Το παρακάτω άρθρο είναι περίληψη εργασίας των Michael H. Barnett και John W. Prineas με τίτλο "Υποτροπιάζουσα Πολλαπλή Σκλήρυνση: Παθολογία των Νεοσύστατων Εστιών". Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Annals of Neurology στις 23 Φεβρουαρίου 2004. Τα δεδομένα της εργασίας αμφισβητούν την αυτοάνοση προέλευση της πολλαπλής σκλήρυνσης, και τούτο γιατί στηρίχθηκαν σε μελέτη εγκεφαλικού ιστού λίγες ώρες μόνο μετά από την υποτροπή ασθενούς.
Ο ασθενής ήταν μία δεκατετράχρονη κοπέλα που πέθανε δεκαεφτά ώρες μετά την έναρξη της υποτροπής. Ο θάνατος από πολλαπλή σκλήρυνση είναι γενικά σπάνιος, στην προκειμένη περίπτωση όμως επλήγη η περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με ζωτικές λειτουργίες (αναπνοή, κυκλοφορία του αίματος). Η σχετική εστία στον εγκέφαλο, λοιπόν, μετρούσε λιγότερο από μία ημέρα ζωής.
Οι Prineas and Barnett παρατήρησαν πως η μυελίνη στην περιοχή που επλήγη ήταν άθικτη, ενώ ταυτόχρονα δεν υπήρχε ένδειξη κυττάρων του ανοσοποιητικού στην περιοχή. Αντίθετα, τα ολιγοδενδροκύτταρα, τα οποία είναι υπεύθυνα για την παραγωγή μυελίνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα, ήταν νεκρά. Η τροφική αλυσίδα, που στηρίζει τη μυελίνη, πεθαίνει, και ως εκ τούτου φθίνει και η μυελίνη. Τί είναι αυτό που οδηγεί στον θάνατο των ολιγοδενδροκυττάρων;
Το ερώτημα δεν απαντάται στην παρούσα εργασία, είναι σημαντικό όμως πως τέθηκε εξ αρχής: η πολλαπλή σκλήρυνση ενδεχομένως δεν είναι αυτοάνοση. Το ανοσοποιητικό ενεργοποιείται, προφανώς, σε δεύτερη φάση ώστε να συλλέξει τη ζημιά που έγινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου