18

Διπλό ποστ σήμερα.  Όχι χωρίς λόγο, αφού είναι 18 Σεπτέμβρη.

Το σύμπαν συνωμότησε.  18 Ιούλη 2009 γεννήθηκε ο γιος μου.  18 Οκτώβρη 2009 έπαθα την πρώτη υποτροπή.  18 Γενάρη 2010 τη δεύτερη.  18 Μάρτη 2011 πέτυχε η αγγειοπλαστική.  Όταν μου πρόσφεραν ημερομηνία, για τα στεντ, την 18η Αυγούστου, είπα ναι.

Πέρασε ο μήνας αγωνίας, τα στεντ είναι στη θέση τους, τα νιώθω ελάχιστα, μόνο αν κουραστώ ή κάνω απότομη κίνηση, δεν έχω μετανιώσει μέχρι στιγμής που τα έβαλα, ελπίζω να λέω το ίδιο και στο μέλλον.  Είχα μπελάδες με τα Pradaxa, το έγραψα και νωρίτερα, την έβγαλα κυρίως με ασπιρίνη και σχετική ξεκούραση.

Σχετική μόνο, γιατί ξεκίνησα δουλειά, λύκειο, μαθητές, εφηβεία, 400 παιδιά σε ένα σχολείο, φασαρία, αλλά επιτέλους έχω άλλα προβλήματα στο οπτικό μου πεδίο: φέρατε βιβλία; Κώστα πόσες φορές θα αλλάξεις καρέκλα;  Αποστόλη, έκθεση ζήτησα, όχι ερωτική εξομολόγηση.  Και λοιπά, και λοιπά.  Έχει πλάκα να δουλεύεις με σχεδόν δεκαοκτάχρονα.  Εγώ δεν ήμουν τόσο χαρούμενο δεκαοκτάχρονο, για υπο-θαλαμικούς λόγους, οπότε το απολαμβάνω τώρα.

Να καταθέσω ξανά, με χαρά, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για την ανακάλυψη του CCSVI, πως αυτό το πλασέμπο που λέγεται επέμβαση δουλεύει.  Μετά την πρώτη επέμβαση, 18-3-2012, δεν έπαθα νέα υποτροπή.  Σημειώθηκε επιδείνωση παλαιότερου επεισοδίου (διπλωπίας) δεκατέσσερις μήνες μετά, και ακολούθησε εκ νέου διάγνωση και αγγειοπλαστική.  Υπήρχε πάντα ένα έλλειμμα διπλωπίας, ζάλης και μειωμένης οπτικής οξύτητας στο αριστερό μάτι, αλλά το τελευταίο βοηθήθηκε από τα στεντς.  Ποιός θα μου έλεγε πως, για αυτό που συμβαίνει πάνω στο οπτικό νεύρο, ευθύνεται και μία φλέβα κάτω αριστερά στο νεφρό;

Στην MS έχουμε μάθει κυρίως να χάνουμε, και μάλιστα απροσδόκητα, και όχι να κερδίζουμε.  Φοβάμαι να πιστέψω τις καλές προγνώσεις.  Ας ελπίσω μόνο να ξεμπέρδεψα με τον κύκλο του 18 και να περάσω επιτέλους στο επόμενο στάδιο: μία ενηλικίωση στη γνώση του "τί είχα", με περισσότερες βεβαιότητες και λιγότερους φόβους.  Είναι ωραίο να μεγαλώνουμε, και να μεγαλώνουμε γεροί.

Rain in Manhattan, no 18.