Η Μεταφυσική μίας Ασθένειας

Όλο το οικοδόμημα της δυτικής μεταφυσικής στηρίχθηκε στον Πλάτωνα και την πίστη του στον κόσμο των ιδεών:  μία περιοχή της γνώσης που βρίσκεται πέραν της νόησης, πέρα από αυτά που ο εγκέφαλος μπορεί να συλλάβει.  Μία υπερβατική περιοχή, στην οποία χωρούν αόρατες δυνάμεις, όπως ο Θεός, και αντιλήψεις, τις οποίες θεωρεί ο φιλόσοφος εξωκοσμικές, π.χ.  αντικειμενική πραγματικότητα.

Η μεταφυσική του θεωρείται υπεύθυνη σήμερα για πολλά από τα αδιέξοδα της φιλοσοφίας: υπάρχει πραγματικότητα πέρα από αυτή που αντιλαμβάνεται το υποκείμενο; Υπάρχει ένα ανώτερο Ον, αναγκαστικά έξω από την ανθρώπινη αντίληψη;

Ο Πλάτωνας ήταν ο πρώτος δυιστής, καθώς ξεχώριζε τη μορφή από το περιεχόμενο των ιδεών του.  Ο Χριστιανισμός άντλησε από τους πλατωνικούς δυισμούς για να μιλήσει για σώμα και ψυχή, η δε επιστήμη, αν και ασχολείται με τη φυσική των πραγμάτων και όχι τη μετα-φυσική, έχει κατά καιρούς υποπέσει σε γνωσιολογικά μεταφυσικά λάθη.

Η λαϊκή σοφία λέει πως όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο εύκολα πιστευτό γίνεται.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας μελετάται πάνω από έναν αιώνα.   Οι χαρακτηρισμοί που της έχουν προσάψει είναι αυτοί της "γνωστής άγνωστης" ή της "μοιραίας πρωταγωνίστριας" ή "της φίλης που συγκατοικεί μαζί μου".  Υπάρχει κάποιος Άλλος μέσα στο σώμα που τα προκαλεί αυτά, κάποια ενορχηστρωμένη λευκο-επίθεση ή αρνητική ενέργεια (σε αντιδιαστολή με τη θετική, που όλοι θέλουμε); Όχι.  Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για ένα ζευγάρι κακοφτιαγμένων φλεβών.

Οποιαδήποτε μεταφυσική αντίληψη για την ασθένεια δεν είναι απλά αδιάφορη, αλλά κάνει και κακό: αποπροσανατολίζει την έρευνα από φυσικές εξηγήσεις και πατάει στο εύκολο σκαλοπάτι που λέγεται φόβος (των ασθενών) για να δώσει ύψος σε ένα εξαιρετικά κερδοφόρο μάρκετινγκ φαρμάκων.

Είναι αλήθεια πως οι εξηγήσεις στα πράγματα είναι φυσικές και μόνο, και οι Νευρολόγοι λογικά συμμερίζονται την άποψη αυτή.  Οι φυσικές επιστήμες πορεύονται πάνω σε ένα μοντέλο:

υπόθεση-πείραμα-παρατήρηση-συμπέρασμα-επαλήθευση

Κάθε φυσική γνώση ξεκινάει ως υπόθεση, δοκιμάζεται στην πειραματική της φάση, αξιολογείται, και τα συμπεράσματά της πρέπει  κάθε φορά  που αναπαράγονται να δίνουν τα ίδια αποτελέσματα.

Υπό αυτή την έννοια, ζητάμε από τον Ζαμπόνι τυφλές κλινικές μελέτες, να διαπιστώσουμε εάν το CCSVI εντοπίζεται, από ανεξάρτητους ακτινολόγους, αυστηρά και μόνο στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, όπως λέει η θεωρία του.

Ορθόν.  Χρειάζονται κλινικές μελέτες.  Διερωτηθείτε όμως: τί είδους κλινικές μελέτες ήταν αυτές που "συμπέραναν" πως τα CRABs (Copaxone, Rebif, Avonex, Betaferon) είχαν σταθερά αποτελέσματα σε όλα τα υποκείμενα που δοκιμάστηκαν;  Κάθε ένας που παίρνει Αβονέξ έχει τα ίδια αποτελέσματα με οποιονδήποτε άλλον παίρνει αυτό το φάρμακο;  Όχι.  Δε θα έπρεπε, με την ίδια λογική, αν η σκλήρυνση είναι αυτό που η ισχύουσα επιστήμη νομίζει πως είναι, τα φάρμακα να βοηθάνε όλους τους ασθενείς, και όχι μόνο μερικούς;  Ναι, θα έπρεπε.

Αυτό όμως δε συμβαίνει.  Και ξέρουμε ποιά είναι η συνηθέστερη δικαιολογία: δε φταίει το φάρμακο.  Έτσι είναι η σκλήρυνση.  Απρόβλεπτη, και κακοήθης.  Εδώ αρχίζει ξανά η πλατωνική μεταφυσική: ορίζουμε τη σκλήρυνση ως κάτι άγνωστο και την ταυτίζουμε με μία εικόνα που δεν υπάρχει.  Πού είναι το ανοσοποιητικό που κάνει τις επιθέσεις, αφού ποτέ δεν το είδε κανείς εκεί να κάνει όντως αυτό τη ζημιά; Γιατί εθελοτυφλούμε στην εικόνα του σιδήρου, την πλέον φυσική εξήγηση;  Γιατί θεωρείται επιστημονικό να διαδίδεις μία θεωρία, την αυτοάνοση, και τα φάρμακά της, τα ανοσοτροποποιητικά, όταν δεν έχεις αποδείξεις ούτε συμπεράσματα που μπορείς να αναπαραγάγεις επί τούτου;

Όσο φυσικές εξηγήσεις όπως το CCSVI στέκουν καλύτερα στην αλληλουχία υπόθεση-πείραμα-συμπέρασμα για την πολλαπλή σκλήρυνση, η άποψή μου για το αυτοάνοσο μοντέλο είναι ίδια με την άποψη του Stephen Hawking, του φυσικού που ρωτήθηκε επίσης για τη μεταφυσική:

Δημοσιογράφος: -Πιστεύετε στον Θεό;

St. Hawking: -Δεν τον χρειάζομαι ως υπόθεση.  Το σύμπαν μου εξηγείται και χωρίς Αυτόν/αυτόν.