Multiple Sclerosis in 2020

MS in 2020

Νόμιζα πως ο κοινός στόχος ήταν άλλος: να μην υπάρχουν νέοι ασθενείς με σκλήρυνση το 2020. Ωστόσο ένας διαπρεπής Αμερικανός Νευρολόγος με διαψεύδει.  Η σκλήρυνση θα υπάρχει και θα είναι κάπως έτσι:

I do not believe we will see further significant revisions in the diagnostic process over the next decade.

Πρόκειται για τον γιατρό Dr. Aaron E. Miller και το άρθρο του με τίτλο "Multiple Sclerosis: Where will we be in 2020?".  H παραπάνω πρόταση συνοψίζει την γνώμη του για το τί θα αλλάξει στα διαγνωστικά κριτήρια της πολλαπλής σκλήρυνσης: τίποτα περισσότερο από τα θεσπισμένα McDonald criteria (διασπορά σε χώρο και χρόνο βάσει μαγνητικής εικόνας).

To give the bottom line first, I do not think we will be substantially further along in a decade in our understanding the root cause of multiple sclerosis (MS), because I do not believe there is a single “cause” of MS.

Παρομοίως, στον καθορισμό των αιτιών της νόσου, θεωρεί πως δε θα γίνουν πολλά περισσότερα βήματα, εφόσον δε θεωρεί πιθανό να υπάρχει μία μόνο αιτία στην σκλήρυνση.  Πιθανές αιτίες προέλευσης συζητώνται μόνο η έλλειψη βιταμίνης D, που όμως δεν πείθει αρκετά,  σε συνδυασμό με γενετικούς παράγοντες, όπως αποτυπώνονται, π.χ., στην υψηλή πιθανότητα εκδήλωσης σκλήρυνσης σε μονοζυγωτικούς διδύμους (30%).

I believe that we already have considerable information available to inform prognosis and that over the next decade we will continue to recognize other clues to the expected course of MS.

Αισιόδοξα κρίνει τα προγνωστικά κριτήρια για την εξέλιξη της νόσου, με έμφαση κυρίως στις νέες τεχνικές απεικόνισης ή τη χορήγηση επιθετικής φαρμακευτικής αγωγής σε ασθενείς με ένα μεμονωμένο επεισόδιο κινητικής φύσης.

I believe that by 2020, oral treatment of MS will be the mainstay of therapy. Fingolimod may be the most widely used therapy; although, depending on the speed of development, it might be supplanted by more receptor-selective S1PR modulators. Many patients, however, may initially be treated with an oral agent with a better safety profile but perhaps somewhat lesser efficacy, such as teriflunomide, fumarate, or laquinimod, and switched to the more potent agent if they experience breakthrough disease. [...] I anticipate that by 2020 the use of self-administered injectable medications—the interferons or glatiramer acetate—will be minimal, principally because of the advent of better-accepted oral agents that match or exceed these current frontline therapies in efficacy while carrying an acceptable safety profile.

Θα είναι σαφής, θεωρεί, η στροφή από ενέσιμες σε από του στόματος θεραπείες, με δημοφιλέστερη το Fingolimod, ενώ χάπια θα χορηγούνται ακόμη και σε ασθενείς στην έναρξη της νόσου.

I predict that an ongoing trial of fingolimod in primary progressive multiple sclerosis will be positive, resulting in the approval of the first drug for PPMS.

Για το ίδιο χάπι, fingolimod, θεωρεί πως θα είναι χρήσιμο και σε ασθενείς με πρωτοπαθώς προϊούσα σκλήρυνση, και αυτό γιατί α. είναι το χάπι που έδειξε (στο εργαστήριο) πως επηρεάζει θετικά τον νευροεκφυλισμό, β. είναι το χάπι που έγινε καλύτερα αποδεκτό, στις κλινικές μελέτες, από την ομάδα ασθενών με εντονότερη τη δράση της νόσου.

By 2020, the concept of cerebrospinal venous insufficiency will likely have been discredited as a plausible cause of multiple sclerosis. Furthermore, I expect that within the next decade some other claim about the cause and cure of multiple sclerosis will capture the public fancy, just as others have done over the years.

Πιστεύει πως έως το 2020 η θεωρία του CCSVI θα έχει απορριφθεί ως αιτία της σκλήρυνσης και θα έχει αντικατασταθεί από άλλη λαοπρόβλητη και "πιασάρικη" θεωρία.  Γι αυτό, άλλωστε, δεν συμπεριλαμβάνει στα παραπάνω σενάρια το CCSVI ούτε στον τρόπο που θα γίνεται μελλοντικά η διάγνωση της MS (υπέρηχος/φλεβογραφία), ούτε στον τρόπο που θα επηρεαστεί η πρόγνωση της νόσου (βάσει, π.χ., του Venous Hemodynamic Insufficiency Severity Score), ούτε, φυσικά, η θεραπεία της (αγγειοπλαστική).

Δυο άρθρα πιο πριν στο μπλογκ παρουσιάσθηκε η νέα ερευνητική ατζέντα της MS που περιλαμβάνει τη διαπίστωση φλεβικού προβλήματος CCSVI σε κάθε ασθενή με σκλήρυνση κατά πλάκας από όχι λιγότερο διαπρεπείς επιστήμονες.  Γνωρίζω πως στην ίδια πόλη αλλά λίγα blocks μακριά από τον Dr. Miller, ένας άλλος γιατρός, ο Dr. Sclafani, θεραπεύει στενώσεις σε τουλάχιστο τρεις ασθενείς την ημέρα, και αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι ατζέντες αυτών των δύο γιατρών να είναι τόσο διαφορετικές.  Worlds apart.

Για τον "καλύτερο γιατρό του 2008" (διάκριση που απονεμήθηκε στον Dr. Miller από το περιοδικό New York Magazine) για άλλη μία δεκαετία οι ασθενείς με σκλήρυνση θα είναι στο έλεος των από του στόματος ελπίδων.