Όταν ξεκινήσαμε αυτό το μπλογκ, έπρεπε να σκεφτούμε έναν υπότιτλο του CCSVI talk, που θα αντικαθιστούσε το Just another Wordpress website. Αυτός που σκεφτήκαμε είναι το μέλλον που είχε έρθει. Αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει στην ανθρώπινη γραμματική, υπάρχει όμως στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι το μέλλον πρωθύστερο: ένα μέλλον που, ενώ κανονικά έπρεπε να έπεται, προηγείται. Σαν τη φλεβική θεωρία στη σκλήρυνση: όλοι ψάχναμε την αιτία ή λύση της νόσου εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στο μέλλον, και ξαφνικά αυτό το μέλλον έρχεται από το παρελθόν. Οι σκέψεις μου βέβαια ισχύουν εάν και εφόσον ισχύει και η υπόθεση του Ζαμπόνι, ας δούμε όμως τί ακριβώς έρχεται από το παρελθόν.
To 1863 γίνεται περιγραφή των εστιών από τον Δρ. Rindfleisch, ο οποίος παρατηρεί φλέβα στο κέντρο κάθε εστίας. Την ίδια χρονιά ο Charcot περιγράφει φλεβικές ανωμαλίες στην MS. Κάτι αντίστοιχο είχε υπονοήσει πολύ νωρίτερα, το 1839, ο Cruveilhier. To 1936 o Putnam πειραματίστηκε με εμπόδια στη ροή στις εγκεφαλικές φλέβες των σκυλιών, συνέπεια των οποίων ήταν εστίες εντυπωσιακά όμοιες με τις εστίες της πολλαπλής σκλήρυνσης. Βασισμένος στον Putnam, ο Borst πρότεινε τη θεωρία των φλεβικών στενώσεων, πιθανών αιμορραγιών και σιδήρου (!). Τη δεκαετία του 70, η δουλειά του F.A. Schelling υπογραμμίζει τη μηχανική φύση του προβλήματος στις φλέβες, καθώς ο εν λόγω γιατρός υποθέτει παλίνδρομη ροή. Αυτό συνάδει με τις παρατηρήσεις του Fog πως οι εστίες που αυτός μελέτησε (30) ακολουθούσαν την πορεία των φλεβών. Ο Fog τόλμησε να χαρακτηρίσει την MS ''periphlebitis".
Προφανώς παραλείπω και άλλα ονόματα στο ενδιάμεσο. Γεγονός είναι πως η φλεβική θεωρία είναι τόσο παλιά όσο και η γνωστοποίηση της MS. Και πως η γνώση αυτών καθιστά την ανακάλυψη του Ζαμπόνι λιγότερο αιφνιδιαστική: ο Ιταλός γιατρός έβαλε τον υπέρηχο στο παιχνίδι, εντόπισε και όρισε τις στενώσεις ως CCSVI και τόλμησε την αγγειοπλαστική επέμβαση για την αποκατάστασή τους. Σίγουρα, λοιπόν, το CCSVI δεν είναι άλλη μία α-βάσιμη θεωρία για την MS. Προσωπική μου άποψη είναι πως πρόκειται για τη θεωρία με τα λιγότερα κενά στα συμπεράσματα της μέχρι στιγμής.
Το μέλλον είχε έρθει, λοιπόν. Και ξαφνικά, η θεωρία εξηγεί σε όλους τους πάσχοντες συμπτώματα του παρελθόντος που θα έμεναν αδικαιολόγητα σε όλο τον ορίζοντα του μέλλοντος, χωρίς τη φλεβική θεωρία. Πονοκέφαλοι, ημικρανίες, καταθλίψεις, ζάλη, κόπωση, διαταραχές ύπνου μπορεί να είχαν συμβεί πριν την οριστική διάγνωση με MS, χωρίς να χαρακτηρίζονται παθογνωμικά της νόσου. Τώρα αρκετά από αυτά χωρούν στη διάγνωση του CCSVI.
Το μέλλον πρωθύστερο χρησιμοποιείται και στην ψυχανάλυση, για να δείξει πως ο άνθρωπος έχει ελλιπή γνώση του εαυτού του στο παρόν. Καταλαβαίνεις καλύτερα το παρόν μόλις αυτό περάσει και γίνει μέλλον, όπως καταλαβαίνεις καλύτερα και το παρελθόν στο παρόν. Μπλέξιμο στον χρόνο η προσωπικότητα του ανθρώπου.
Συνέβη το ίδιο και με την πολλαπλή σκλήρυνση; Το σίγουρο είναι πως δε διαθέταμε την τεχνογνωσία νωρίτερα για απεικόνιση στενώσεων και αγγείων, όπως κάνουν σήμερα οι γιατροί. Είχαμε όμως όλες αυτές τις γνώσεις και προωθούσαμε, επιμελώς και με ζήλο, ένα άλλο μοντέλο, το αυτοάνοσο.
Αν η σκλήρυνση αποδειχθεί φλεβικής προέλευσης, τότε πράγματι ο χρόνος και η ιστορία, που τώρα γράφεται από όλους μας, θα είναι γραμμένη σε future anterior.
Και αυτό θα είναι just another past post.
(past post: λογοπαίγνιο. past: πριν / post: μετά, αλλά και το ποστ).
Και αυτό είχε συμβεί σε πολλές ακόμα περιπτώσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Πεπτικό έλκος
- Επιλόχειος πυρετός
και ποιος ξέρει σε πόσες ακόμα. Δηλαδή, ακόμα και το μέλλον που είχε έρθει είναι αυτο-οριζόμενη έννοια, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που ξανάρχεται. Έχει ξαναέρθει αρκετές φορές κατά το παρελθόν.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται διότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Η επιστήμη είναι, και πολύ καλά κάνει και είναι, πολύ συντηρητική. Οι επιστήμονες, όμως, ορισμένες φορές ξεπερνούν τα όρια και δείχνουν υπερβάλλοντα συντηρητισμό σε ορισμένες θεωρίες, αλλά καθόλου σε κάποιες άλλες.