Η υπόθεση του Tracy Putnam

Πολύ παλιές μελέτες (δεκαετία 1930) πρότειναν την εκδοχή ότι η ΠΣ μπορεί να προκαλείται από κάποιο φλεβικό πρόβλημα.

http://archneurpsyc.ama-assn.org/cgi/co ... type=HWCIT

Recent experimental work has made it seem probable that the lesions of multiple sclerosis and also those of the forms of "disseminated encephalomyelitis" which seem to represent a more acute stage of the same process2 are produced by a local circulatory disturbance, apparently of the nature of an obstruction on the venous side. According to this point of view, there must be a primary change in the contents of the vessels of the central nervous system, or possibly of the intimal lining, which leads to thrombosis of venules. This produces local passive congestion and a mild degenerative process which affects myelin sheaths more than other structures. The myelin degenerates and is phagocytosed. The "inflammatory" phenomena would then be regarded as secondary or symptomatic and the gliosis as reparative or reactive. This hypothesis obviously must remain largely a speculation as long as it rests on the results of experimentation …

Μετάφραση:

Πρόσφατη (Σ.τ.Μ. 1935) πειραματική εργασία έδειξε ότι είναι πιθανόν οι εστίες της ΣΚΠ και, επίσης, αυτές της μορφής "διάσπαρτης εγκεφαλομυελίτιδας", που φαίνεται ότι αντιπροσωπεύουν ένα πιο οξύ επίπεδο της ίδιας διεργασίας, προέρχονται από μια τοπική κυκλοφορική διαταραχή, προφανώς από μια παρεμπόδιση στη φλεβική πλευρά. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, πρέπει να υπάρχει μια πρωτεύουσα αλλαγή στο περιεχόμενο των αγγείων του ΚΝΣ, η πιθανόν του ενδοθηλιακού τοιχώματος, που οδηγεί σε θρόμβωση των φλεβιδίων. Αυτό παράγει μία τοπική, παθητική συμφόρηση και μια ήπια εκφυλιστική διεργασία, η οποία επηρεάζει τα έλυτρα μυελίνης περισσότερο από άλλες δομές. Η μυελίνη εκφυλίζεται και φαγοκυτταρώνεται. Τα "φλεγμονώδη" φαινόμενα θα πρέπει τότε να θεωρηθούν δευτερογενή ή συμπτωματικά και η γλοίωση σαν επισκευαστική ή αντιδραστική. Η υπόθεση αυτή πρέπει να παραμείνει εικασία για όσο στηρίζεται στα αποτελέσματα πειραματισμού ...

Με μεγάλη λύπη θα αναφέρω ότι αυτή η εικασία δεν διερευνήθηκε περαιτέρω τα 70 χρόνια που ακολούθησαν. Την εικασία αυτή την επιβεβαιώνει (όσον αφορά τη δευτερογένεια της φλεγμονής και τη φαγοκυττάρωση) και την προαγάγει σε υπόθεση η μελέτη των Hendersson, Prineas, Barnet et al.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20035511

OBJECTIVE: CD4 T-cell-dependent macrophage activation directed against a myelin or oligodendrocyte antigen is generally thought to be the mechanism causing myelin destruction in multiple sclerosis (MS). However, areas within expanding MS lesions may exhibit prominent oligodendrocyte loss and apoptosis in the absence of infiltrating lymphocytes. The present study was designed to further investigate the inflammatory profile of different regions within rapidly expanding MS lesions.

METHODS: Twenty-six active lesions from 11 patients with early MS were serially sectioned and immunostained for T and B cells, plasma cells, ramified microglia, macrophages, monocytes, and CD209-positive dendritic cells. Cell counts were compared in prephagocytic, phagocytic, and immediately postphagocytic areas.

RESULTS: Parenchymal T and B cells were largely absent in areas of initial oligodendrocyte loss and in areas of degenerate and dead myelin infiltrated by myelin phagocytes. In contrast, trailing areas of complete demyelination packed with lipid macrophages, and, in some lesions, regenerating oligodendrocytes, showed large numbers of T cells, B cells, and immunoglobulin G (IgG)-positive plasma cells. Lesions in 2 exceptionally early cases contained relatively few T and B cells, and no IgG-positive plasma cells.

INTERPRETATION: Early loss of oligodendrocytes is a prominent feature in tissue bordering rapidly expanding MS lesions. Macrophage activity is largely an innate scavenging response to the presence of degenerate and dead myelin. Adaptive immune activity involving T and B cells is conspicuous chiefly in recently demyelinated tissue, which may show signs of oligodendrocyte regeneration. The findings suggest that plaque formation has some basis other than destructive cell-mediated immunity directed against a myelin or oligodendrocyte antigen.

