Η άγνοια είναι ευτυχία;

Πώς μαθαίνει κανείς;

Υπάρχουν τέσσερα στάδια στην κατάκτηση της γνώσης:

α.  Ασυνείδητη άγνοια: δεν έχεις ιδέα για την ύπαρξη μίας συγκεκριμένης περιοχής γνώσης, ούτε των ελλειμμάτων σου.  Πιθανόν αρνείσαι κιόλας τη χρησιμότητα των γνώσεων έξω από αυτές που κατέχεις.

β.  Συνειδητή άγνοια: κάποιος σε πείθει για πρώτη φορά για τη χρησιμότητα αυτού που δε γνώριζες.  Αρχίζεις και συνειδητοποιείς πόσα δεν ήξερες και πόσα έχεις να μάθεις.  Αφοσιώνεσαι στην εκμάθηση αυτής της νέας γνώσης.

γ.  Συνειδητή γνώση: Αρχίζεις να κατακτάς περιοχές αυτής της νέας γνώσης, να τις κατανοείς, να στοχάζεσαι πάνω σε αυτές, να τις επαναλαμβάνεις, να τις επιδεικνύεις σε άλλους, να τις εξασκείς.

δ.  Ασυνείδητη γνώση: η νέα γνώση σου έχει γίνει 'δεύτερη φύση', δε χρειάζεται να σκέφτεσαι πλέον το "πώς", εξασκείς το αντικείμενο της γνώσης ακόμη και χωρίς να σκέφτεσαι, μπορείς να τη μεταδόσεις και σε άλλους.

Απλά παραδείγματα για αυτά τα τέσσερα στάδια εκμάθησης είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε μία ξένη γλώσσα ή οδηγούμε αυτοκίνητο.   Κανείς δεν αντιλέγει πως το πρώτο, το πιο δύσκολο ίσως βήμα είναι να βγεις από την άγνοια.

Πώς γίνεται η γνώση να είναι δύναμη και η άγνοια ευτυχία;

Το θέμα είναι πως ο κάτοχος της γνώσης δε μπορεί πλέον ποτέ να επιστρέψει στο πρώτο στάδιο (ασυνείδητη άγνοια).  Μπορεί να μη φτάσει και στο τέλος της γνώσης ποτέ, αλλά σίγουρα δε μπορεί να επιστρέψει στην άγνοια.  Αντίθετα, αυτός που αγνοεί, και δε γνωρίζει πόσα πολλά είναι αυτά που αγνοεί, μπορεί ποτέ να μη βγει από την άγνοιά του.

Η δυστυχία του πρώτου είναι η συνειδητοποίηση των ελλειμμάτων του (έχεις τρεις φλέβες στενωμένες).  Η δύναμή του είναι ο ρεαλισμός που τον συνοδεύουν (θα τις φτιάξεις, θα επαναστενώσουν, έτσι θα πορεύεσαι για πολύ καιρό).  Η ευτυχία του δεύτερου είναι η άγνοια της αδυναμίας του (έχεις την καλοήθη σκλήρυνση και όλα θα πάνε καλά).

Τα παραδείγματα στις παρενθέσεις δεν αφορούν όλους.  Υπάρχουν, δυστυχώς, κάποιοι που, εξ αιτίας των γνωστικών ελλειμμάτων της Νευρολογίας, βγήκαν από την άγνοια βίαια μόνοι τους, αντιμέτωποι με τη φθορά της ασθένειας.

Και οι παραπλανηθέντες;  Είναι αυτοί που αφέθηκαν στο στάδιο της άγνοιας από άλλους.  Αυτοί, π.χ., που έπασχαν από Χρόνια Εγκεφαλονωτιαία Φλεβική Ανεπάρκεια και δέχονταν φάρμακα και συμβουλές για το ανοσοποιητικό τους.  Μικρή η ευθύνη των ασθενών, μεγάλη η ιατρική ευθύνη.  Ως φαίνεται, ακόμη και η ιατρική συχνά αγνοεί πράγματα.

Τα αγνοεί όμως ασυνείδητα ή συνειδητά;  Όλο και πληθαίνουν οι εργασίες και αναφορές σε επιστήμονες προγενέστερους του Paolo Zamboni που μιλούσαν για τη φλεβική προέλευση της σκλήρυνσης και κανείς δεν τους έδωσε σημασία.  Αυτή η απαξίωση ήταν συνειδητή.  Η ευθύνη εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Είναι δύσκολο στην εποχή του διαδικτύου να μείνει απρόσιτη μία νέα γνώση.  Η γνώση του CCSVI έβγαλε από την άγνοια πολλούς.  Ασθενείς και Ακτινολόγοι δουλεύουν τώρα στο στάδιο της συνειδητής γνώσης.  Μαθαίνουν για την πάθηση, πειραματίζονται με τεχνικές αγγειοπλαστικής, διαβάζουν.  Πόση δύναμη φέρνει αυτή η διαδικασία;  Πολλή.  Συνάμα, πιθανόν, φέρνει και ευτυχία.  Για πρώτη φορά στην ιστορία της νόσου, η σκλήρυνση ίσως σταματήσει.

Γι'αυτό το "ίσως" δουλεύουμε όλοι.  Η εποχή της άγνοιας, του σκοταδισμού και του εκφοβισμού πέρασε.  Περάσαμε, κι εμείς, από το Μεσαίωνα της αυτοανοσίας στο Διαφωτισμό της (φλεβικής) ανεπάρκειας.  Πρώτη φορά όμως μία "ανεπάρκεια" μας κάνει τόσο δυνατούς.