Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Ελπίδα για νευροεκφυλιστικές και νευρομυϊκές ασθένειες

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι Επεμβατικός Ακτινολόγος, Αγγειοχειρουργός ή Καρδιολόγος για να υποστηρίξεις το CCSVI.  Ο Dr. David Jernigan εκφράζεται ανερυθρίαστα για το πόσο "ανενημέρωτοι" ("uninformed") είναι οι γιατροί που υποτιμούν το CCSVI, ενώ τονίζει πως το μέλλον ίσως αντικαταστήσει αυτά τα αρχικά με άλλα - Chronic Cerebrospinal Vascular Hypertension - μια που θεωρεί πως το σύνδρομο της αυξημένης ενδοκρανιακής φλεβικής πίεσης μπορεί να διερευνηθεί σε μία σειρά ανεξήγητες, μέχρι σήμερα, αθεράπευτες και αποκαλούμενες "ιδιοπαθείς" (άνευ οργανικής αιτίας) διαταραχές:




Traditionally in modern medicine, for at least five decades, the treatment of neuromuscular and neurodegenerative diseases has been limited only to the management of symptoms. A prognosis of slow, progressive worsening of symptoms of these diseases is all that conventional medicine can offer people with these conditions.


The term “Idiopathic” is attached to nearly every one of these diseases. Idiopathic means the cause of the disease is unknown. Multiple Sclerosis (MS) is idiopathic in its origins. Parkinson’s disease is idiopathic in its origins. Amyotrophic Lateral Sclerosis (ALS) is idiopathic. Migraines are idiopathic. Muscular Dystrophies are idiopathic. Chronic Fatigue, Fibromyalgia, Insomnia, and so many more conditions are essentially termed idiopathic.


The conventional medical success rate, meaning the actual dramatic or long-term improvement for the treatment of MS, ALS, MD, and Parkinson’s disease is zero percent.



Real Hope for Neurodegenerative and Neuromuscular Diseases

Ευθαρσώς υπενθυμίζει πως είναι μηδενικής αποτελεσματικότητας, μέχρι στιγμής, η θεραπευτική φαρέτρα για τις νευροεκφυλιστικές ασθένειες, καθώς η ιατρική δε μπορεί να αντιμετωπίσει μακροπρόθεσμα την επιδείνωση, παρά μόνο ίσως συμπτωματικά.


Αμέσως αντιπαραθέτει την προτροπή των ιατρών, προς τους ασθενείς με MS, να αποδεχτούν την ασθένειά τους και την αναπηρία, εφόσον τους διαφεύγει η αιτία της νόσου, με τα εκπληκτικά αποτελέσματα της αγγειοπλαστικής στην MS, επέμβαση που ακόμη λασπολογείται από την πλειοψηφία των γιατρών: το 40% των ασθενών έχουν εντυπωσιακές βελτιώσεις μετά την αγγειοπλαστική, το 35% έχουν μέτριες βελτιώσεις, το 20% δεν έχουν καμία βελτίωση, ενώ ένα 5% καταγράφει επιδείνωση (βραχύχρονη, που αντισταθμίζεται έξι μήνες μετά την επέμβαση).


Αντίθετα, λέει ο Dr. Jerning, το 100% των ασθενών που λαμβάνουν οποιαδήποτε αγωγή για την MS επιδεινώνονται στον χρόνο.


Ρίσκο ή ωφέλεια;  Σαφώς η ωφέλεια είναι μεγαλύτερη του ρίσκου στην αγγειοπλαστική.  Και εξηγεί:



Some successes of CCSVH are quite dramatic with reports of

a) Complete recovery after many years of paralysis and neuropathies
b) Restoration of physical and mental energy.
c) Clearness of thought and improved memory.
d) Complete disappearance of pains in every part of the body.
e) Improved vision and diminution of tinnitus (ringing in the ears).

“There is one case I witnessed recently of an MS patient who was legally blind in one eye, whose eyesight was restored to near normal vision during the intervention procedure.”




Προκαλεί ευθέως τους γιατρούς να ξανασκεφτούν το αν κάθε εστία στον εγκέφαλο ασθενών με MS είναι ταυτόσημη ενός νευρολογικού συμπτώματος ή, καλυτερα, δείχνει το αποτέλεσμα της αυξημένης φλεβικής πίεσης, με διαρροή ερυθρών και λευκών κυττάρων του αίματος.  Οι ενδείξεις υπέρ του φλεβικού μοντέλου είναι τόσο σοβαρές που θεωρεί ανεύθυνο οποιονδήποτε γιατρό δε παραπέμπει τους ασθενείς του για διάγνωση του αγγειακού προβλήματος:




A poignant reality is there is enough direct and clear evidence of significant patient improvements that it should be deemed “doctor irresponsibly” not to order vascular diagnostic MRI/MRA image screening for patients with any suspect neurodegenerative or neuromuscular diagnosis.