Μετάφραση:

ΣΤΟΧΟΣ: Η εκ των CD4-Τ-λεμφοκυττάρων-εξαρτωμένη ενεργοποίηση των μακροφάγων ενάντια σε κάποιο αντιγόνο της μυελίνης ή των ολιγοδενδρόκυτων γενικά θεωρείται ότι έιναι ο μηχανισμός πρόκλησης της καταστροφής της μυελίνης στη ΣΚΠ. Ωστόσο, περιοχές στο εσωτερικό εστιών που επεκτείνονται μπορεί να επιδεικνύουν εξέχουσα απώλεια και απόπτωση ολιγοδενδρόκυτων και απόπτωση απουσία διεισδυόντων λεμφοκυττάρων. Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε ώστε να ερευνήσει περαιτέρω το φλεγμονώδες προφίλ διαφόρων περιοχών στο εσωτερικό μιας ταχέως επεκτεινομένης εστίας ΣΚΠ.

ΜΕΘΟΔΟΙ: 26 ενεργές εστίες από 11 ασθενείς με ΣΚΠ σε αρχικό στάδιο κατατμήθηκαν/τεμαχίστηκαν εγκαρσίως διαδοχικά και εξετάστηκαν ανοσοϊστοχημικά για Τ και Β κύτταρα, κύτταρα πλάσματος, διακλαδωμένα μικρογλοία, μακροφάγα, μονοκύτταρα, και CD209-θετικά δενδριτικά κύτταρα. Τα πλήθη των κυττάρων συγκρίθηκαν σε προφαγοκυτικές, φαγοκυτικές, και πρόσφατα μεταφαγοκυτικές περιοχές.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Υπήρξε απουσία παρεγχυματικών Τ και Β κυττάρων στις περιοχές απώλειας ολιγοδενδροκυττάρων και σε περιοχές με εκφυλισμένη και νεκρή μυελίνη, στην οποία είχαν διεισδύσει φαγοκύτταρα. Αντίθετα, περιοχές όπου είχε ήδη συμβεί το παραπάνω φαινόμενο και η απομυελίνωση ήταν ήδη πλήρης και περιείχαν μακροφάγα γεμάτα με λιπίδια, και, σε μερικές εστίες, ολιγοδενδρόκυττα που αναγεννώνται, είχαν υψηλούς αριθμούς Τ και Β λεμφοκυττάρων και κύτταρα πλάσματος θετικά σε ανοσοσφαιρίνη-Γ. Εστίες σε 2 εξαιρετικά αρχικές περιπτώσεις περιείχαν σχετικά λίγα Τ και Β λεμφοκύτταρα και καθόλου κύτταρα πλάσματος θετικά στην ανοσοσφαιρίνη-Γ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πρώιμη απώλεια των ολιγοδενδρόκυττων είναι ένα εξέχον χαρακτηριστικό στους όμορρους ιστούς ταχέως επεκτεινομένων εστιών ΣΚΠ. Η δραστηριότητα των μακροφάγων είναι μια εγγενής απόκριση "καθαρισμού" στην παρουσία εκφυλισμένης και νεκρής μυελίνης. Η δράση της χυμικής ανοσίας (Σ.τ.Μ. Τ και Β λεμφοκύτταρα) είναι εμφανής σε πρόσφατα απομυελινωμένο ιστό, που μπορεί να εκδηλώνει σημάδια αναγέννησης των ολιγοδενδρόκυτων. Τα ευρήματα δείχνουν ότι η δημιουργία εστιών έχει κάποια άλλη βάση και όχι μία απόκριση του ανοσοποιητικού ενάντια σε κάποιο αντιγόνο της μυελίνης ή των ολιγοδενδρόκυτων.

Η μελέτη αυτή εξεδόθη στα τέλη του 2009. Οφείλουμε ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στους ανθρώπους που δώρισαν το ΚΝΣ τους όταν πέθαναν (από άλλη αιτία) κατά τη διάρκεια υποτροπής ώστε να γίνει αυτή η μελέτη, που αποτελεί μια βόμβα στα θεμέλια της αυτοάνοσης θεωρίας και όλου του ερευνητικού γίγνεσθαι στον κόσμο της ΣΚΠ. Αν αποδειχτεί η αιτιατικότητα της ΧΕΝΦΑ στη ΣΚΠ, κάτι που οι παραπάνω ενδείξεις υποστηρίζουν, ίσως αποτελέσει και την ταφόπλακα της αυτοανόσου θεωρίας.