Οξειδωτικές βλάβες στις εστίες της πολλαπλής σκλήρυνσης

Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ, ακολουθεί εργασία (δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2011 στη νευρολογική επιθεώρηση Brain) που προτείνει πως οι οξειδωτικές βλάβες των ολιγοδενδροκυττάρων και νευρώνων συνδέονται με απομυελίνωση στις εστίες της σκλήρυνσης.  Αν η πρότασή τους ισχύει, βρίσκει σύμφωνες προγενέστερες μελέτες που είχαν προτείνει πως το οξειδωτικό στρες εμπλέκεται στην παθολογία της σκλήρυνσης, σε αρχικά ακόμη επεισόδια, υπονοώντας πως η οξείδωση πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στο τελικό μοντέλο της νόσου.

Oxidative damage in multiple sclerosis

The aim of this study was a systematic analysis of the presence and location of oxidized DNA and lipids at a cellular level in different stages of lesion formation in multiple sclerosis. We show that oxidized DNA and lipids are concentrated within active portions of the lesions. We further found that oxidized lipids—both oxidized phospholipids and malondialdehyde (MDA)—are excellent markers for acute cell injury and degeneration of neurons and glia.

Η έρευνα έδειξε πως η οξείδωση ήταν δείκτης εκφυλισμού, και ήταν εντοπίσιμη στα ενεργά τμήματα των εστιών.  Σε κυτταρικό επιπεδο, η οξείδωση ήταν εντονότερη σε συγκεκριμένη περιοχή της εστίας:

The centre of an active plaque is densely packed with foamy macrophages. Towards the edge of the lesions, macrophage density is even higher, most of them containing myelin-degradation products, which still have the staining properties of intact myelin (including even low-abundance myelin proteins such as myelin oligodendrocyte glycoprotein; early active lesion according to Bruck et al., 1995). In between this area and the normal peri-plaque white matter, there is another zone that contains activated microglia, dispersed between seemingly intact myelin sheaths, but containing oligodendrocytes with apoptotic-like nuclear changes. This zone is regarded as the initial demyelinating lesion (Marik et al., 2007) or the ‘prephagocytic’ stage of active multiple sclerosis lesions, as defined by Barnett and Prineas (2004). Immunoreactivity for oxidized DNA and oxidized lipids was most prominent in this zone of initial lesion formation, followed by the adjacent peri-plaque white matter, but being much lower in the zone of early phagocytic myelin digestion and nearly absent in the centre of the active lesion.

Το κέντρο μίας εστίας βρίθει μακροφάγων.  Η δράση των μακροφάγων είναι ακόμα εντονότερη στα όρια της εστίας.  Ανάμεσα στα όρια της εστίας και την φαινομενικά φυσιολογική λευκή ουσία του εγκεφάλου υπάρχει μία ζώνη με δράση μικρόγλοιων (προστατευτικών των νευρώνων), φαινομενικά ακέραιη μυελίνη και ολιγοδενδροκύτταρα με τάσεις "αυτοκτονίας".  Αυτή η περιοχή επιδεικνύει τον μεγαλύτερο δείκτη οξείδωσης, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως η οξείδωση εμπλέκεται στην απόπτωση των ολιγοδενδροκυττάρων και την νέα, επόμενη απομυελίνωση.

Εφόσον οι οξειδωτικές βλάβες λοιπόν πρηγούνται της απομυελίνωσης και έχουν ενεργό ρόλο σε αυτή, πρέπει να διερευνηθεί τί προκαλεί τις οξειδωτικές βλάβες.  Δε γνωρίζω τί και εάν έχει απαντήσει η αυτοανοσία.  Γνωρίζω μόνο πως παλαιότερη έρευνα (2009), που είχε εξίσου υποστηρίξει τον παθογενετικό ρόλο της οξείδωσης στην πολλαπλή σκλήρυνση, είχε αναφέρει, ως υπεύθυνη για την πρόκληση οξείδωσης, τη δράση των μακροφάγων στο κεντρικό νευρικό σύστημα (αποδομηστές της μυελίνης).  Τα μακροφάγα, έχουμε ξαναπεί, υπερτερούν των Τ κυττάρων στις εστίες της σκλήρυνσης σε αναλογία 10 προς 1, και η παρουσία τους εκεί εξηγείται άριστα με το φλεβικό μοντέλο.

Oxidative stress in multiple sclerosis

Με τόσες αναφορές στην οξειδωτική βλάβη των κυττάρων, αναρωτιέμαι γιατί δεν επιμένουν οι γιατροί, όπως αναφέρεται στην παραπάνω εργασία, στη λήψη αντιοξειδωτικών.

Thus, treatment with antioxidants might theoretically prevent propagation of tissue damage and improve both survival and neurological outcome.

Μένει βέβαια να δειχθεί εάν το CCSVI προκαλεί τις οξειδωτικές βλάβες, αλλά φαντάζομαι πως ένα μοντέλο χρόνιας φλεβικής ανεπάρκειας, που προκαλεί και αναπνευστική ανεπάρκεια στα κύτταρα του ΚΝΣ, ταυτόχρονα με τοξικά κατάλοιπα του μεταβολισμού, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για το πλέον πολύτιμο όργανό μας.