Η "ελπίδα" είναι τόσο πολύ χρησιμοποιημένη, ως λέξη, στην ιατρική, που δεν ξέρεις πότε αρθρώνεται σοβαρά και πότε ως παρηγορία.  Δεν ήξερες, μάλλον.  Μετά την γνώση του CCSVI, το σημαινόμενό της επιτέλους αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.

8 σχόλια:

  1. Η επιδείνωση που καταγράφει το 5% μετά το 6μηνο,συνδέεται με επαναστενώσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι όπως το θέτει ο Dr. Jernigan, φαίνεται να είναι άσχετο από επαναστένωση, καθώς αποκαθίσταται, λέει, συνήθως στο εξάμηνο ή τον χρόνο μετά την αγγειοπλαστική:

    "The tendency of many “uninformed medical nay sayers” is to focus on the estimated 5% who possibly worsened in the short term after intervention. However, it is reported that some seem to have substantial improvements after 6 months to a year, post intervention."

    Πρόκεται για επιδείνωση που λαμβάνει χώρα αμέσως μετά την αγγειοπλαστική. Διαισθητικά θα έλεγα πως κάποιος άλλος προσωρινός μηχανισμός την υποκινεί, και όχι η επαναστένωση. Στη βιβλιογραφία για την ισχαιμία, αναφέρεται πως, αν και η αποκατάσταση της ροής σε ένα όργανο είναι απαραίτητη για να προλάβει κανείς την αθεράπευτη καταστροφή του, η απότομη επαναφορά της σωστής αιμάτωσης δεν είναι χωρίς κόστος για το ίδιο όργανο, αφού φαίνεται να επιδεινώνει τις φλεγμονές του:
    "Although restoration of blood flow to an ischaemic organ is essential to prevent irreversible tissue injury, reperfusion per se may result in a local and systemic inflammatory response that may augment tissue injury in excess of that produced by ischaemia alone."
    http://bmb.oxfordjournals.org/content/70/1/71.full

    Έχε υπόψη σου, βέβαια, πως η ισχαιμία αφορά την παροχή αίματος, και όχι την απομάκρυνσή του (ΧΕΝΦΑ). Όμως η λέξη δεν είναι άγνωστη σε μελετητές των εστιών της πολλαπλής σκλήρυνσης, που βρίσκουν ομοιότητες υποξίας στην σκλήρυνση και τα εγκεφαλικά επεισόδια:

    http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12559509

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός δεν θα παρουσιαζόταν σε περισσότερους;Τέτοια ερωτήματα νομίζω ότι δε θα αργήσουν να απαντηθούν.Ευχαριστώ για την κατατοπιστική σου απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν είναι απόλυτο. Η γνώμη μου είναι ότι στη ΣΚΠ/ΧΕΝΦΑ πρέπει να είναι εξαιρετικά σπάνιο. Και εξηγούμαι:

    Η υποξία στη ΣΚΠ/ΧΕΝΦΑ θεωρείται "εικονική" ("virtual"): Δεν είναι τόσο η απουσία αίματος (και συνεπώς οξυγόνου) που την προκαλεί, όπως σε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, όσο η αδυναμία του οξυγόνου να περάσει στον ιστό του ΚΝΣ λόγω των σοβαρών διαταραχών στις πιέσεις στη μικροκυκλοφορία.

    Η βλάβη από "reperfusion" συνοδεύεται από ισχυρότατη φλεγμονή, όταν το ανοσοποιητικό επιστρέφει (μαζί με το αίμα) σε έναν "τεως" ισχαιμικό ιστό. Στα κύτταρα των ιστών που μέχρι πριν λίγο ισχαιμούσαν εκφράστηκαν παράγοντες, οι οποίοι θα διεγείρουν το επανερχόμενο ανοσοποιητικό, το οποίο θα αντιδράσει με "υπερβάλλοντα ζήλο".

    Δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι συχνό αυτό το φιανόμενο στη ΧΕΝΦΑ/ΣΚΠ, αφού ο εγκέφαλος δεν ισχαιμεί, με την έννοια της πλήρους απουσίας αίματος στην περιοχή που συνέβη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, αλλά με χρόνια και λανθάνουσα απουσία επαρκούς ποσότητας οξυγόνου σε ολόκληρο το παρέγχυμά του. Το ανοσοποιητικό, ωστόσο, είναι παρόν. Φυσικά, φλεγμονώδεις παράγοντες εκφράζονται λόγω υποξίας, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό όσο σε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και η αντίδραση δεν είναι τόσο οξεία, λόγω της χρονιότητας του φαινομένου και τη σταδιακή "προσαρμογή" του ανοσοποιητικού στον έλεγχο της φλεγμονής.

    Λογικά, πάντως, μια τέτοια βλάβη θα μπορούσε να φαίνεται σαν μεγάλη εστία στη μαγνητική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπορεί η επιδείνωση να έχει σχέση με την απότομη αλλαγή στην κυκλοφορία του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, που προκαλεί η επέμβαση απελευθέρωσης. Είχα διαβάσει κάτι που έγραφε ο Flanagan γι' αυτό, δεν το βρίσκω τώρα, αν το βρώ θα δώσω το link, πάντως όπως το είχα καταλάβει, επειδή το CCSVI προκαλεί πρόβλημα στην απορροή του ΕΝΥ πιθανά το ΚΝΣ για να αποφύγει το οίδημα να παράγει λιγότερο ΕΝΥ, με την επέμβαση αποκαθίσταται η κυκλοφορία του ΕΝΥ μεν αλλά η παραγωγή του ΕΝΥ παραμένει μειωμένη, γι' αυτό και το 6μηνο, πρέπει να είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να προσαρμοστεί το ΚΝΣ και να παράγει φυσιολογική ποσότητα ΕΝΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εγώ είδα μια άμεση βελτίωση μετά την επέμβαση μου (2/9/11) αλλά μετά από δύο μέρες γύρισα στην αμέσως προ επεμβάσεως κατάσταση-μου έμεινε μόνο ο ποιοτικότερος ύπνος- αργεί δηλαδή ο οργανισμός μου να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εδώ:
    http://uprightdoctor.wordpress.com/2011/02/06/c1-c2-and-csf-flow/
    το είχα διαβάσει:
    While CCSVI treatment can improve venous drainage, which may further relieve hydrocephalic conditions in certain cases, it cannot improve CSF flow through the subarachnoid space of the upper cervical spine. Furthermore, increasing venous drainage of the brain and consequently decreasing CSF volume without a proportionate rise in passive CSF production could compromise brain support causing it to sink in the vault resulting in a condition similar to a pressure conus or Chiari malformation. Over drainage of the brain may thus present problems similar to spinal taps which can cause headaches due to a pressure conus condition following CSF removal. Over drainage is probably less likely in younger cases where the passive CSF pressure gradient and CSF production remains strong. Older patients, on the other hand, may have a lower CSF pressure gradient and thus a decrease in passive production of CSF due to aging of the brain and chronic craniocervical back pressure against the vertebral veins and subarachnoid space.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν προσαρμοστεί. Δεν αποκαθίστανται οι βλάβες στο νευρικό ιστό ανοίγοντας φλέβες. Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και σαφείς με αυτό. Η πιθανή άμεση βελτίωση, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται στην πρόσκαιρη διατήρηση του μεταγραφικού προφίλ των νευρώνων που βρίσκονταν σε κατάσταση υποξίας.

    Θέλω να το πω απλά: Ενώ έχουν προσαρμοστεί στις δύσκολες συνθήκες, ξαφνικά απαλλάσσονται από το βάρος της ΧΕΝΦΑ. Από "κεκτημένη ταχύτητα" θα υπερλειτουργησουν για λίγο, μέχρι να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αυτό θα επιμηκύνει τη ζωή τους.

    Επιτρέψτε μου και ένα παράδειγμα, για να γίνω πιο σαφής: Οι νευρώνες στη ΧΕΝΦΑ ανεβαίνουν την ανηφόρα (νευρικές ώσεις) με κλειστή μύτη (υποξία) τραβώντας το τροχοσπιτο (απομυελίνωση). Μετά τη διάνοιξη, θα παραμείνει το τροχόσπιτο και η ανηφόρα, αλλά θα ανοίξει η μύτη. Για λίγο θα συνεχίσουν να λειτουργούν καταβάλλοντας την προσπάθεια που κατέβαλλαν πριν, αλλά θα επανέλθουν στο "φυσιολογικό" όταν καταλάβουν ότι άνοιξε η μύτη. Γιατί να συνεχίσουν να "ζορίζονται";

    ΑπάντησηΔιαγραφή