Ο Dr. Ashton Embry είναι εμπνευστής δίαιτας για την επιβράδυνση της αναπηρίας στην πολλαπλή σκλήρυνση και διευθύνων νους του Direct-MS, μίας ιστοσελίδας στοχευμένης κυρίως στην πληροφόρηση ασθενών για ζητήματα βιταμινών και διατροφικών συμπληρωμάτων.
Πρόσφατα (Ιούλιος 2010) συνέταξε ένα γράμμα που συνοψίζει τις δικές του θέσεις για το CCSVI, αλλά και τα αποτελέσματα τριών ανεξάρτητων ερευνών για τα φάρμακα της πολλαπλής σκλήρυνσης.
Ξεκινά από την παραδοχή πως η αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου θα κριθεί αποκλειστικά και μόνο από το πόσο και αν επιβραδύνει την αναπηρία. Όχι αν μειώνει τις υποτροπές, ούτε αν εξαφανίζει εστίες, καθότι, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει αυστηρή επιστημονική συσχέτιση μεταξύ του πλήθους των υποτροπών και εστιών με το βαθμό της αναπηρίας.
Υπό αυτή την έννοια, η αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου μπορεί να κριθεί μόνο σε βάθος χρόνου, και όχι στη διετία, όσο διήρκησαν οι κλινικές δοκιμές για τα CRABs (Copaxone, Rebif, Avonex, Betaseron). Άρα όποια συμπεράσματα προέκυψαν για την αποτελεσματικότητα των ανωτέρω φαρμάκων δεν είναι έγκυρα σε βάθος χρόνου.
Αυτό το κενό ήρθαν να καλύψουν τρεις ανεξάρτητες έρευνες που τέσταραν τα φάρμακα παραπάνω από διετία.
1. Boggild et al (2009, Great Britain): συνέκριναν ασθενείς που λάμβαναν φάρμακα από το 2002 σε σχέση με ασθενείς που δεν ακολουθούσαν θεραπεία. Το συμπέρασμα ήταν αναπάντεχα δυσάρεστο: η επιδείνωση ήταν μεγαλύτερη στο γκρουπ που ελάμβανε αγωγή σε σχέση με την ομάδα που δεν ελάμβανε τίποτα, αν και η διαφορά μεταξύ αυτών ήταν μικρή.
2. Veugelers et al (2009, Canada): Εξέτασαν 1752 ασθενείς. Ήθελαν να δουν ποιοί θα έφταναν πρώτοι στην κλίμακα αναπηρίας EDSS 6 (χρήση βακτηρίας). Όσοι δεν ελάμβαναν αγωγή, χρειάζονταν κατά μέσο όρο 14.4 χρόνια (τα διαστήματα ποικίλουν από 12 έως 17.4 χρόνια στο 95%), ενώ όσοι ελάμβαναν χρειάστηκαν 18.6 χρόνια για τον ίδιο βαθμό αναπηρίας (με διαστήματα να ποικίλουν από 15.9 έως 21.9 στο 95% πάλι.) Η φαινομενική επιτυχία του δεύτερου γκρουπ καταρρίπτεται από την αλληλοεπικάλυψη των ποσοστών στο 95%, καθιστώντας τη στατιστική διαφορά αμελητέα.
3. Ebers et al. Η τελευταία έρευνα έρχεται να εξηγήσει τα αποτελέσματα των προηγουμένων, και να τα επιβεβαιώσει. Συνέκρινε 181 ασθενείς σε Betaseron πριν 16 χρόνια με δείγμα 79 ασθενών που ήταν σε πλασέμπο δοκιμή. Το αποτέλεσμα έδειξε καμία διαφορά μεταξύ των στην εξέλιξη της αναπηρίας. 38.6% των ασθενών που ήταν σε πλασέμπο έφτασαν σε EDSS 6 σε δεκαέξι χρόνια (επιβεβαιώνεται η δεύτερη έρευνα) σε σχέση με το 35.7% των ασθενών που έπαιρναν Betaseron και ήταν το ίδιο ανάπηροι 16 χρόνια μετά.
Το γεγονός πως οι έρευνες εκπονήθηκαν από ανεξάρτητα κέντρα υπογραμμίζει τον όσο γίνεται αντικειμενικό χαρακτήρα των αποτελεσμάτων τους, και δη το συμπέρασμα πως τα φάρμακα δεν καθυστερούν την αναπηρία.
Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Embry, "κάτι έχει πάει τρομερά λάθος στον τρόπο με τον οποίο οι ασθενείς με MS αντιμετωπίζονται από τους Νευρολόγους. Αναποτελεσματικά φάρμακα προωθούνται και μία ενδεχομένως πολύ χρήσιμη θεραπεία 'κουκουλώνεται' και υποτιμάται". Αναφέρεται στο CCSVI, του οποίου είναι ένθερμος υποστηρικτής.
Διαβάστε την επιστολή του παρακάτω:
http://www.msliberation.ca/MS_Liberation_Group/Welcome_files/New%20Studies%20Show%20the%20MS%20Drugs%20Don%27t%20Slow%20Progression%5B1%5D.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου