Overcoming the monster

Κι όμως, όλες οι ιστορίες, τα έπη, και τα παραμύθια που διαβάσατε στη ζωή σας αναλύονται σε εφτά βασικές πλοκές:

Overcoming the monster: ο ήρωας είναι απέναντι στο κακό και προσπαθεί να το καταστρέψει.

Rags to riches: ο ήρωας ξεπερνάει το φτωχό του περιβάλλον και κατακτά την ευτυχία.

The Quest: ο ήρωας, μόνος ή με συντρόφους, μαθαίνει για την ύπαρξη ενός σπάνιου θησαυρού, και ξεκινάει να τον βρει.

Voyage and Return: ο ήρωας περιπλανάται, και γυρίζει σπίτι ωριμότερος.

Comedy: μέσα από περιπέτειες, αυτός και αυτή σμίγουν ευτυχισμένοι.

Tragedy: ο ήρωας πέφτει, είναι ο ίδιος ο "κακός".

Rebirth: ο ήρωας αναγνωρίζει τα λάθη του και τα διορθώνει, πριν είναι αργά.

(Από το βιβλίο του Christopher Booker, The Seven Basic Plots).

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι οι ιστορίες που επιλέγουμε να διαβάζουμε ξανά και ξανά έχουν αυτή την πλοκή που συναντήσαμε μέσα στη στενή μας οικογένεια, όπως και ότι η MS, που ξεκίνησε ως ένα βιβλίο με βέβαιη πτώση, φθορά και εξαθλίωση, έκανε ένα αναπάντεχο twist στη σελίδα 2009.

Τουλάχιστο, αυτή είναι η προσωπική μου ανάγνωση.  Αν με ρωτήσετε αν πρέπει να ηρωοποιούμε τους ασθενείς με MS, θα σας πω κατηγορηματικά όχι.  Αφενός γιατί αυτή η τάση γεννήθηκε στην αυτοάνοση εποχή όταν, ελλείψει θεραπείας, έπρεπε να ενισχυθεί η ψυχολογία των ασθενών πάσει θυσία.  Μιλούσαμε - πολλοί μιλάνε ακόμη - για ασθενείς "ήρωες", όταν κατά βάθος αυτό που θα ήθελαν πάνω από όλα οι "ήρωες" είναι να τελειώνει το βιβλίο και να γυρίσουν σε μία ήρεμη και βαρετή και ταχτοποιημένη ζωή.  Ξέροντας εκ των προτέρων πως ελάχιστοι ασθενείς θα μπορούσαν να "νικήσουν" την MS, η κοινωνία γιατρών και πολιτών και λοιπών ασθενών τους παρουσιάζει ως ήρωες που μάχονται τις ανυπέρβλητες περιστάσεις.  Κατά κάποιο τρόπο, η ηρωοποίηση έκανε την αναπηρία κομματάκι πιο υποφερτή.  Εμπλέκονται, βέβαια, και θρησκευτικά συμπλέγματα σε όλο αυτό - πως, όσο πιο πολύ υποφέρει κανείς, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή.  Όμως θέλω να τονίσω και να επιμείνω πως δεν ήμασταν/είμαστε ήρωες.  Υπήρξαμε παραπλανημένοι.  Κανείς δεν είναι ήρωας, αν δεν ξέρει ποιό ακριβώς "τέρας" μάχεται.  Είναι θύμα και παραπλανημένος.  Αυτό υπήρξαμε.

Το twist έγινε, για όσους κατάφεραν να φτάσουν στη σελίδα 2009 και να καταλάβουν την ανατροπή, χωρίς να χαθούν στη νευρολογική μετάφραση αυτής.  Εντάξει, δεν είναι λίγοι αυτοί οι αναγνώστες, αλλά δυστυχώς δεν είναι οι πολλοί.  Δεν είναι οι σύλλογοι, δεν είναι οι γιατροί.

Δε μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος όσων δεν έχουν κάνει την επέμβαση.  Θα ήθελα να έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες που τους αφορούν, και αυτός ήταν ο λόγος σύστασης αυτού του blog, αλλά δε μπορώ να τους πάρω από το χέρι, όσο και αν το θέλω, και να τους πω ότι πρέπει να αλλάξουν τρόπο ανάγνωσης.

Όμως μπορώ να μιλήσω ως μία από αυτές που άνοιξαν τις αμφιλεγόμενες φλέβες της.  Δε με παρακολουθεί κανένας νευρολόγος.  Αυτός που φαινόταν πως ήταν ο πρωταγωνιστής του βιβλίου μου, έφυγε, ή "πέθανε" στη σελίδα 2009 ή κάπου πήγε και ίσως δεν ξαναγυρίσει.  Μπήκαν πολλοί νέοι χαρακτήρες, και το κυριότερο: από το πουθενά, από τη σελίδα 2009 και μετά κάποιος μου έδωσε την πένα και είπε "γράψε μόνη σου τη συνέχεια".

Τί θέλεις;  Ταξίδι; Περιπλάνηση;  Κωμωδία;  Αν είσαι στην αρχή της νόσου, και λύσεις το CCSVI, υποψιάζομαι πως μπορείς να έχεις πολλά σενάρια πίσω, από αυτά που πριν είχαν πεθάνει.  Με μία διευκρίνηση πάλι: ούτε τώρα θέλω να είμαστε ήρωες.  Απλά τώρα είμαστε ενημερωμένοι και έχουμε, επιτέλους, την ευκαιρία να επιστρέψουμε σε μία ήσυχη, βαρετή, τακτοποιημένη ζωή.  Να μη σκεφτόμαστε την MS κάθε μέρα.

Να, μου πήρε έναν χρόνο και δύο μήνες μετά την επέμβαση για να κατακτήσω αυτή την "ικανότητα": δειλά δειλά, άρχισα να μη σκέφτομαι κάθε μέρα την MS.  Άρχισα να αποκτώ τα προβλήματα των συνηθισμένων ανθρώπων: το δωμάτιο θέλει βάψιμο, τα γεμιστά δεν πέτυχαν.  Και άρχισα να επιστρέφω στους στόχους που είχα αφήσει λειψούς παλιά, όταν ήμουν βέβαιη πως το μέλλον δεν έχει σημασία.

Λένε πως η ιστορία μπορεί να γραφτεί πενήντα χρόνια μετά την έλευσή της, για να υπάρχει ικανοποιητική απόσταση από και αντικειμενικότητα προς τα γεγονότα.  Κάποιοι εδώ πέρα κατάπιαμε την ιστορία πριν καλά καλά η κοινωνία την αντιληφθεί και τη χωνέψει: η πάλη με το τέρας, η περιπλάνηση μέχρι και σε άλλη ήπειρο, η αναγέννηση, η επιστροφή.  Τα εύχομαι σε όλους τους ασθενείς αναγνώστες, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως πρέπει να πάρουν την πένα στα χέρια τους.