Αγγειοπλαστική στην πολλαπλή σκλήρυνση

Η συντηρητική άποψη θα έλεγε πως η αγγειοπλαστική προσφέρει ανακούφιση από συμπτώματα - αυτά που συνήθως αναφέρουν οι ασθενείς ως βελτιωμένα μετά είναι η κόπωση, η συχνουρία, η ισορροπία, οι πονοκέφαλοι και η ζάλη.  Η πιο αισιόδοξη άποψη θα έλεγε πως η αγγειοπλαστική παύει την επιδείνωση οριστικά, εκτός από το ότι ανακουφίζει από συμπτώματα - βλέπε Dr. Schelling.  Οι περισσότεροι Επεμβατικοί είναι κάπου στη μέση και προσπαθούν να καταλάβουν πώς ακριβώς συμβάλλει το CCSVI στην MS.  Κάποιοι ανάμεσά τους σωστά λένε πως δεν τους ενδιαφέρει η MS, μία "απομυελινωτική νόσος αγνώστου αιτιολογίας", αλλά η Χρόνια Εγκεφαλονωτιαία Φλεβική Ανεπάρκεια ως ανεξάρτητο σύνδρομο.  Οι νευρολόγοι δε δέχονται καν πως υπάρχει θέμα φλεβικής ανεπάρκειας, ακόμη και αν υπάρχουν "στενώσεις".  Η προσωπική μας εικασία σε αυτό το blog είναι πως μένει να αποδειχθεί ότι μία είναι η νόσος, το CCSVI, και δεν υπάρχει MS άνευ αυτής, αλλά το CCSVI έχει βαθμούς σφοδρότητας και συμπτωματολογίας.

Μέχρι τότε, οι επεμβάσεις θα πληθαίνουν, γιατί οι γιατροί "βιώνουν" τις βελτιώσεις των ασθενών τους:

“I’ve had a patient in my office who could barely walk and was using a cane, but three months later, she comes back for a follow-up visit with no cane and wearing high heels,” said Meridith J. Englander, MD. “It was a big deal to her.”

"Είχα μία ασθενή στο γραφείο μου που περπατούσε ελάχιστα και χρησιμοποιούσε μπαστούνι, αλλά τρεις μήνες μετά επιστρέφει για το τσεκ απ της χωρίς το μπαστούνι και φορώντας ψηλοτάκουνα παπούτσια", λέει η γιατρός Englander, αναφερόμενη στην επίδραση της αγγειοπλαστικής.

Angioplasty for multiple sclerosis

Δε βελτιώνονται όλοι οι ασθενείς, είναι αλήθεια.  Αλλά δεν κάνουν όλοι οι γιατροί την ίδια αγγειοπλαστική.  Το έτερο θετικό που κατακτούμε με τις επεμβάσεις είναι τεχνικές γνώσεις, χωρίς τις οποίες δε θα μπορούσε να σχεδιαστεί μία τυφλή κλινική μελέτη και να δώσει τα πολυπόθητα αποτελέσματα.  Ερωτήματα όπως "ποιά στένωση είναι προβληματική", "ποιές φλέβες ψάχνω", "πόση πίεση ασκώ με το μπαλόνι", "ποια διαστολή θεωρώ ικανοποιητική", "τί αντιθρομβωτική αγωγή δίνω" δεν έχουν απαντηθεί ακόμη ως μέρος ενός ενιαίου πρωτόκολλου επεμβατικής φλεβογραφίας και πλαστικής, με αποτέλεσμα να ποικίλλουν οι τεχνικές των γιατρών και οι βελτιώσεις των ασθενών.

Όμως, χάρη στις επεμβάσεις που έγιναν χθες υπάρχουν δεδομένα σήμερα για να γίνει μία σωστή μελέτη αύριο και να δείξει, επιτέλους, πόσο μακριά από το placebo βρίσκεται η αλήθεια.

Researchers also acknowledged concerns about the symptom improvement being attributed to the placebo effect, which has not been considered in existing research but certainly is a possibility in a treatment where approximately 40% of recipients did not benefit from treatment.

Το νούμερο αυτό αφορά έρευνα του Dr. Ferral (Illinois), ο οποίος κατέγραψε βελτιώσεις μόνο στο 55% των ασθενών του, και αναρωτιέται αν μπορεί αυτό το νούμερο να αποδοθεί σε πλασέμπο, όταν αρκετοί δε βιώνουν βελτιώσεις.  Ενώ είμαι βέβαιη πως βελτιώσεις τύπου συχνουρίας, για παράδειγμα, δε γίνεται να αποδοθούν σε πλασέμπο, βλέπω καλοπροαίρετα τον σκεπτικισμό των Επεμβατικών που ασχολούνται με το CCSVI και τον αντιπαραβάλλω με τις αφοριστικές δηλώσεις νευρολόγων ή το 33% ωφελείας της ιντερφερόνης: αν το 55% της αγγειοπλαστικής είναι πλασέμπο, τί είναι το 40% του ρεμπίφ?

Συγκρίνω ανόμοια πράγματα, ναι.  Η αλήθεια είναι πως δεν πήρα ποτέ φάρμακα, και έτσι δε μπορώ να κρίνω από εμπειρία, παρά μόνο από βιβλιογραφία.  "Πήρα" όμως μπαλονάκι και δε μπορώ να φανταστώ ότι 14 μήνες μετά είμαι ακόμη στο πλασέμπο.  Αν δούλεψε το μπαλονάκι, σημαίνει ότι είχα CCSVI, ότι το CCSVI είναι υπαρκτή παθολογία.  Όμως αυτά πάνω στα οποία δούλεψε το μπαλονάκι είναι αυτά που οι νευρολόγοι είχαν αποδώσει στην MS.  Τί είχα τελικά;