Γράφει ο Dr. Schelling:
Οι παραδοσιακές παραδοχές σχετικά με την εγκυρότητα των τυποποιημένων κλινικών δοκιμών βασίζονται σε μια ψευδαίσθηση απόλυτης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Εκτός από το να υπόκεινται σε σκληρές εμπορικές επιρροές τύπου "δημοσιεύσου ή χάσου", τα αποτελέσματα των κλινικών δοκιμών, ιδιαίτερα οι δοκιμές φαρμάκων, είναι περιορισμένης πληροφοριακής αξίας σε διάφορα σημεία, όπως (i) οι κλινικές δοκιμές δεν προσδιορίζουν κάθε δυνατή δράση του φαρμάκου για κάθε εμφάνιση μιας νόσου (ii) τα αποτελέσματα τους δεν επιτρέπουν την πρόβλεψη της αποτελεσματικότητας ενός συγκεκριμένου φαρμάκου σε οποιοδήποτε δεδομένο άτομο (iii) οι κλινικές δοκιμές δεν έχουν καμία εγγενή δυνατότητα να παρέχουν συγκεκριμένες γνώσεις για τη φύση και την αιτία-(ες) από μια συγκεκριμένη νοσολογική κατάσταση και (iv) η επέκταση των κλινικών δοκιμών φαρμάκων σε ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες υπό μελέτη δείχνει σοβαρά προβλήματα σε βασικές θεωρητικές όψεις.
Μια κλινική δοκιμή δεν μπορεί να υποδείξει αγωγή ή θεραπεία για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση μιας νόσου, καθώς και η ορθότητα των επιμέρους προβλέψεών της είναι πάντα υπό αίρεση. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η αντιστοιχία μεταξύ της φύσεως όλων των παθολογικών καταστάσεων που παρουσιάζονται από τα διάφορα μέλη της κλινικής δοκιμής και του πληθυσμού από τους μεμονωμένους ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία σύμφωνα με τα αποτελέσματα της δοκιμής δεν είναι ποτέ πλήρης.
Σκέψεις με αφορμή την εμμονή των επιστημόνων για όλο και περισσότερες κλινικές δοκιμές φαρμάκων στη σκλήρυνση, ενώ δεν έχει βρεθεί ακόμη η αιτία της νόσου, στα πλαίσια μίας καταναλωτικής κοινωνίας που οραματίζεται πως υπάρχει ένα φάρμακο για κάθε ασθένεια.
Η κλινική μελέτη είναι η κορωνίδα της ιατρικής βασισμένης σε ενδείξεις. Ωστόσο και μόνο ο τρόπος που ο πληθυσμός ασθενών μίας μελέτης πάνω στη σκλήρυνση επιλέγεται είναι λανθασμένος: δε λαμβάνουν υπόψη τους τα επιμέρους συμπτώματα ασθενών - και πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, αφού για τους επιστήμονες όσοι έχουν συγκεκριμένη διασπορά στον χρόνο και στον χώρο έχουν σκλήρυνση, ανεξάρτητα αν κάποιοι από αυτούς έχουν συχνουρία και κάποιοι νιώθουν κάψιμο, συμπτώματα ενδεχομένως τόσο διαφορετικά που δε χωράνε στην ίδια ομάδα μελέτης.
Η αδυναμία της νευρολογίας να εντοπίσει μία αιτία στη σκλήρυνση οδηγεί σε ολοένα και περισσότερες κλινικές δοκιμές φαρμάκων, που δε μας λένε τίποτα για την αιτία της νόσου.
Αναρωτιέμαι αν ο ασθενής που μάθαμε χτες πως πέθανε έπειτα από PML λόγω Gilenya είχε ενημερωθεί πως παίρνει μία σοβαρή ανοσοκαταστολή, για μία ασθένεια που ο γιατρός του δεν ξέρει από πού προέρχεται, που δεν είναι καν αποδεδειγμένα αυτοάνοση.
Το ιατρικό ιστορικό της MS προσφέρεται ιδιαίτερα καλά για να απεικονίζει αυτές τις συνθήκες. Κατά την ανάγνωση των περιγραφών των κλινικών δοκιμών MS, αποκομίζουμε συνήθως την εντύπωση του συνεχούς θριάμβου, της επικείμενης θεραπείας. Η ανάλυση του πώς εξελίχθηκε η παρούσα κατανόησή μας για την MS, ωστόσο, δείχνει ότι αυτό το πεδίο έρευνας είναι γεμάτο με ύπουλες εννοιολογικές αντιφάσεις και υπεκφυγές.
Το να αντικρούσουμε την ύπαρξη ενός παράγοντα, είτε είναι ιός ή κάποιο συγκεκριμένο είδος απομυελινωτικής αυτοανοσίας, που προκαλεί σκλήρυνση, είναι, κατ 'αρχήν, όσο δύσκολο και το να αποδείξουμε ότι Nessie, το τέρας του Λοχ Νες, δεν υπάρχει. Όσοι σκοπεύουν να εργαστούν σε κλινικές δοκιμές MS θα έπρεπε, ωστόσο, να εξετάσουν το ενδεχόμενο ότι θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διαιώνιση ασφυκτικών νευρολογικών, επαγγελματικών και ψευδο-επιστημονικών συμβάσεων που προϋποθέτουν μια προσήλωση σε μία συγκεκριμένη μεθοδολογία της έρευνας - η οποία είναι εξαιρετικά δαπανηρή και, σε τελική ανάλυση, καταδικασμένη να κάνει κατάχρηση της εμπιστοσύνης των ασθενών με ΣΚΠ.
Πολύ κατατοπιστικό και πειστικό το κείμενο..
ΑπάντησηΔιαγραφή