Placebo Effect

Σύμφωνα με άρθρο του Barry S. Oken (Department of Neurology, Oregon) σχετικά με το φαινόμενο πλασέμπο, τις κλινικές του όψεις και τη νευροβιολογία, η προσδοκία, εκ μέρους του ασθενή, για βελτίωση μπορεί να επηρεάσει τα αποτελέσματα ακόμη και ενεργής επέμβασης, η δε επίδραση δύναται να είναι μεγαλύτερη όταν πρόκειται για καινοτόμο επέμβαση.

http://brain.oxfordjournals.org/content/131/11/2812.full.pdf+html

Η θεώρησή του είναι άκρως σχετική με τη φιλολογία γύρω από το φαινόμενο πλασέμπο, που μπορεί να δικαιολογεί, κατά την άποψη κυρίως Νευρολόγων, την βελτίωση σε συμπτώματα ασθενών μετά από αγγειοπλαστική επέμβαση.

Ωστόσο, και σύμφωνα με παλαιότερη αρθρογραφία σχετικά με το φαινόμενο πλασέμπο (1997), η πολλαπλή σκλήρυνση είναι μία πάθηση που, ως τέτοια, επιδέχεται δράση τύπου πλασέμπο έως και 73% - προφανώς η αρθογραφία αναφερόταν τότε στη φαρμακευτική ή άλλη εναλλακτική αντιμετώπιση της νόσου.

http://www.jclinepi.com/article/S0895-4356%2897%2900203-5/abstract

Το βέβαιο είναι πως η παρακολούθηση ενός ασθενούς πρέπει να επεκτείνεται σε μεγάλο χρονικό διάστημα, για να αποκλειστεί η δράση πλασέμπο, η οποία, λογικά, θα πρέπει να φθίνει με τον χρόνο, όσο ο ασθενής απομακρύνεται από την αρχική στιγμή της επέμβασης.  Υπό αυτή την έννοια, παύση της επιδείνωσης της πολλαπλής σκλήρυνσης σε ασθενείς που υποβλήθηκαν πριν τουλάχιστο έξι μήνες σε αγγειοπλαστική επέμβαση δε νομίζω πως δικαιολογείται ως πλασέμπο.  Σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη οξυγόνωση του εγκεφάλου μετά την αποκατάσταση της φλεβικής ανεπάρκειας είναι γεγονός.

Η φιλολογία για το φαινόμενο πλασέμπο δε σταματάει εδώ.  Το φαινόμενο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1955 από τον Henry K. Beecher, και στην κλασική αυτή μελέτη βασίστηκε η βιβλιογραφία για τις επόμενες μελέτες πλασέμπο.  Πρόσφατα όμως, μελετητές επιδημιολογίας που ξαναδιάβασαν την αρχική του εργασία βρήκαν λάθη μεθοδολογικά και παραλείψεις που θα αρκούσαν να χαρακτηρίσουν το φαινόμενο πλασέμπο έναν μύθο.

http://www.jclinepi.com/article/S0895-4356%2897%2900203-5/abstract

Μία άλλη μελέτη, σχετική με την πολλαπλή σκλήρυνση, περιγράφει ένα ιδιαίτερο φαινόμενο που συνοδεύει την πάθηση στις αρχικές της εκδηλώσεις, με τίτλο "regression to the mean" - δηλαδή υποχώρηση στον μέσο όρο.  Αυτό το φαινόμενο περιγράφει ασθενείς με έντονη δραστηριότητα της νόσου, οι οποίοι, συν τω χρόνω, εκδηλώνουν όλο και λιγότερα φαινόμενα της νόσου.  Αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό στα πρώτα στάδια της ασθένειας (και πλέον πολλά θα συνηγορούσαν υπέρ του, όπως ένα καλό παράπλευρο φλεβικό δίκτυο).  Αυτοί οι ασθενείς με έντονη αρχική δραστηριότητα της νόσου είναι, ταυτόχρονα, αυτοί που επιλέγονται για τις κλινικές δοκιμές των φαρμάκων.  Αν αυτοί, φυσιολογικά, όπως περιγράφει το φαινόμενο, βιώνουν υφέσεις της νόσου και επιστρέφουν, έτσι, από high disease activity στον μέσο όρο, δε θα μπορούσε το δείγμα τους να χρησιμοποιηθεί από φαρμακευτικές εταιρείες ως επιχείρημα υπέρ των φαρμάκων;   Το σχετικό φαινόμενο περιγράφει Νευρολόγος εδώ:

http://msj.sagepub.com/content/12/6/826.abstract