Ας αυτοαναλυθούμε

Στις 13 Γενάρη πέρασαν δύο χρόνια από τότε που συστάθηκε αυτό το μπλογκ.  Νομίζω ορθά προέκυψε η ανάγκη, το 2011, να υπάρχει ένας ιστοχώρος αποκλειστικά για τη ΧΕΝΦΑ στα ελληνικά, για όλους εκείνους τους ασθενείς (είναι πολλοί) που δε μπορούν να διαβάζουν ξενόγλωσσες επιστημονικές εργασίες ή δεν έχουν την καθαρή όραση/σκέψη να τις κατανοήσουν.  Ο σκοπός μου/μας ήταν η παροχή πληροφοριών, σίγουρα όχι ξεκομμένων και από ένα ειλικρινές αίσθημα συμπόνοιας: i've been in your shoes, you've been in mine.

Στο μπλογκ προσέρχονται περίπου 208 μοναδικοί χρήστες καθημερινά, νούμερο μεγαλύτερο από το περσινό, οι οποίοι προτιμούν κυρίως τις βραδινές ώρες 11 έως 12 και διαβάζουν πολύ συχνά το φόρουμ, το οποίο έχει τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από όλες τις σελίδες.  Από τα λοιπά άρθρα μας, με εξαίρεση τα προσωπικά μηνύματα και την αρχική σελίδα, τα πέντε πιο συχνά αναγνωσμένα είναι:

1.  Ο Dr. Franz Schelling απαντά σε ερωτήσεις του ccsvitalk

2. Δίαιτα κατά της θρόμβωσης και της φλεβικής ανεπάρκειας

3.  Συχνές ερωτήσεις/ευρετήριο όρων

4.  Σύνδρομο διαμερίσματος

5.  Ημερολόγιο Καταστρώματος

Η τάση αυτή επιβεβαιώνει την προσέλευση νέων μελών στο μπλογκ, αφού περισσότεροι ενδιαφέρονται να μάθουν τί είναι ΧΕΝΦΑ και ποιά η προσωπική περιπέτεια μίας ασθενούς, ενώ εμπιστεύονται τις περιγραφές του Dr. Schelling.  To "σύνδρομο διαμερίσματος" είναι επίσης δικό του άρθρο, και αφορά μάλλον τους παλαιότερους πεπειραμένους αναγνώστες, των οποίων η παρουσία είναι σταθερά ευχάριστη εδώ.  Το άρθρο για τη θρόμβωση και τη δίαιτα μου θυμίζει την έτερη όψη του 2012: όσο περισσότερες επεμβάσεις γίνονται, τόσο θα προκύπτουν και νέες επιπλοκές ή πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά.

Τί πληκτρολογούν οι αναγνώστες στη μηχανή αναζήτησης; Βασικά πράγματα, όπως τη λέξη "ccsvi" και "χενφα", "οπτική νευρίτιδα", "εγκεφαλική ατροφία" και "μυελίνη", όροι αναζήτησης που αφορούν πάλι μάλλον νέους αναγνώστες.  Στην πρώτη πεντάδα φιγουράρει, βέβαια, και ο όρος "σύνδρομο διαμερίσματος".

Το μπλογκ έκανε μία μικρή (μικρούτσικη) κοιλιά τους τελευταίους μήνες, λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου της γράφουσας, γεγονός που δεν είναι και έλλειψη ενδιαφέροντος, σας βεβαιώνω, αν και οφείλω να παραδεχτώ δύο τινά: α) επειδή νιώθω πως απώλεσα τον επείγοντα χαρακτήρα των συμπτωμάτων και της φλεβικής όψης του CCSVI, στέκομαι μάλλον λιγότερο ενεργητικά απέναντι στο θέμα, και β) επειδή είδα ιστορίες επεμβάσεων με όχι πάντα επιθυμητά αποτελέσματα, είμαι λιγότερο ανέμελη στο κομμάτι της αγγειοπλαστικής πλέον.  Προσωπικά, η ανακάλυψη του CCSVI μου έκανε ένα τεράστιο καλό και ένα αδιόρθωτο κακό: αφενός εμπιστευόμενη τον Sclafani νιώθω πως έκανα ό,τι καλύτερο για να σώσω χρόνια/σώμα/ποιότητα ζωής, αφετέρου έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στο ιατρικό κατεστημένο φορ έβερ, και άντε να βγάλεις τα γεράματα έτσι.  Θα γίνω μία ξινή ξεροκέφαλη γιαγιά, και τα εγγόνια/παιδάκια του μέλλοντος θα αγανακτούν που δεν ακούω τον γιατρό "για το καλό μου", γιατί ποτέ κανείς δε θα καταλάβει σε ποιά θέση ακριβώς βρεθήκαμε και πώς βρήκαμε το "καλό μας" το 2011: τη θέση αυτού που πόνεσε από νωρίς, που μετά έπρεπε να γκρεμίσει τον γίγαντα της νευρολογίας όταν όλοι οι άλλοι τον επευφημούν, και μετά να κάνει και τον γύρο, ναι, τον γύρο, του κόσμου για να επιβιώσει.

Αν είσαι ο διακοσιοστός ένατος νέος αναγνώστης που θα μπει σήμερα, να ξέρεις πως θα είμαι εδώ άλλη μία χρονιά να σου μεταφράζω τον "δρόμο" και το "ταξίδι".