38th VEITH Symposium

Από την Regula von Allmen, ιατρική ερευνήτρια, η οποία παρίστατο στο συμπόσιο της Νέας Υόρκης και μεταφέρει τις εντυπώσεις της από τη συνεδρία για το CCSVI.

Άρχων ομιλητής ο Paolo Zamboni με την εργασία του “How can duplex identify large vein stenosis: An enthusiast’s view”.  Ο Ζamboni υποστήριξε πως ενδοαυλιακές ανωμαλίες, όπως βαλβίδες, μεμβράνες και ιστοί, είναι ανιχνεύσιμες με τον υπέρηχο.  Ο Dr. Dake εξήγησε πως αυτές οι ανωμαλίες μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε μέσα στη φλέβα (προφανώς εννοεί όχι μόνο στη βαλβίδα), ενώ άλλος ένας Επεμβατικός, ο Claudio Rabbia από το Τορίνο, επέμεινε στη σημασία του IVUS για τη διάγνωση αλλά και επαλήθευση της αποκατάστασης.

Ανακοινώθηκε πως υπογράφηκε, και θα κυκλοφορήσει, πρωτόκολλο για την εξέταση με υπέρηχο.

Και η συσχέτιση του CCSVI με την MS? O Zamboni, μετά από συγκεντρωτικά αποτελέσματα 14 κέντρων, δίνει 70% συσχέτιση στους ασθενείς έναντι 10% της ομάδας ελέγχου.  Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής από τη Γαλλία, ο Jean Baptiste Ricco αμφισβητεί την ύπαρξη του CCSVI στη σκλήρυνση, θεωρώντας το πρώτο μία "ανατομική παραλλαγή" και όχι μία νέα ασθένεια.  Ο Dr. Mehta, με αναλυτικά αποτελέσματα από τη μελέτη της Albany, είπε πως, σε τεχνικό επίπεδο, 82 από τους 100 ασθενείς είχαν επιτυχημένη αγγειοπλαστική με βαθμό στένωσης στη σφαγίτιδα λιγότερο του 30%.  Χωρίς να σημειωθούν επιπλοκές ή θάνατοι, η επέμβαση κρίθηκε αποτελεσματική, αφού στους 4.5 μήνες βελτιώθηκαν η κόπωση, η ποιότητα ζωής αλλά και η επίδοση σε κινητική δοκιμασία (εικοσιπεντάλεπτο περπάτημα), ενώ πάνω από το 2/3 των ασθενών κατέγραψαν βελτιώσεις σε συμπτώματα σκλήρυνσης.  Ο Kieran Murphy, καθηγητής νευροακτινολόγος από το Τορόντο, φρόντισε να θυμήσει σε όλους τη δύναμη του πλασέμπο, στο οποίο αποδίδει ο ίδιος κάποια "εκπληκτικά" αποτελέσματα της αγγειοπλαστικής, αλλά και τη δύναμη παλαιότερων φερόμενων θεραπειών της σκλήρυνσης, όπως το τσίμπημα της μέλισσας και το υπερβαρικό οξυγόνο, που αποδείχτηκαν λαθεμένες.

Κακώς αναφέρει το υπερβαρικό οξυγόνο.  Να θυμήσω πως κλινικές δοκιμές με υπερβαρικό οξυγόνο του Fischer το 1983 έδωσαν καλά αποτελέσματα στην ανακούφιση ασθενών από συμπτώματα (έως και 72% βελτίωση), οι νευρολόγοι όμως θεώρησαν τότε πως το οξυγόνο μάλλον καταπνίγει με κάποιον τρόπο τη δράση του ανοσοποιητικού, και έτσι βοηθάει.  Επιπλέον την ίδια εποχή με τον Fischer ερευνόνταν η κυκλοφωσφαμίδη ως ανοσοκατασταλτικό, και ενώ το φάρμακο έδωσε μόνο 33% βελτίωση στους ασθενείς, το ενδιαφέρον των γιατρών στράφηκε σε αυτό, και όχι στο οξυγόνο, γιατί το φάρμακο ταίριαζε περισσότερο στην ορθόδοξη φαρμακευτική και αυτοάνοση αντιμετώπιση της σκλήρυνσης.

Και ναι, για τους συνέδρους του συμποσίου το ερώτημα παραμένει: υπάρχει στ' αλήθεια CCSVI?  Όμως για εμάς που, δύο χρόνια τώρα, βλέπουμε την ιστορία από τη θέση του παρατηρητή αλλά και βασικού πρωταγωνιστή, για εμάς είναι ξεκάθαρο πως υπάρχουν υπομελετημένες υποθέσεις, προκατειλημμένες οπτικές γωνίες και άσβεστα συμφέροντα.  Όπως είπε εύστοχα, και μέσα στην αφέλειά του, ο Dr. T J Murray, "αν προσφέρουμε την επέμβαση σε όλους, ποιοί θα μείνουν για τις κλινικές μελέτες μετά;"

Is CCSVI an entity and a subset of multiple sclerosis? – The jury is still out