότητες επιπλοκών και αρκετά ενδεχόμενα οφέλη, σε αντίθεση με τις φαρμακευτικές επιλογές που βρίθουν παρενεργειών, η ανάγκη για αυστηρά επιστημονικές διπλά τυφλές μελέτες είναι ανοησία. Χρειαζόμαστε περισσότερους ευφυείς και θαρραλέους Αγγειοχειρουργούς και Ακτινολόγους που θα αρχίσουν να θεραπεύουν τις φλεβικές ανωμαλίες για χάρη των ανωμαλιών αυτών, και άσχετα από την MS. Αλλά το ιατρικό γίγνεσθαι είναι γνωστό για τον συντηρητισμό του και την τεμπελιά του". (σελ. 183) - ο Dr. Campalani είναι Καρδιοχειρουργός από τη Ferrara, και ασθενής με CCSVI/MS. Διαγνώσθηκε με πρωτοπαθώς προϊούσα σκλήρυνση το 1986. Το 2006, έκανε το Liberation Treatment με τον Dr. Zamboni, και διόρθωσε σοβαρά προβλήματα σε πολλές φλέβες. Σήμερα, 4 χρόνια μετά, και παρά τις δύο επαναστενώσεις στις σφαγίτιδες που διορθώθηκαν άμεσα, δεν έχει βιώσει επιδείνωση, κάτι πρωτοφανές για ασθενή με PPMS. Βασίζεται όλο και λιγότερο στο μπαστούνι του για να περπατάει, βελτίωση που του συνέβη ήδη πέντε ώρες μετά την πρώτη επέμβαση. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του CCSVI. Εργάζεται ως γιατρός στο Belfast.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου