Dr. Chaudhuri: "λίγοι γιατροί μπορούν να σκεφτούν έξω από την αυτοανοσία".

O Dr. Chaudhuri είναι Καθηγητής Νευρολόγος του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης.  Δείτε πώς σχολίασε, το 2005, την τότε απόφαση του NICE να θεωρήσει εγκεκριμένες θεραπείες για τη σκλήρυνση κατά πλάκας τις αζαθιοπρίνη και μιτοξανδρόνη και όχι, π.χ., το υπερβαρικό οξυγόνο, το οποίο, ενώ έχει αποδείξει σημαντικά οφέλη ήδη από τη δεκαετία του 80, δεν διαδίδεται, μάλλον γιατί δεν ταιριάζει στην αυτοάνοση θεώρηση της σκλήρυνσης.

Treatment of multiple sclerosis: beyond the NICE guidelines

Οι αναπηρίες στη σκλήρυνση οφείλονται στον νευροεκφυλισμό, συνεπώς έχει λίγο νόημα να στοχεύεις στο ανοσοποιητικό σύστημα, εκτός αν έχεις ενδείξεις πως αυτό δουλεύει.  [...] Γιατί θα πρέπει ένας ασθενής με σκλήρυνση να λαμβάνει ανοσογλοβουλίνες, μία ακριβή θεραπεία με περιορισμένη διαθεσιμότητα, όταν αυτή η θεραπεία δεν έχει επίδραση στην προοδευτική αναπηρία; Όταν ένας δεκαεξάχρονος ασθενής με προοδευτική σκλήρυνση γίνεται δεκαοκτώ, πόσο άνετα νιώθει ο νευρολόγος του να του συστήσει μιτοξανδρόνη, ένα αντικαρκινικό φάρμακο που χρησιμοποιείται υπό όρους, και να τον συμβουλεύσει να αποδεχθεί το ρίσκο της καρδιοτοξικότητας ή της λευχαιμίας, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο στειρότητας και μετάλλαξης του DNA στις γυναίκες ασθενείς, όταν δεν υπάρχει ένδειξη πως η μιτοξανδρόνη προστατεύει από τον νευροεκφυλισμό;

 Ο Dr. Chaudhuri ξεκαθαρίζει πως πρωταρχικός στόχος στη σκλήρυνση θα πρέπει να είναι τα νευροπροστατευτικά φάρμακα, και αμέσως επόμενος η βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών από συμπτώματα όπως η κόπωση, η κατάθλιψη, ο πόνος.  Επικρίνει σφοδρά τόσο την αυτοανοσία, όσο και τα φάρμακά της.  Ο νευροεκφυλισμός και η εγκεφαλική ατροφία δεν είναι ανάλογα της απομυελίνωσης, σχολιάζει, και προτείνει πως η σκλήρυνση είναι μεταβολική διαταραχή.

Δεν προκαλεί, συνεπώς, έκπληξη το γεγονός πως ανοσοτροποποιητικές προσεγγίσεις, οι οποίες έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στην ΕΑΕ, έχουν αποτύχει να αλλάξουν τη χρόνια προοδευτική αναπηρία που είναι τυπική της σκλήρυνσης.  Τίθενται σοβαρά ζητήματα σχετικά με το κόστος και το όφελος της θεραπείας, τις βραχύχρονες και μακρόχρονες παρενέργειες, και υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με τη βέλτιστη διάρκεια αυτών των ανοσοτροποποιητικών θεραπειών.  Βασικά, αυτές οι θεραπείες δεν έχουν αξιολογηθεί αν μπορούν να σταματήσουν τον νευροεκφυλισμό και την ατροφία, ωστόσο συνίστανται και για μακρόχρονη χρήση.  Αυτό, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί ένα παράδειγμα συλλογικής αποτυχίας του ελέγχου θεραπειών, η χρήση των οποίων προωθείται από φαρμακοβιομηχανίες.

Ο Dr. Chaudhuri αφιερώνει μία παράγραφο για να μιλήσει για αγγειακούς παράγοντες κινδύνου στη σκλήρυνση, συμβουλεύοντας τους ασθενείς να σταματήσουν το κάπνισμα και να λαμβάνουν στατίνες, πολυακόρεστα λιπαρά οξέα, και αντιοξειδωτικά όπως το συνένζυμο Q 10.  Αναφέρεται σε κάποια σπάνια συμπτώματα της σκλήρυνσης (ίσως η θεωρία του CCSVI και η υπόθεση των συμπιέσεων να μπορούν να τα εξηγήσουν), όπως ο παροξυσμικός (βίαιος και μετά μανίας) βήχας, το παροξυσμικό κλάμα, το παροξυσμικό γέλιο, ο παροξυσμικός λόξυγκας, η παροξυσμική φαγούρα.  Δεν αφορούν την πλειοψηφία των ασθενών, αλλά υπάρχουν, κυρίως σε αυτούς που έχουν ξεπεράσει τη δεκαετία με τη νόσο, και συνδέονταν, λαθεμένα, με τη συναισθηματική αστάθεια των ασθενών (κυρίως το ασταμάτητο κλάμα ή γέλιο).

Αυτές τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, και σε κάποιο πάνελ δημοσιογράφων, ο Δ/ντης της οικονομικής στήλης της "Ναυτεμπορικής" είχε την ευαισθησία να αναφερθεί και στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, ως ασθενείς που μπορεί να συνεχίζουν να πεθαίνουν και αύριο και μεθαύριο, και όλες τις μέρες του χρόνου που τα φάρμακα δε θα είναι στο επίκεντρο της τηλεόρασης.  Είμαι σίγουρη πως δε γνωρίζει το μέγεθος της αποτυχίας που χαρακτηρίζει τα φάρμακα της MS, αλλά γνωρίζει ως παρατηρητής αυτήν την αλήθεια που δεν παραδέχονται οι νευρολόγοι, σε αντίθεση με τον Chaudhuri: oι ασθενείς θα συνεχίσουν να υποφέρουν και να επιδεινώνονται, οι ασθενείς μπορεί και να πεθαίνουν.