Στο βιβλίο τους με τίτλο "Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media", οι Edward Herman και Noam Chomsky περιγράφουν τον μηχανισμό επιλογής των ειδήσεων που μεταδίδονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης: Με δεδομένο ότι τα τελευταία είναι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, το βασικό κριτήριο επιλογής και διάδοσης ειδήσεων είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και η συντήρηση όλων των προϋποθέσεων για μακροπρόθεσμη κερδοφορία. Η ακρίβεια των ειδήσεων και η σχέση τους με το δημόσιο συμφέρον έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Όσα από αυτά τα ΜΜΕ επιλέγουν τον δεύτερο δύσκολο δρόμο καταδικάζονται σε πενιχρά έσοδα και μικρή εγκυρότητα/αναγνωσιμότητα. Το τελικό αποτέλεσμα που διατίθεται στο κοινό ως ειδησιογραφικό προϊόν, αλλά και ως επικρατούσα άποψη, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά συχνά στρέφεται και εναντίον του. Αυτή ακριβώς η παραδοξότητα της επικράτησης αντίθετων προς το δημόσιο συμφέρον απόψεων, με τρόπο συγκαλυμμένο και ψευδώς δημοσιογραφικό, ονομάζεται κατασκευή συναίνεσης.
Πρόσφατο παράδειγμα, ο διεθνής μηχανισμός παραπληροφόρησης που στήθηκε για να "αποδειχθεί" η ύπαρξη πυρηνικού οπλοστασίου στο ΙΡΑΚ και να δικαιολογηθεί κατά αυτόν τον τρόπο η ολέθρια εισβολή των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στη χώρα.
Εάν στο παραπάνω μοντέλο αντικαταστήσουμε τα ΜΜΕ με τις φαρμακευτικές εταιρίες, και τις ειδήσεις με τις ιατρικές θεωρίες που αυτές υποστηρίζουν δια της παραγωγής φαρμάκων, τότε προκύπτουν μερικά τρομακτικά συμπεράσματα που αφενός εξηγούν πειστικά όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό γύρω από τη ΣΚΠ, αφετέρου σπέρνουν βάσιμες αμφιβολίες για μια σειρά άλλων ασθενειών υψηλού κόστους.
Εάν μια ιατρική θεωρία εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία στη φαρμακευτική βιομηχανία, τότε αρχίζουν να χάνονται τα όρια μεταξύ αυτού που ορίζει την ιατρική πράξη και εκείνου που την υποστηρίζει φαρμακευτικά. Ο κατασκευαστής φαρμάκων έχει κάθε συμφέρον να συντηρήσει την υφιστάμενη κατάσταση, και προς τούτο θα εκμεταλλευτεί τις εξαρτήσεις που έχει δημιουργήσει με την ιατρική κοινότητα για να παρατείνει την επιστημονική κάλυψη της θεωρίας. Κατά αυτόν τον τρόπο κατασκευάζει συναίνεση, σε πρώτο βαθμό εντός της ιατρικής κοινότητας, και σε δεύτερο βαθμό, με τη βοήθεια της τελευταίας, μεταξύ των ασθενών. Η καθαυτή σχέση της θεωρίας με την πραγματικότητα περνά σε δεύτερη μοίρα, ενώ όσοι προσπαθούν να κινηθούν ερευνητικά σε νέες κατευθύνσεις βρίσκουν τις πόρτες των χρηματοδοτήσεων κλειστές.
Η αυτοάνοση θεωρία για την προέλευση της ΣΚΠ φαίνεται να προκύπτει άμεσα από το προηγούμενο μοντέλο. Ασαφής και αναπόδεικτη, έχει παρόλαυτα δεχτεί ανεξάντλητη χρηματοδότηση με πολυπληθή, αλλά ασθενή αποτελέσματα. Κι όμως, δια του θεμελιώδους μηχανισμού προπαγάνδας που είναι η επανάληψη, η ποσότητα κατάφερε να κυριαρχήσει της ποιότητας και το μήνυμα που έμεινε έπειτα από τον κουρνιαχτό των πειραμάτων σε ποντίκια και πιθήκους, ήταν η ίδια η υπόθεση-αφετηρία μεταμφιεσμένη σε συμπέρασμα, καθαγιασμένη από την πολλαπλή αναζήτηση και με έναν ανεξήγητο τρόπο εγκυρότερη. Αυτό που χάθηκε στη διαδρομή όμως ήταν το συμφέρον των ασθενών.
Κομβικό, και σε τελική ανάλυση, αποκλειστικά ενοχικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία κατασκευής συναίνεσης παίζει η ιατρική κοινότητα. Τη φαρμακευτική βιομηχανία κανείς δεν μπορεί να την ψέξει άλλωστε, τυπικά ακολουθεί την επιστήμη, δεν την ορίζει. Ο γιατρός όμως που αναλαμβάνει εκ των πραγμάτων να προστατεύσει το συμφέρον του ασθενή του όταν ο τελευταίος δεν μπορεί, δεν έχει καμία δικαιολογία. Παρά τη διάχυση της ευθύνης (μέσω της πρωτοβάθμιας συναίνεσης μεταξύ γιατρών), ο καθένας από μόνος του σώζει ένα μερίδιο αυτής και θα το κουβαλάει για πάντα μαζί του όσο μετέχει του δικτύου εξαρτήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου