Στο Momentum (περιοδικό της National MS Society) αναρωτιούνται τί είναι αυτό που εξηγεί το progression (συνεχή επιδείνωση, άνευ υποτροπών) στην σκλήρυνση, και πώς μπορούν να μετρήσουν καλύτερα το ρυθμό ατροφίας του εγκεφάλου ή την πιθανότητα επιβράδυνσης της επιδείνωσης:
"We don't have very good measures of overall progression either," Dr. Chitnis said, referring to shrinkage of brain tissue, called atrophy. "We need better measures to tell us what the true rate of atrophy is in different people and if and when it slows down".
Momentum
Όσο οι υπερατλαντικοί αναρωτιούνται, ένας Μεσόγειος από τη Ferrara υποστήριξε πως οι αιμοδυναμικές ανωμαλίες ονόματι CCSVI καταλήγουν σε ανωμαλίες και στη ροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, εικάζοντας πως είναι αυτές οι τελευταίες οι οποίες συσχετίζονται με την εκτεταμένη εγκεφαλική ατροφία στην σκλήρυνση.
We found an association between the number of A-VH criteria present and lower net CSF flow and between VHISS and more advanced brain atrophy in MS patients.
Όσο περισσότερα τα μη φυσιολογικά αιμοδυναμικά κριτήρια, τόσο βραδύτερη η ροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού, τόσο χειρότερο το CCSVI, τόσο μεγαλύτερη η ατροφία.
CSF flow
Παλαιότερα, ο Dr. Bradley είχε δείξει πως προβλήματα ροής του εγκεφαλονωτιαίου υγρού συνδέονται με ατροφία στον εγκέφαλο ασθενών με ιδιοπαθή υδροκεφαλισμό. Καθόλου απίθανο, λοιπόν, το CCSVI να επηρεάζει, μέσω της μειωμένης ροής του ΕΝΥ, τον βαθμό της εγκεφαλικής ατροφίας.
Decreased CSF resorption
Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχουν φάρμακα για τις προοδευτικές μορφές της νόσου (δευτεροπαθώς προϊούσα ή πρωτοπαθώς προϊούσα). Ο Dr. Chitnis στο Momentum σχεδόν εκβιάζει την πιθανότητα κάποιοι προχωρημένοι ασθενείς να κάνουν επίσης φλεγμονές, ώστε να νιώθουν και αυτοί "θεραπεύσιμοι" με τα διαθέσιμα ανοσοτροποποιητικά. Ενημερωμένος επίσης για έρευνες που έχουν δείξει πως υπάρχει νευροεκφυλισμός και σε ασθενείς με μεμονωμένα επεισόδια, χωρίς εκτεταμένες φλεγμονές δηλαδή, ισχυρίζεται πως μπορεί να μην είναι η μυελίνη ο στόχος της επίθεσης, αλλά οι νευράξονες οι ίδιοι. Και θέλει να βρει τί είναι αυτό που τρώει τους νευράξονες.
Καλή του αναζήτηση.
αγαπητοι συνοδοιποροι,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε λιγες μερες θα κλεισω τα 42χρ. εχω πσ 18χρ. οταν εκλεισα τα 40χ, αρχισα να θυμωνω με την πσ και με τους θε-ραπευτες της.μου πηρε δηλαδη 16 χρονια για να θυμωσω! λετε, με το CCSVI ν’αρχισω να...ελπιζω κιολας; :roll:
Αγαπητή efi,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι περισσότερο όταν βλέπω ανθρώπους θυμωμένους, παρά εφησυχασμένους. Είναι απόλυτα υγιές να θυμώνεις που τόσα χρόνια δεν υπήρχαν εξηγήσεις από τους νευρολόγους για αυτά που πάθαινες. Λέω πως μπορείς, κομματάκι, να ελπίζεις κιόλας. Η αιτία του προβλήματος βρέθηκε, μένει να βρεθεί και ο βέλτιστος τρόπος αντιμετώπισής του.
αγαπητη Ν
ΑπάντησηΔιαγραφήο εφησυχασμος δεν ηταν ποτε το προβλημα μου οι λεξεις που μεχρι τωρα εχουν σημαδευσει την δικη μου πσ/ζωη ειναι
-συγκαταβαση(κυριως σπο γιατρους/ειδικους(;)
-α-βοηθητο(οικογενεια,συγγενεις,φιλοι, που μου λενε «ποσο δυνατη ειμαι»
-ευνουχισμος(απο ψ7θεραπευτες, που θεωρουν τη συμορφωση και την αποδοχη δειγματα ψ.ωριμανσης και μονο.
Συμφωνώ efi. Ποιά αποδοχή και ποιά συμμόρφωση, όταν δε μπορεί κανείς να εξηγήσει τα συμπτώματά σου; Η αποδοχή οφείλει να προκύπτει κατόπιν συμπερασμάτων, και όχι κατόπιν υποθέσεων. Το "πόσο δυνατή", που συνοδεύει συνήθως προτάσεις όπως "η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο στην πάθηση, η θετική σκέψη είναι φάρμακο" κλπ. κλπ. στην ουσία υπογραμμίζει την ανεπάρκεια της νευρολογίας: αφού ούτε αιτία διαπιστωμένη υπήρχε τόσα χρόνια, ούτε θεραπεία, ας μιλήσουμε για ψυχολογία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον φόβο του "αγνώστου" ταλαιπωρήθηκαν και κατέληξαν πόσοι ασθενείς. Έλεος, όχι άλλο, όχι σήμερα, που γνωρίζουμε ήδη τόσα για το CCSVI.
"pray for the dead and fight as hell for the living!"mother Jones, 1867, Chicago
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διαβασα σημερα το πρωι, σ’ενα βιβλιο«The History of American Women"
cheers!
ps i 'll come to gr on the 29th of april..Diagnose and treat perhaps??